CHAPTER FIVE (𝙸𝙸)

30.6K 1.4K 102
                                    

Many died already, not because of those zombies outside, but inside this military? And most specially, a chemical inside this microchip?

Pinulot ko ang isa na nakalagay sa aking panyo at pinakatitigan. Tsaka ko lang ito napagmasdan ng maigi.

It's black... no, it's almost black blue. Kasing laki ito ng capsule, yung nilulunok na gamot... no, parang gamot na nga ito mismo, na may maliit na karayom sa pinakadulo na medyo patulis ang hugis doon. At siguro dahil madilim lang ngunit... mayroong nasa loob ito na hindi ko maipaliwanag. A liquid.

"And as far as I know, it also has a tracker," Saglit na napabaling ako sa nagsalita at kinunutan ng noo si Travis. Tsaka ko imuling ibinalik ang tingin sa bagay na hawak ko at pinakatitigan ito ngunit ang utak ko'y punong puno ng katanungan.

Chemical? Tracker? What are they planning about us? I mean, they called us here not to clean those zombies... but to kill us?

How can they kill these people? Their families are part of representatives here in this country and killing them is such a big sin for them.

Ah... right, there are no people left aside from those inside the military camps in this place. Kung sabagay, kung papatayin man nila ang mga possible leaders in future, mas mapapasakamay nila ang plano nila.

But knowing that the President is letting them? And... knowing that his son is at stake too. What kind of parent is that.

"Not just tracker, babe. Tss. Marami pa tayong hindi alam rito na dapat nating alamin. Fuck this military camp," rinig kong sabi ni Zoe na syang nakakuha ng atensyon ko.

Not just tracker? Most importantly... "Babe huh?" Nakangisi akong humarap sakanila at nakita kong medyo nailang si Zoe sa akin samantalang hambog na ngumisi naman si Travis sa akin.

Wow, nawala lang sila ng dalawang taon pero ang dami nang pangyayari. Good for them. I couldn't help but be happy to these people.

But I mustn't be thinking about this damn things right now as there's a more important matter than this.

Pabalang kong binitawan ang hawak ko at ng tumama ito sa sahig ay tinapakan ko ito at itinuon ang atensyon sa mga kasama ko.

"So, what are your plans for now?" Ani ko sakanila. After all, I know that they're planning something.

Hindi sila iyong tipong magpapaka-tuta sa gobyerno dahil sa ilang araw ko silang kasama noon, alam kong malalakas ang kanilang loob upang sumalungat sa mga ito st gumawa ng sariling plano na hindi nila nalalaman.

But then... with the kind of expression they're showing right now...

"Our enemies are powerful this time, Kaesha," I heard Nathan's voice, and there's defeat in the way he said it.

Namuno ang katahimikan. Kung ako'y tatanungin ay sa tingin ko'y hindi rin nila alam kung ano ang kanilang gagawin. Ipinikit ko ng mariin ang aking mga mata at tumalikod sakanila dahil sa biglang pumasok ang mga katanungan sa aking utak.

How about the others? Are they planning to make us their guinea pigs... again? Just like what happened to our schoolmates... where I saw them on test tubes...

I unconsciously punched the sack of rice that beside me. "Goddammit..." may halong pag kaasar kong sabi. I don't know what to think... if how could I save them.

Oo, masakit ang kamao ko dahil sa pagkakasuntok. Ngunit ang isiping madadamay ang mga kasama ko, pati ang mga inosenteng nandirito na ang alam ay malinis namin ang mundo ay sadyang nakakapag-init ng ulo.

And the fact that they are playing with us makes me want to beat them into pump.

Specially that President. I don't care if he's Ashton's dad. The first that he let those... his people to put these microchip to these guys with me, it means that he's part of it. Maybe he's even the mastermind, who knows? At ang isipang mayroon din si Ashton nito una pa lamang ay talagang nakakapag init ng ulo.

Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓Where stories live. Discover now