CHAPTER NINETEEN

38.4K 1.8K 115
                                    

"Inaantok pa 'ko!" Napatingin ako sa nagsalita at nakita si Farrah na nagkakamot pa ng ulo habang humihikab. Inilibot ko ang paningin sa aking mga kasama at nakitang halos bumigay na rin ang kanilang mga mata sa pinaghalong antok at pagod.

Hindi ko sila masisisi, Paano ba naman kasi, halos alas sais palang kanina noong nakipagbakbakan kami at napakaaga pa, tapos ngayon ay mag a-alas siete na. Bitin kasi yung tulog ng lahat dahil late na kaming natulog.

Mas bitin yung sakin kasi ako yung pinakalate natulog.

Tumingin akong muli sa labas at ngumuso nang maalala ang pangyayari kagabi. Mula dito ay kitang kita ang kapaligiran. Napaka aliwalas, napakatahimik, malayong-malayo sa nagkakagulong siyudad sa kabilang banda.

Dito, parang gugustuhin mo nalang na huwag umalis. If only we could plant some vegetables here so that we still have something to eat, then we would prefer to stay here forever. Alam ko namang hindi lang ako ang nag iisip noon.

It's better to be safe and in the countryside than be in the middle of the city where everyone's on that place.

"Guys! Tara kwentuhan muna! Kunyari walang apocalypse." Biro ni Shaina at naupo sa tabi ni Farrah. She's holding a sausage as she gave it to Farrah so they could share, right. We must take our breakfast already!

"Game!" Sabay-sabay na sabi ng iba at mabilis na nagsilapitan rito.

At ngayo'y ang iba, kahit iyong mga nagdadala ng pagkain sa amin ay nagsilapitan rin sa pwesto nila Shai. Kahit ang mga inaantok ay napilitang lumapit rin.

Inabutan ako ni Lorraine ng pagkain na nasa de lata pa at tsaka umupo sa aking tabi. Right, we will share with this. Napag usapan rin kasi namin ito at napagplanuhang kada isang de lata ay dalawang tao ang maghahati upang hindi maubusan agad ang resources namin, na sa tingin ko'y maganda rin para hindi kami pabalik-balik sa siyudad upang kumuha ng mga pagkain kung sakali.

"Sino mauunang magkuwento?" Tanong ni Shirley. Walang nagtataas ng kamay. Siguro awkward pa sa amin yung iba. Magtataas na sana ako nang maunahan ako ni Farrah.

"Ako muna guys! May iku-kwento ako sainyo." Nakangiti nitong sabi at para bang walang problemang idinadala. Tumingin ako sakanya ng may halong pag-aalala. Tumingin siya sakin at tumango, assuring me that it's okay.

Her light brown hair is being blown by the wind as she gently placed it at the back of her ears as she looked down. But I noticed the glistening of the side of her eyes that made me worried more. She's trying to hide it from us, I know, that's why she looked down.

Before she sighed so deeply as all of us watched her, waiting for her to tell the story that she's about to spill. As when she looked up and the sunrise from the rising sun illuminated her face, making us see the glistening of her eyes.

And I know, my companions already noticed that something is wrong.

"Guys, alam niyo ba. Masakit mawalan ng mahalaga sayo. Lalo na kung malapit siya sayo," Now she began her story. . . as she's now opening her heart to us.


Nagkaroon ng katahimikan at walang gustong magsalita, lahat ay gusto lamang makinig sa kanyang sasabihin. My eyes seeked for Damien who's looking straight at Farrah without any emotions on his face. It's stoic, that's why it's really hard to read his expression. As I looked at Farrah again and this time it was as if she's finding some courage within her. Walang nagsalita sa amin at taimtim na naghihintay sa kanya hanggang sa magsalita ulit sya.

"We're always together before this apocalypse happened. I treat her as my own sister just like how I treat Ae," She looked at me and smile. Sinamahan niya pa iyon ng tawa. While I couldn't even smile at her. How could I smile when all I wanted to do is to brawl my eyes out and cry?

Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓Where stories live. Discover now