Zwart Wit Grijs

Hoofdstuk 3

Eenmaal thuis haal ik diep adem.

De zon is onder en de lucht heeft een nietszeggende grijze kleur aangenomen. De kleur van zíjn ogen. Adem Duke. Dé Adem Duke heeft mij aangereden. Eén van 's werelds machtigste mannen.

Voor degenen die Duke's Care Company niet kennen -wat natuurlijk onwerkelijk is- het is een bedrijf die ervoor zorgt dat dodelijke ziektes omvormt in chronische ziektes. Een voorbeeld daarvan? Kanker. Tien jaar terug dachten ze nog dat er geen remedie was tegen kanker. En nu? Hoe onvoorstelbaar het ook is, hebben ze de chemotherapie en medicijnen ontwikkeld. En dat allemaal dankzij Elias Duke, eigenaar van DC Company.

Enfin terug naar Adem Duke. Hij is de zoon van Elias Duke. Elias Duke is dus multimiljonair geworden door de eeuwige zoektocht naar remedies van dodelijke ziektes. Zijn zoon? Zijn zoon staat bekend als de meest begeerde vrijgezel van het land, zeg maar gerust continent.

Ik begrijp vrouwen niet. Ze draaien hun nek niet om voor een lieve zorgzame, misschien iets minder knappe jongen, maar werpen hunzelf -letterlijk- voor de voeten van arrogante rijke (iets) knappere mannen als Adem.

En wat heeft Adem bereikt? Niks. Althans de media heeft meerdere keren gespeculeerd dat Adem "eigen" projecten heeft in de medische zakenwereld, maar meer dan speculaties is er niets bekend. In mijn ogen heeft hij niets bereikt van echte waarde.

Waarom heb ik hem niet herkend?
'Misschien omdat je belangrijkere zaken aan je hoofd had, dan zwijmelen over Adem Duke.' murmel ik tegen mezelf.

'Ela ben jij dat?' roept mijn huisgenote, Aylin.

'Ja Lin,' ik loop haar tegemoet de woonkamer in.
'Waar was je?! Wát is er gebeurd?' schreeuwt ze ziek van bezorgdheid.

'Ik, ik ben aangereden,' Aylin kijkt me meelevend aan en ik hou het niet langer vol en barst in tranen uit.

'Hij, hij wilt i-iets van me,' zeg ik mijn laatste tranen aan mijn mouw afvegend.

'Je zei toch dat je hem niet kon betalen én hij zei toch dat je weg mocht gaan?'

'Ja en ja, maar hij zei dat ik zijn interesse opwekte en dat hij een ander soort afbetaling in gedachten had,'

De ogen van Aylin worden zo groot als schoteltjes. 'Maar je hebt nog niet eens gekust. Laat staan-' Mijn wangen kleuren rood van schaamte.
'Aylin! Hoe kom je daar nou bij! Ik ga hem niks - ik slik ongemakkelijk bij dit onderwerp - persoonlijks geven,'

Aylin kijk me vragend aan.
'Wat moet je hem dan wel geven. Dat komt als eerste in mij op hoor,' Ik kijk haar met toegeknepen ogen aan.
'Wat? Ela, je weet best dat het menselijk is - ze pauzeert even en krijgt een griezelige blik in haar ogen - hij is onwijs knap, echt ongelooflijk gewoon, rijk en 24 jaar oud dus dat betekent ook dat jullie maar 5 jaar schelen. Hij is perfect voor jou,'

Ik kijk haar ongelovig aan. Niet te geloven. Ik vertel haar het hele verhaal en ze besluit om op zo'n moment cupido uit te hangen!

'Je bent ongelooflijk Aylin,' Ik zucht en masseer vermoeid mijn slapen.
'Ik ga douchen en m'n bed in, wil je mijn werk afbellen?'

Ik begin weg te lopen en hoor haar nog roepen. 'Ela! Wat wilt hij nou van je!' Als ik het wist zou ik niet zo'n hoofdpijn hebben Lin.

Ik draai de verroeste douchekraan dicht en loop de kleine badkamer uit. Net wanneer ik mijn ogen wil dichtdoen hoor ik een getril. Ik kijk slaperig naar de nummerweergave en herken het nummer niet. Misschien is het m'n werk. Goed werk Aylin. Niet.

Ik laat de beleefdheid achterwege en begin aan een stuk te ratelen. 'Sorry, dat het allemaal zo laat is doorgegeven. Ik kan het uitleggen, want-'

Ik word afgekapt door een kille stem, die ik onderhand maar al te goed ken.
'Ja, je moet wel een erg goede reden hebben om je niet aan je afspraak te houden,' Hij klinkt geïrriteerd. Bijna alsof hij verbaasd is, dat ik hem niet linea recta heb opgebeld.