SOĞUK

5.BÖLÜM ▲ HIZ

Uzun bir aradan sonra tekrar merhaba. Yepyeni bir bölümle karşınızdayız. Multimedia'da çok sevdiğimiz bir okuyucumuzdan -GuneseAsikKarTanesi- gelen Elis ile ilgili bir çalışma ve bölümün içindeki bir bölümde Serin ile ilgili olan bir fotoğraf var :D Keyifli okumalar :)

Bölüm Parçası : Shakira - Empire

Soğukta olduğunuzu anlamanız mümkün değildi. Ta ki birisi sahte güvenin ilmekleriyle işlenmiş battaniyenizi üzerinizden çekene kadar. Serin' in sözleriyle üzerimdeki o battaniye çekilmiş gibi hissediyordum. Serin o battaniyeyi çekene kadar sahte olması umrumda değildi, ateşin ve o battaniyenin yanıltıcı güvenine kanmıştım ben. Dün gece Serin' in kendisine gelmesi için ona fırlattığım suyu o sözleriyle bana fırlatmıştı ve ben tamamen kendime gelmiştim. 'Çünkü sen, olmaman gereken yerde, soğuktasın Elis' Soğuk. Evet. Peki üşüyor muydum? Hiç sanmıyorum. Serin beni soğukla yüzleştirirken neye bulaştığımı farketmemi sağlamıştı... Hırsızlık uyuşturucu ve daha pek çok şey demişti değil mi? Bana aslında kötü bir insan olmadığımı söylemişti. Sahi ben daha önce hiç bu tarz işlere bulaşmamıştım ki... Ama bunun geri dönüşü yoktu, geri dönüşü olmamasından ziyade ben dönmek istemiyordum aslında. Çünkü içimde iyi bir tarafın olduğuna inanmıyordum. Annemin dün gece söylediği sözler aklıma geldi.

"Yardıma muhtaç insanların yanı sıra, yardıma muhtaç olan ruhlar da vardır. Bu ruhlar en çok yardıma ihtiyacı olmayan bedenlerin altında bulunurlar. O ruhları görmek zordur. Çünkü kendilerini gizlerler. Güçlü insanlar, yenilmez profiller ve cesur bakışlar..."

Bu sözleri gözlerimin içine bakarak söylemişti, kastettiği ben miydim? Güçlü bedenimin ardındaki ruhumun güçsüz olduğunu mu söylemek istemişti? Duygularımı arkasına kilitlediğim o kapı bu kadar sağlamken ben, nasıl güçsüz olabilirdim ki? Hayır ben güçlüydüm, düştüğümde yeniden kalkıp yürüyebilecek kadar... Her düştüğünde daha fazla güçlenerek kalkan bir kız düşünün. İşte o kız bendim, ben düştükçe ayağa kalkmayı başaran ve her adımında daha da güçlenen bir kızdım. Dört yaşımdaydım sanırım tam hatırlamıyorum, annem parkta elimi bıraktığında büyük bir özgürlükle koşarken yere düşmüştüm. Canımın acıdığını hissetmiştim ama daha annem yanıma gelmeden ben kalkmaya çalışmıştım. Annem o anı hiç unutmadığını söyler bana. O an ağlamamak için kendimi nasıl tuttuğumu herkese anlatır durur. Oysaki canım ne kadar da acımıştı. O yaşlardan itibaren kendisini belli bir kalıpta yetiştiren bir kızdım. Kimseye muhtaç olmak istemeyen kendi ayakları üzerinde duran bir kız... Belki de bu grupta olmayı bu kadar istememin sebebi buydu, birilerine kendimi kanıtlamak istiyordum. Tek başımayken bu mümkün değildi. O zaman elimde olan tek şey gizemken, şimdi birçok duygunun keyfine varabilirdim. Bu, tek başıma bir şeylerle başa çıkamamamla ilgili değildi. İnsanların benim nasıl biri olduğumu görmesini istiyordum sadece. Zaten grubu sevmiştim. Birkaç sorun çıkaran parça vardı ama yine de alışmam uzun sürmeyecek gibiydi. İçten içe bu grupta Serin kadar sözümün geçmesini istiyordum. Belki de hayal kuruyordum ama bu istediğim gerçeğini değiştirmezdi. Liderlik arzum koç burcu olmamdan kaynaklanan bir şey de olabilirdi. Burcumun özelliklerinin neredeyse tamamını taşıyordum ve burçların insan üzerinde mutlak bir etkisi olduğuna inanıyordum.

Üzerimdeki siyah yatak örtüsünü kaldırdım. Yatağın deri başlığına sırtımı yaslarken bacaklarım öne doğru hafif bükülmüş bir şekilde uzanıyordu. Ellerimle saçımı düzelttikten sonra kollarımı dizlerime yasladım ve başımı sağ tarafta bulunan kahverengi çerçeveli büyük cama çevirdim. İnce gri tül içeri güneşin ilk ışıklarının girmesini engellemeye çalışırken bulutlar bu görevi çoktan üstlenmişti ama yağmur yağmıyordu. Saat sekiz civarıydı. Sol tarafımdaki yatakta huzurla uyuyan Duru, halinden memnun gözüküyordu ama ben gergin sayılırdım. Bugün Serin' in hangi yüzüyle karşılaşacağımı bilemiyordum. Dengesizin tekiydi, bunu doğrulamıştım. Bunu anlamak için fazla zeki olmaya gerek yoktu. Telefonumu elime aldım ve saate baktım.