Hands all over (Published)

8. Broken

"Adam, kailangan kong umuwi sa bahay."

Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin nang marinig ko ang sinabi ni Aura sa akin. She had been staying with me for a week now and unlike what others were thinking, I'm not even touching her. I don't know why too. I just, we'll I really don't know. I just like the fact that she's here, isang bagay na alam kong hindi dapat matapos ang lahat ng ginawa niya sa akin.

I stared at her. She was holding her spoon and her fork. It was dinner time and we're eating the food I bought before coming home. I spent the whole day in my office just think about things I wanted to do with her – not dirty things – bad things. Gusto kong maramdaman niya ang sakit na naramdaman ko noong gabing ginawa niya iyon sa akin. Gusto kong saktan siya, physically and emotionally pero tuwing nakikita ko naman siya, hindi ko siya malapitan at hindi ko alam kung bakit.

Seeing her again after six years had opened the wounds of yesterday. Hindi ko naman na iniisip na magkikita pang muli kami. Mas lalong hindi ko naisip na makikita ko siya sa ganoong estado ng buhay. She's a fucking stripper, she almost got raped that night – hindi ko alam kung rape iyon or kung isa iyon sa sexual trips niya with those Japanese men – I don't know but I saw blood that night while she was crying. Pinutol ko ang deal sa mga hapon, I almost killed those tow who touched her. After that, I talked to the bar manager and told him asked him about Aura. He told me that Aura had been working in the club for four years. Sa pakikiapg-usap niya sa akin, nabanggit niya ang tungkol sa mga utang ni Aura. That was the moment when I thought about buying her freedom. I offered the man a million pesos just so he could spare her. Wala na siyang nagawa. He called the club owner and told him my preposition, tinawagan ko rin si Joan para makausap ang mismong may – ari. That night I made sure that I will get her. While I was in the car with her, kung ano-anong naiisip ko. I plan to make her suffer, to make her cry pero nang makauwi sa bahay ay wala akong nagawa.

I was so mad when she told me that she would rather go back to that goddamn place just to pay me. In my head, hindi pwede iyon. Dito kang siya sa akin. I bought her, I own her now.

"Hindi pwede." Malamig na sagot ko.

"But Adam, baka nag-aalala na si Mommy sa akin. I'm not even sure if they have enough money to last for this month! I haven't gone home since a week ago." Nanginginig ang boses niya habang nakatingin sa akin. I looked at her.

"Papadalhan ko sila ng pera, pagkain at kung ano pa, pero hindi ka aalis dito.." Malamig na sabi ko. Hindi siya kumibo. Tahimik niyang tinapos ang pagkain namin. Siya na rin ang naghugas ng plato. I went to my office and worked pero kahit anong gawin ko, hindi ko maalis sa isip ko ang pag-aalala sa mukha niya. Hindi ko alam kung bakit ganoon pa rin ang epekto ni Aura sa akin. Ayokong isipin na dahil iyon sa mahal ko pa rin siya hanggang ngayon dahil hindi na, nang saktan niya ako nang gabing iyon, nawala ang lahat ng nararamdaman ko sa kanya. Galit lang ang meron ako sa kanya ngayon.

I walked out of my office and went to my room. I caught her wiping her tears away when I entered. I shook my head. Ganoon pa rin siya kapag umiiyak, namumula ang ilong at pisngi.

"Dam please, just let me see my family."

"Don't call me Dam!" I exclaimed. Bumuntong hininga ako. Pumasok ako sa bathroom at saka nagbihis. Nang bumalik ako sa kwarto ay nakita ko siya sa ganoon pa ring ayos habang nanginginig ang balikat. Nasabunutan ko ang sarili ko.

"Fine, you can see your family." Sabi ko sa kanya. "Pero sasamahan ka ng body guard ko. At exactly eight pm, dapat nandito ka sa bahay kung hindi, ipakukulong ko ang mommy mo." Wika ko sa kanya. I know how heartless I sound pero kailangan kong gawin iyon para masiguro kong babalik siya sa akin. She looked at me.