Over de grens

H15. Bella

Heden

'papà vedere quanto è bella.' kijk papa hoe mooi. Ik keek naar mijn dochter die sierlijk een pirouetje voor de spiegel draaide waardoor haar jurk opwaaide en sierlijk om haar heen slingerde. 'Ja schat, ik zie het. Wat een prachtige jurk!' complimenteerde ik mijn dochter in het Italiaans terug. Emma glunderde en draaide nog eens een rondje voor de spiegel om zichzelf goed te bekijken. Even later kwam ook Chloe het pashokje uit, met hoe kan het ook anders, hetzelfde jurkje als haar zus. 'awh je bent ook mooi!' riep Emma naar haar zusje en liep dansend op haar af. Ze legde haar handjes op de schouders van haar zus en liet haar en rondje draaien. De Jurk van Chloe waaide net zo als het jurkje van Emma net deed en draaide sierlijk om haar heen. 'Bella.' Mooi. Lachte Chloe toen ze weer stil stond en zette haar handjes in haar zij. Pronkend haar buik naar voren. Als een dikke directeur zoals ze wij dat noemden, liet ze haar bolle buik en zo ook haar jurkje zien. Het was een vermakelijk gezicht. Schattig, al zeg ik het zelf. Hun moeder die de meisjes geholpen had, was naast me komen. Vermakelijk keken we naar de twee tantes die duidelijk in de wolken waren met de jurkjes die ze aan hadden. Ze draaide meerde rondjes, maakte zichzelf mooi en bewonderde elkaar in de spiegel. Net twee kleine prinsesjes. Ik had ze werkelijk nog nooit zo gezien en bleef me verbazen over die twee. Soms leken ze op hun moeder maar soms konden ze ook totaal tegenovergestelde zijn.

'Wat denk je?' Ik keek mijn vrouw aan die naar de jurkjes keek. 'het staat ze beeldig.' Vond ik eerlijk. De lichte kleur blauw van de stof viel prachtig naast hun bleke huid en bruine haren. Het was een kort lichtblauw zomerjurkje met korte mouwtjes en een rok met roesjes tot hun knieën.

'ik weet het niet.' merkte ik de twijfel in de stem van mijn vrouw. Vragend keek ik opzij. 'ze moeten ze wel echt gaan dragen. Niet dat ze na vandaag de kast in verdwijnen en er niet meer uit komen.' Kende ze de meiden al veel te goed. Ik moest haar hier gelijk in geven. De kans was er. Naar school droegen ze voornamelijk broeken. Af en toe in het weekend of mocht het heel warm zijn werd er wel eens een jurkje uit de kast getrokken. Maar dat was dan ook zelden. Als we s' avonds de kleren voor ze klaar legde vroegen we ze wat ze de volgende dag graag wilde dragen. De kleding uitzoeken deden we eerst altijd in de ochtend. Maar omdat we daar meer tijd aanbesteedde dan dat zou moeten werd het naar de avond verplaatst. Dat bespaarde een hoop minder getreuzel en langer de tijd in de ochtend. Want de meisjes moesten en zouden het zelfde aan. En het liefst waren ze daar ook nog met elkaar over eens. Ik denk dat dat een tweeling ding is. Het op elkaar willen lijken en hetzelfde aan. Soms leken ze echt sprekend op elkaar. Maar als vader wist ik ze altijd foutloos uit elkaar te houden. Wat nog eens moeilijk kon zijn voor de omgeving. Het leverde belangstellende blikken en wie is wie vragen op. Soms irritant, maar meestal kon ik er van genieten. De echte goede vrienden, hun juf en collega's wisten het wel. Na een tijdje ga je de kleine verschillen zien. Emma lijkt vooral op haar moeder. Chloe lijkt wat meer op mij. Ik bof met hun. ik had niet één, maar twee dochters. 3 pracht meiden in totaal.

'ah joh.' verbaasd keek ik op uit mijn gedachten. Ze stond al die tijd naast me, diep in gedachten blijkbaar te twijfelen over de jurkjes. Ze liep naar de meisjes toe, liet ze een rondje onder haar armen draaien, ging door haar hurken zitten en keek me glimlachend aan. 'Ik vind dat het wel kan hoor. Het is tenslotte vakantie.' Ik knikte. 'dat vind ik ook.' lachte ik. Ze glunderde, stond op en begeleide de meisjes naar de pashokjes waar ze zich weer in alledaagse kleding om toverden.

Ik haalde mijn pas uit het pinapparaat en pakte het voorgehouden tasje aan. Met een tasje mijn handen mijn vrouw naast me en onze dochters voor ons liepen de winkel uit. 'Grazie mamma e papà.' bedankte de meisjes en gaf ons beiden een knuffel. 'Graag gedaan, lieverds.' haalde hun moeder de woorden uit mijn mond. Ik lachte en nam het kleine handje van Emma in de mijne waarna we verder de winkel straat door liepen.