Daylio: How Are You? (LGBTQ+) [Published as "Dayloh" under Paperink Publishing]

DEDICATION

This story is dedicated to those people who helped me along the way of fighting my sadness and to those who still strive to fight for their own happiness.

Meron akong ilang mga taong inaalayan ng istoryang ito.

Unang-una, kay Samantha Suarez na patuloy na nagstrive para maging kaibigan ko pero sadly, hindi tumagal hanggang sa inaasam niyang dulo. I hope you find your happiness and I hope na natulungan mo na ang sarili mong kalabanin ang dark aura na meron ka. Sorry kung sumuko na ako, at masakit din 'yon para sa 'kin, pero I want you to know that no matter what, I am still rooting for you. Always remember that you can't swim by only staring at the water. Gusto ko ring malaman mo na proud ako sa kung ano mang mararating mo, of what you've become, kasi pinaghirapan mo 'yan.

Kay Arvin Ragaza na nagpahinuha sa akin na ang buhay ay hindi puro rainbow kaagad. Tagapagtapal lang ito ng matinding ulan. Gayunpaman, learn to step up with your feet and not with your words. Sorry kung sinukuan din kita. Patatagin mo ang sarili mo. Believe in yourself at huwag mong idepende sa tao ang kasiyahan mo. I am quietly cheering for your success someday.

To Joseph Amparo na muling nagparamdam sa akin na kaya kong lumaban. Pinaramdam niya rin sa akin na hindi ako ganoon kasama as a person—hindi gaya ng madalas kong iniisip. Pinaramdam niyang naniniwala siya sa akin, pinaramdam niyang may worth ako. He saved me from my sudden distress and I hope I can do the same for him, too.

Kina Sandy Reyes at Hannah Pansacola na laging handang maglaan ng oras at tainga para sa mga pinagdaraanan ko sa buhay. They helped me cope with my constant sadness. Nagsilbi silang palatandaan na I can be a better person, na I am not left out at all. Sila ang nagsisilbing remedyo ko sa mga panahon ng aking kawalan.

I would also want to dedicate this story to Brent Larraquel na siyang nagpatatag sa akin as a person. Siya ang naging indicator ko na dapat hindi ako nagpapadala sa kalamyaan ng buhay. Kung hindi niya ako pinaigting sa sakit ay hindi ako matatauhan—sa kaniya ako natuto magstep up at lumaban. Kaya salamat, sana hindi ka rin magpadala sa tukso ng kalamyaan.

Kay mama na patuloy pa ring sumusuporta sa akin despite my shortcomings. Kahit na hindi ako madalas umuwi sa bahay ay patuloy lang siya sa pagpapalakas ng loob ko.

Lastly, to my Luv, to my Sweet Corn, Rayven Posmasdero. You mean the world to me. You helped me heal my wounds. Sobrang thankful kong dumating ka sa buhay ko. The once lost person I am, now found his way home to you. I love you. You know the rest.

And to you, the one reading this. I also dedicate this for you. Ano mang pinagdadaanan mo sa buhay, laging tatandaang kakayanin din 'yan (huwag pong gagayahin si Allen, hihi).

Lovelots,
nexusplume