You're My HOPE, I'm Your ANGEL 🖤 (COMPLETED)

Very no fun (9)

Anong oras na pero hindi pa rin ako makatulog,

Iniisip ko pa rin kung sino ang nagpadala ng message na yon, I tried to search yung account na yun pero deactivated na siya,

I don't even know who's the person behind that initials, KS

*uwaaaaa uwaaaaa*

Natigil ako sa pag iisip nang umiyak si Janeah,

"Myloves, what's wrong?", sabi ko habang papalapit sakanya,

"Ooops you pooped" sabi ko nung maamoy ko yung pasabog niya,

Nilinisan ko siya then pinalitan ng diaper,

Minsan naiimagine ko what if si Hoseok ang nagpapalit ng diaper niya, nagpapaligo sakanya, nagpapatulog-

"D-da", natigil ako sa pag iisip ng kung ano ano ng biglang magsalita si Janeah,

"OMG" gulat na sabi ko, her first word,

"Dda? Continue baby, da-ddy", pagtuturo ko sakanya,

"D-Ddaeng", at nanlaki ang mata ko sa nasabing word ni Janeah,

Baby how come that ddaeng is the first word you've said? Napailing nalang ako,

"Sweetie it's better if you're going back to sleep na", pinaghele ko na siya hanggang sa makatulog siya,

"Anak, bukas na bukas din ipapaalam ko na sa daddy mo ang katotohanan, I love you Janeah", bulong ko sakanya sabay halik sa noo niya.

--

"Angel, wake up!", - naggising ako sa umaalingawngaw na boses ni Ran,

"What?!", inis na tanong ko, tinaasan niya ko ng kilay bago sumagot,

"Remember? Pupuntahan mo sa airport si Hoseok, huy alas dyis na! At isang oras pa ang byahe mo to think na tanghali ang flight niya, kaya go mag ayos ka na-", dipa natatapos sermon niya ng tumayo na ko,

"F*ck Ran bakit ngayon mo lang ako ginising" sabi ko saka nagmamadaling kinuha yung towel at dumerecho sa cr,

"Hoseok-ah wait for me!", yan lang ang paulit ulit kong sabi habang naliligo,

Wala pang 30 mins ng matapos akong maghanda,

"Bes ikaw na muna bahala kay Janeah ah, Paul tara na", sabi ko sabay kiss kay baby,

As usual si Paul ulit ang service ko,

"Go bes! Road to forever!", rinig kong sigaw ni Ran nung papalabas na kme ng bahay,

Hindi ako mapakali habang nasa byahe,

Paulit ulit pa rin sa isip ko yung "Hoseok-ah wait for me!",

Mahal ko, sana hindi pa huli ang lahat ,

Pagkarating na pagkarating sa airport nilibot ko na ang mata ko at nagbabakasakaling makita siya,

Almost 15 mins din akong nag ikot ikot sa airport,

Pero napaluhod nalang ako ng marinig ko ang,

"Flight to South Korea was already --*"

BAKIT HINDI MO KO NAHINTAY?!

Tuloy tuloy na yung pagpatak ng luha ko, wala na kong pakialam kahit magmukha akong tanga sa mata ng mga tao dito,

Jhope-ssi kung kailan handa na kong sabihin sayo ang totoo,

Almost 10 mins din akong parang tangang nakaupo at umiiyak,

Natigil lang ako sa pag iyak ng may humawak sa balikat ko,

"Stand up, hindi lahat ng umaalis ay hindi na bumabalik", napatingin ako sa nagsalita,

"I know na 30% ng umaalis ay hndi na bumabalik at 70% naman ang bumabalik, what if sa 30% na hindi na bumabalik siya nabibilang?", nanlulumong sabi ko,

"Nega mo sis! Tumayo ka na, I've been in your situation, just trust him, babalikan ka niya", sabi niya saka ngumiti,

"Sana nga!", napayukong sabi ko,

"Cheer up, Angel!", gulat akong napatingin sakanya ng banggitin niya ang pangalan ko,

"Do you know me?", nagtatakang tanong ko,

"Ofcourse, who doesn't? Soon to be Mrs. Jung?", sabi niya sabay ngiti nanaman,

Kung idedescribe ko siya, maganda siya lalo na't she has a smiling face, chubby siya pero kitang kita pa rin yung curve niya, maputi siya at may namumulang chubby cheeks, matangkad siya sakin ng mga 2 inches, amd she looks stunning with her pink dress, pink shoes, pink headband and pink bag. Hindi siya mahilig sa pink, hindi talaga.

Teka back to reality na,

"How did you know me? Mrs. Jung what? And who are you?" Naguguluhang tanong ko,

"Daming tanong ah, anyways I'm Cynth, let's go and talk about it over a cup of coffee", sabi niya sabay hila sakin papalabas ng airport.

At dahil magaan naman ang loob ko sakanya, nagpahila nalang ako,

Tinext ko si Paul na mauna na siyang umuwi, magcocommute nalang ako,

Andto na kame sa isang cafeteria,

"So tell me, how did you know me?", tanong ko sakanya before mag sip sa coffee ko,

"Nabanggit ka sakin before ng maarte at pabebe kong boyfriend", sagot niya

"Huh? Who's your boyfriend?", nagtatakang tanong ko,

"Si stob it" natatawang sagot niya,

"Huh? Stob it?", naguguluhang tanong ko,

"Yes, hey stob it", maarteng sabi niya,

"I don't get it", naiiling na sabi ko sakanya,

"Nubayan teh! Di mo alam kung gano ka iconic yung line na yun ng boyfriend ko, hays okay I'm Jin's girl", derechong sabi niya,

"Really? Hindi na ko magtataka kung bakit pink na pink ka", natatawang sabi ko,

"Wala eh naimpluwensyahan ako eh", sabi niya kaya natawa kaming pareho,

Almost 1 hr din kaming nagkwentuhan,

"Thankyou nalessen yung bigat ng nararamdaman ko, salamat ", sabi ko sakanya,

"Don't mention it, you can always count on me just pm me whenever you like, so mauna na ko ah, sorry I can't take you home, baka talakan ako ni Jin pag nalate ako sa date namin, don't worry may pinakisuyuan naman ako, andito na siya within 5 minutes, goodbye sis", paalam niya sabay beso at sumakay na sa kotse niya,

Kaya ko namang umuwi nag effort pa siyang makisuyo sa kung sino para ihatid ako pauwi,

"Sorry naligaw ako", gulat akong napalingon sa nagsalita,

Nagtuluan nanaman yung mga luha ko saka ako patakbong yumakap sakanya.