Zwart Wit Grijs

Hoofdstuk 17

Mijn ogen schieten naar Axel. Ik ben iedereen en alles vergeten. Axel heeft mij al die tijd kunnen bedriegen, maar ik weet het nu. Ik weet wie hij écht is. Ik kijk hem met onverholen woede aan. Axels ogen worden groot en hij wilt mijn hand vastpakken, maar ik deins al achteruit. 'Jij! Jij!' zeg ik vol haat. Axel kijkt me met een smekende blik aan. Hoe durft hij! Zelfs zijn belachelijke uitspraak over de kus tussen ons ben ik vergeten. Mijn eerste kus heeft hij mij afgenomen, maar daar ben ik niet woedend over. Ik ben over iets anders boos. Heel anders.

Adem schraapt zijn keel. Ik kijk Adem geschrokken aan. Ik was hem helemaal vergeten. Zijn gezicht zonder enige emotie, maar zijn ogen... Zijn ogen lijken net twee poelen gesmolten staal. Vuur. Ze schieten vuur. 'Ela naar mijn kamer nu.' zegt Adem met een onnatuurlijke kalmte in zijn stem. 'Adem-' probeer ik. Ik ben bang. Ik weet niet wat ik kan verwachten. 'Nu.' zegt Adem kortaf.

Ik kijk Axel en vervolgens Adem aan. Ik knik kort en loop richting Adems kamer. Voordat ik de gangpad in ben gelopen hoor ik een harde klap. Ik negeer Adems bevel en ren terug naar het hoekje van de gangpad, zodat ik kan zien wat er gebeurd. Su lijkt te zijn verdwenen. God mag weten waar de duivel op hakken naar toe is gegaan. Ik hou mijn lichaam zorgvuldig achter het muurtje, zodat ik niet opval. De jaren training die ik heb gehad, hebben me handigheid gegeven in dit soort dingen. In verstoppen en afluisteren en alles te doen. Alles te doen om te overleven. Ik zie dat Axel zijn neus vasthoudt en ik zie ook dat er een stroompje robijnrode bloed langs zijn vingers glippen. Ik kijk vol afgrijzen naar zijn bebloede grijns. Zijn witte tanden steken vreemd af bij het donkere bloed. Adem staat met zijn rug naar mij toe, maar ik zie zijn spieren onder zijn hemdshirt strak staan van de spanning. 'Waren mijn instructies te moeilijk?' vraagt Adem op elkaar geklemde kiezen aan Axel. 'Je raakt haar niet aan. Dat was alles wat ik van je vroeg. Moet je je altijd weer bewijzen Axel?' vraagt hij enigszins vermoeid. Axel ziet mij ook niet staan en veegt het bloed weg met de rug van zijn hand. Er vallen kleine spetters bloed op de marmeren tegels. 'Waarom vind je haar belangrijk? Je hebt nooit zoveel waarde getoond in iets, laat staan een klein meisje dat amper volwassen is.' zegt Axel vol onbegrip. Ik begrijp niet waarom Axel in mijn bijzijn zo bezorgd om mij kan zijn en in Adems bijzijn het tegenovergestelde is. En waarom hij heeft gelogen. Hij kende mij. Mij en Aylin. 

'Ik heb het je verteld Axel. En dit is je laatste waarschuwing. Ik heb het nu te druk om mijn hoofd te breken om jou. Ik ken je lang. Te lang. Ik weet precies waarom je Ela als je volgend speeltje wilt hebben.' zegt Adem droog en geïrriteerd.

Ik luister met open mond naar hun gesprek. 'Waarom dan Adem? Toe. Verlicht me.' vraagt Axel spottend en met glinsterende ogen. Adems lippen vormen zich tot een dunne streep en hij kijkt Axel dreigend aan. Adem draait zich plotseling om en ik bevries ter plekke. Adems zilveren blik houdt de mijne gevangen en ik ben verloren. Ren. Ik wil mij omdraaien, maar Adem houdt mij tegen. 'Ah ah ah kleintje. Je mist de grote finale zo. Blijf.' zegt Adem onheilspellend.

'Je mag best weten waarom Axel zoveel interesse in jou toont.' zegt Adem. Ik kijk Adem strak aan. Lettend op elk detail. Op mijn hoede. Wat is zijn plan?

'Wil je weten waarom Axel jou wilt, Ela? Waarom hij nou jou kiest uit iedereen? Ik zal het je zeggen. Het is, namelijk doodsimpel. De reden dat hij jou wilt is niet, dat hij wat voor jou vóelt. Hij voelt zich niet levendiger, geliefder bij jou. Hij zit vol haat. En een deel van die onuitputtelijke haat is gericht op mij. Jij bent gewoon een weg, een manier om mij te verzwakken.' zegt Adem droogjes. Zijn ogen zijn nog strak op Axel gericht. Axel staart mij aan en lijkt Adems woorden te negeren. 'Maar Axel vergeet zo nu en dan, lieve kleine Ela. Dat Axel mij nooit heeft verslagen, nooit kan verslaan en nooit zal verslaan.' zegt Adem op ijskoude toon. 'En al helemaal niet via jou.' zegt Adem met een walgende blik in zijn ogen. Ik kijk geschrokken naar de grond. Ik ben geschokt. Verbijsterd. Adem veracht me? Zelfs zo'n monster als Adem veracht me. Zelfs hij.

'Dus Bronn het kan mij echt niet schelen wat je met haar doet. Ik ben er niet blij mee, maar dat is omdat je onnodige afleiding hebt gecreëerd. Als het hoe dan ook jullie werk voor mij verhindert, dan zullen jullie de consequenties ook onder ogen moeten zien. Begrepen?' zegt Adem zakelijk en onaangedaan.

Ik moet op mijn tong bijten om mijn vloedgolf aan woorden tegen te houden. Gebruik de situatie. Ela dit is dé kans om aan je ontsnapping te werken. Axel is jou weg naar buiten!
Mijn logische redenatie houdt mijn emoties in bedwang. Als het aan mij ligt wil ik Adem de grond in stampen, maar mijn verstand wint de strijd. Eindelijk komen mijn vaardigheden van vroeger terug. Het lijkt net of ze worden wakker geschud. Geactiveerd. Ik kan eindelijk weer helder nadenken. Ik ben klaar om te vechten. Te winnen van Adem. Mijn broer te vinden en mijn vader eindelijk in vrede te laten rusten in zijn graf.

'Dankjewel Adem. We zullen ons niet laten afleiden en ons werk goed doen.' zeg ik op vastberaden toon. Ik loop met grote stappen naar Axel toe en ga op mijn tenen staan en kus hem op zijn wang. Mijn lippen raken nog net niet zijn oor aan als ik nog snel wat fluister voordat ik mezelf wegtrek. 'Ik genoot inderdaad van de kus.'

Axel kijkt me een fractie van een seconde met een bevreemde blik aan, maar herstelt zich snel. Ook hij is een meester in bedrog. Ik voel zijn arm om mijn middel glijden en ril wanneer hij een vederlichte kus op mijn kaak plaatst. Langzaam glijden zijn volle lippen naar mijn oorlel. 'Ik ook.' zegt hij met een hese dikke stem. Ik weet niet wat je van plan bent Axel, maar ik kom ook achter jou dubbele agenda.

Ik kijk met glinsterende ogen naar Adem. Mijn roze lippen krullen zich tot een zelfvoldane glimlach. Zijn kaak staat gespannen. Zijn ogen zijn samengeknepen en kleuren bijna zwart.
Ja, ja. Het kan je niet schelen wat hij met me doet...