Zwart Wit Grijs

Hoofdstuk 39

Ik schuifel heel voorzichtig naar achteren. Bijna Ela. Nog een klein beetje verder.
Ik bots tegen iets hards aan en verstijf. Fuck. Ik ben net een verdomme magneet. Een magneet voor krankzinnigheid.
Mijn blik gaat naar het bad. Géén Adem.
Ik draai mij heel langzaam om.
'Waar ga je naartoe kleintje?' vraagt Adem op fluweelachtige toon.
'Een luchtje scheppen?' zeg ik niet helemaal overtuigd van mezelf. Hij mag niet weten dat ik bang ben. Nooit.

'Het is niet verstandig om met dit weer naar buiten te gaan. We willen niet, dat je ziek wordt, niet waar?' zegt Adem met dubbele betekenis. Ik kijm hem verward aan. Negeert hij nu echt wat er net is gebeurd?

Adem pakt hardhandig mijn pols vast en draait me om. Zijn ogen gloeien onnatuurlijk. Het werkt verblindend.
'Draag je soms contactlenzen. Ik snap eigenlijk wel waarom je grijze lenzen zou dragen. Ik zou ook lenzen dragen als mijn oogballen licht gaven. Zo fluorescerend blauw. Je ogen hebben volgens mij de kleur van de zee iets te letterlijk genomen. Ik bedoel maar, wat is dit! Gebruik je soms drugs? Oh mijn god! Je gebruikt drug hè! Daarom ben je zo bipolair! Je was net nog doodziek. Hoe kun je zo levendig voor mij staan!' brabbel ik aan een stuk door. Ik ben nerveus. Nee. Ik ben doodsbang. Deze man is een nachtmerrie. Een nachtmerrie die nu veel te lang duurt.

Zijn ogen. Ik zie helemaal niks. Geen masker. Geen woede. Het is gewoon hol. Leeg.
Ik doe mijn mond weer open, maar Adem stopt me door zijn vinger tegen mijn lip aan te drukken.
'Sssht,' zegt Adem sussend. 'Je nervositeit irriteert me mateloos,' zegt Adem met zijn intense ogen op mij gericht.

Hij krijgt een luie glimlach rond zijn lippen.
'Ik gebruik geen lenzen. Mijn ogen zijn een bijwerking van-' hij kijkt me bedenkelijk aan. 'Mijn gesteldheid,' zegt hij uiteindelijk droogjes.

Ik kan wel ontploffen. 'Zeg me dat dit een grote fucking grap is,' zeg ik woedend. Ik ben zelfs bijna mijn angst vergeten. Bijna. Zijn ogen verkleuren weer naar het grijs dat ik ken. Ken? Serieus Ela. Je kent hem niet. Hij kent jou wel. Je bent kwetsbaar. Net zoals je vader zei: zwak.

Adem zucht en pakt een handdoek van de haak. Ik ben mij plotseling weer bewust dat hij halfnaakt voor mij staat. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen.
'Ela ga naar je kamer,' zegt hij nors.
'Nee,' zeg ik, terwijl ik mijn armen over elkaar kruis.
'Ela, ik ga mezelf niet herhalen. Doe wat van je verlangt wordt,' zegt hij met een geïrriteerde ondertoon.
'Ela doe dit. Ela zit. Ela loop. Ela af,' raas ik met twee handen in mijn zij.
Ik verklein de afstand tussen Adem en mij. 'Vertel me Adem. Zie ik eruit als een dalmatiër? Of een fucking golden retriever?' roep ik woedend.
Mijn limiet voor Adems bullshit is voor vandaag bereikt. Ik zit zelfs te schelden door deze frustrerende man voor me! Sinds wanneer? Pff hij haalt echt het slechtste van me naar boven.

Het volgende gebeurd razendsnel. Ik kijk perplex naar een razende Adem, die mij tussen zijn lichaam en een muur heeft gedrukt. Ik bijt een pijnscheut weg. Brute klootzak!

'Luister goed Elanur. Al sinds het moment, dat ik je zag wilde ik niks lievers dan je grote mond dichtsnoeren. Je hebt niet alleen mijn zaken verpest, maar ook mijn rechterhand tegen mij gekeerd. Denk maar niet dat ik die kleine stunt van jou van gister heb vergeten. Jij bent en blijft Ata Kaya's dochter,' sist Adem met een flikkering in zijn donkere ogen.

Zijn woorden zijn net doorns op een roos. Onopmerkelijk pijnlijk.

Ik dacht voor een halve seconde, dat hij echt om mij gaf. Toen hij zogenaamd ziek was, dat hij echt oprecht gekwetst was. Het was een groot toneelstuk. Een leugen.

Adem grijpt mijn keel vast. 'Wat je hier hebt gezien blijft tussen ons. Je zal er niet naar vragen. Als ik merk dat je weer liegt tegen me, dan zal ik niet twijfelen om je op te sluiten in een hok. En dan blijf je daar, totdat je bewijst dat je een braaf meisje kunt zijn. Begrepen?' zegt Adem snerend.
Hij laat mijn keel net genoeg los om mijn bevestiging te horen. Ik mag wel bang zijn, maar ik zal hem niet de voldoening geven. Ik zal hem niet laten winnen.

'Val dood,' zeg ik met het kleine beetje lucht, dat ik overheb.
Adems ademhaling wordt oppervlakkiger en ik zie dat zijn halsaders op ontploffen staan.
Ik zie in zijn ogen dat hij mij pijn wilt doen. Zijn hele lichaamstaal verteld, dat hij mij pijn wilt doen.
Ik wil hem uittesten. Ik wil weten hoe ver hij kan gaan.
'Ik zie dat je me pijn wilt doen. Ik zie het in je ogen! Doe het dan! Of ben je soms bang! Ik wist wel dat je een lafaard was,' zeg ik op harde toon.

'Wat zei je,' zegt Adem angstaanjagend laag.

Ik slik. Het is nu te laat om weg te krabbelen. Ik moet weten hoe hij echt is.
'Je hoort me wel. Jij. Bent. Een. Laf-' maar ik word onderbroken. Adem pakt een vuist vol van mijn haar en snoert mij de mond.

Zijn lippen voelen dwingend aan op de mijne. Zijn rechterhand is stevig om mijn nek gewikkeld. Dwingt mij op m'n plaats te blijven. Eerst verstijf ik, maar Adem laat dat niet toe. Hij wilt, dat ik het voel. Zijn haat. Zijn woede. Door zijn lippen heen. Zijn stoppelbaard voelt ruig tegen mijn gezicht. Langzaam raak ik verloren. Ik proef bloed. Mijn vingers verstrengelen in zijn koperkleurige lokken. Zo zacht. Ik raak buiten adem, maar ik kan me niet van hem wegscheuren. Hij laat het niet toe. Ik laat het niet toe. Ik voel een laatste bijt in mijn onderlip en het is weg. Adem kijkt me met een zelfingenomen glimlach aan. Mijn hoofd duizelt. Ik wil wat zeggen, maar ik weet niet wat. Ik voel de woede naar boven borrelen. Mijn hand komt hard in contact met zijn linkerwang. Het is zelfs zo hard, dat het geluid door de badkamer echoot.

Adem draait zijn gezicht weer naar mij toe. Net wanneer Adem wat wilt zeggen, begint een derde persoon te klappen.
Heel langzaam. Bijna honend.

'Kan je niet stil blijven zitten, zusje?' zegt een al te bekende stem. Ik zie nog net Adem zijn ogen rollen.

'Alleen deze klootzak ontbrak,' hoor ik Adem nog zachtjes mompelen.