HAZAN VAKTİ

Bölüm 12: Hediye

Merhabalarrr canolar :) 

İyisiniz umarım, sınava girenlerin sınavları iyi geçmiştir inşallah :)

İyi Okumalar :)

Tuna sonunda evine geldiği için mutluyken, ne onun ne de Esra'nın dilinden şükür düşmüyordu. Uzandığı koltukta biraz doğrularak elinde tepsiyle gelen karısına baktı ve her gördüğünde olduğu gibi içi huzurla doldu. Elindeki çorba kasesinin olduğu tepsiyi kucağına bıraktığında etrafta oğlunu göremeyince kaşlarını çattı Tuna. "Uyudu mu ?" gülümseyerek kocasına baktı Esra, anında Tuna'nın da yüzünde bir gülümseme olmuştu; o kadar korkmuştu ki Esra onu bir daha yanında yüzündeki gülümsemesiyle bu evde göremeyeceği için şimdi doya doya bakmak istiyordu, saatlerce izlemek istiyordu. "Uyudu hayatım...Tuna ?" karısının endişeli sesi kulaklarına dolduğunda kaşları çatıldı. "Ne oldu ?"

"Ali ve Hazan..." yüzü eski haline dönen hatta suratında keyifli bir gülümseme oluşan kocasına baktı anlamayarak. "Sevgilim sen merak etme, ben o işi halledeceğim."

"Tuna, Hazan çok üzülür. Ali'yi biliyorsun, Hazan'ı çok yıpratır. Kabullenmeyecek..."

"Hayatım sen kocana güven, ikisi de yaralarını saracak ben eminim." Kocası kadar pozitif düşünemeyen Esra'nın içi yeniden endişeyle dolsa da bir şey söylemedi. Tek yaptığı birbirlerini yakmamaları için dua etmek oldu.

"Ya sen bırak o suratsızları da kocanla ilgilen kadın ! Hastayım ben ilgiye ihtiyacım var !" kocasının sitemlerine küçük bir kahkaha atan Esra usulca yerinden kalkıp kocasının kucağındaki tepsiyi kenara koydu. "Koca bebeğim..." diyerek kocasının yanına kıvrıldığında yaşadığı huzuru anlatamazdı ve bunu kaybetmediği için ne kadar şükretse azdı.

***

O gün hastanedeki yoğunluktan Ali Asaf'ın yokluğunu bile ancak hastaneden çıkarken fark etmişti ama davette göreceği için içi rahattı. Bir yerden başlamalıydı, bu davet bulunmaz hint kumaşıydı bunun için. Arabasına binerken hediye almadığını fark edince elini alnına vurup kısık sesli bir küfür mırıldandı. Eli boş gidemezdi ama daha önce böyle bir yerde bulunmamıştı. Meltem annesi ve Bora babasının evlilik yıl dönümlerini hep beraber yetimhanenin bahçesinde yemek yer kutlarlardı ama bunun öyle bir şey olmayacağını biliyordu. Eline telefonu alıp ona yardımcı olabilecek tek ismi aradı. "Alo ?" Esra'nın naif ses tonu kulaklarına dolduğunda yüzünde istemsizce bir gülümseme oluşmuştu. Esra'yı seviyordu, bu kısa zamanda çok iyi iki dost olma yolunda büyük adımlar atmışlardı. "Esra ! Nasılsın ?"

"İyiyim canım sen nasılsın ?" kadının neşeli sesi arabanın içini doldururken kontağı çevirdi. "İyiyim, huysuz kocan nasıl ?"

"İyi maşallahı var koca bebeğin..." ikisi de kahkaha atmaya başladığında Tuna'nın homurdanmalarıyla gülmeleri artmıştı. Birkaç saniye sonra sakinleştiklerinde Hazan utana sıkıla söyledi aklındakileri.

"Esra, Alp hocanın evlilik yıl dönümü davetine katılacak mısınız ?"

"Evet, yoksa sende mi geliyorsun ?" Esra'nın heyecanlı sesi kulaklarına dolduğunda rahat bir nefes verip gülümsedi usulca. "Evet, bugün Alp hoca davet etti ama ne giyeceğimi de bilmiyorum ne alacağımı da..." sıkıntılı bir nefes verdi Hazan. "Konum atıyorum Hazan, yarım saate burada ol !" bir şey demesine izin vermeden kapanan telefona şaşkınlıkla baktı Hazan. Kocası neydi ki karısı ne olsundu ! Deliler diye söylenerek arabayı konumun gösterdiği yöne sürdü. Tabi ki Tuna ve Esra'nın yüzündeki gülümsemelerden bir haberdi, Hazan.

Yaklaşık yarım saat sonra siteden içeri girip iki katlı şirin evin önüne park etmişti arabasını. Derin bir nefes alarak arabadan inip kapıyı çaldı. Esra'nın sevimli yüzünü gördüğünde yüzünde istemsizce bir gülümseme kondu dudaklarına. Kendisine sarılıp içeriye davet eden kadının arkasından içeri girdi. Onu ayakta karşılayan Tuna'yla da aynı samimiyetle sarıldığında tekli koltuğa oturdu. Havadan sudan konuşmalarla gerginliğini azaltmaya çalışsa da karşısındaki çiftin imalı bakışları buna izin vermiyordu. En sonunda dayanamadı. "Yahu, ne bakıyorsunuz öyle !?" Tuna'nın yüzüne yerleşen muzip gülümseme başka zaman olsa Hazan'ı güldürürdü. "Nasıl bakıyormuşuz ?"