Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓

CHAPTER THIRTY-THREE (𝙸𝙸)

Iniwas ko ang tingin sa lalaking kumakaladkad sa akin. He's really rude, huh. Hindi sinasadyang nagawi ang tingin ko sakanya- kay Ashton at nahuli itong masama ang tingin sa amin ni Accel. Tinaasan ko ito ng kilay at inirapan. Sapakin ko pa siya eh.

Tsaka ko lamang napansin na ang tinatahak naming daan ay patungo sa aking mga sasakyan. Sa sobrang beastmode ko ba ay hindi ko ito napansin? Damn, kailan ka pa nagkaroon ng sariling mundo, Kaesha?

Nagmamadali itong tumatakbo papunta sa aming sasakyan at dahil nga hila niya ako, parang kinakaladkad niya na rin ako kaya wala akong nagawa kundi sumunod.

Tumingin ako sa harapan, kahit halos nasa tabi na nila ang sasakyan ay hindi pa 'rin sila umaalis sa pwesto nila at patuloy na bumabaril. Malamang, sa oras na tumigil sila, patay kami ni Accel dahil halos malapit lang ang zombies sa amin.

Nang makalagpas kami sa mga ito ay doon lamang sila nagsimulang magsitakbuhan papunta sa aming sinasakyan. Kumawala ako sa pagkakahawak kay Accel bago mabilis na tumakbo papalapit sa sinasakyan. Now I get it. We need to make it fast. Sabi ko nga po.

Pagkasakay ko sa aming sasakyan ay dumungaw ako sa pintuan bago mabilis na hinugot ang baril sa aking binti kung saan ito'y may sabitan. Nakita kong unti unting nagsisialisan ang mga kasama ko sa pwesto nila papunta sa kanya-kanya naming sasakyan, habang ang mga zombies naman ay medyo bumilis ang mga lakad, siguro napansin na papaalis na kami. Wow, hungry.

Pumasok si Accel ngunit hindi ko ito pinansin. Sinenyasan ko sila Farrah na pumasok na kaya tinigil ng mga ito ang kanilang pagbabaril at pumunta na rito.

Binaril ko ang nasa unahang zombie na medyo mabilis lumakad ngayon. It took me two bullets to knock it down. Pagkayari ay inilipat ko sa isang nasa unahan rin, at sa iba.

Gumilid ako, habang patuloy na pagbaril para sila'y magkaroon ng daanan. Baril lang ako ng baril habang sila'y unti-unting nagpapasukan. At nang makapasok na lahat ay umatras ako, at si Blake mismo ang nagsara ng pinto kasabay ng pag andar muli ng aming sinasakyan.

Huminga ako ng malalim bago pumihit patalikod-paharap sa kanilang lahat. I saw how they look tired of what was happened. Ako 'rin naman, eh. Sadyang...

"What were you thinking earlier, leader?" Accel suddenly asked annoyed. Mariin ang pagbanggit niya sa bawat salita lalo na sa huli niyang sinabi. Humarap ako rito and saw how irritated he is right now.

Hindi ako nakasagot, because even I don't know what stupidity comes into me to the point I did that kind of katangahan. Siguro kung nagtuloy tuloy pa, baka hindi ko napansin, nakalmot na pala ako.

Katahimikan ang namuno hanggang sa umiiling itong umalis sa aming pagtitipon. He looks really disappointed, and I am, too, disappointed by myself.

"Sorry," Mahina kong sabi sa lahat. I am regretting what I have done. Hindi ko talaga dapat pinapairal ang nararamdaman ko, eh. Tsk.

And right now...

"Let's rest for a while, please," I smiled to them after saying it, but faded right when they turned their back on me. Mahirap magpanggap lalo na't ang bigat sa dibdib na aking dinadala. Huminga ako ng malalim habang unti unti silang pinapanuod na umalis. I am avoiding his gaze; I can't look at him right now knowing that...

"Best," Humarap ako kay Farrah na nagsalita sa aking gilid. I smiled weakly. "Gusto kong magalit, pero ayokong dumagdag kaya mamaya na lang. Pahinga ka na, ha?" She said softly. Tumango ako. That's why I love her so much.

"Halika na sabi eh!" Muling sabi nito bago hinawakan ang aking kamay at ako'y kinaladkad.

"As long as I want you to join, it's an order from Felix," ate Tracy smiled sadly as she's trying to comfort me.