Over de grens

H11. Hagelslag

Verleden

Ik hield het lege kartonnen pak voor mijn ogen en bewoog het op en neer. Vanbinnen klonk het hol. Het geluid van de laatste paar hagelslagjes die tegen de binnenkant van het kartonnen pak kaatsten. Er zat veel meer in. Hoe lager en doffer het geluid hoe minder er in zaten. Ik stopte mijn duim in de opening van het pak en trok de boven kant er van af. Met een brok in mijn keel keek ik het lege pak in. Op de bodem lag een klein laagje pure hagelslag. Natuurlijk niet genoeg voor een hele boterham. Ik keerde het pak om en liet de hagelslagjes uit het pak op mijn brood glijden. Met mijn vinger, zodat het niet aan de boter op mijn mes zouden blijven plakken, spreidde ik ze uit en verdeelde ze over de nog niet belegde kale stukken brood. Het waren er niet veel. Ik schatte rond de 30 a 40. Lang niet genoeg om heel de boterham te bedekken en lang niet genoeg om mij tevreden te stellen. Ik zette mijn elle bogen op tafel en plaatste mijn kin in mijn handpalmen. Met een grote teleurstelling keek ik naar het zielig belegde brood voor me. Ik had me deze ochtend zo verheugd op een lekkere boterham met hagelslag. Normaal was ik nooit zo weg van de Nederlandse lekkernij. Maar sinds ik hier was, het product schaars was en toch wel heel erg lekker is af en toe, was ik het gaan waarderen. Ik kon me er op verheugen om de dag met een boterhammetje met hagelslag te beginnen. Zo ook deze ochtend. Het was een gewone werkdag. Dinsdag ochtend om precies te zijn. Het weekend was nog 4 dagen weg en zo dus nog 4 dagen voordat eva zou komen. Het was wachten en aftellen.

De boterham zou mijn dag op moeten vrolijken, de moed er in moeten houden en me dichter bij huis brengen. Ik had me er zo op verheugd om mijn tanden in een witte snede brood te zetten en de heerlijke chocolade smaak mijn mond te laten vullen. Ik kon de stukjes in mijn mond al voelen breken wanneer ik mijn kaken op elkaar bewoog. Ik kon de instantie brood met chocolade door mijn mond voelen bewegen en ik kon de smaak al proeven. Ik had trek. Trek en een enorme zin in hagelslag. Ik wist wel dat er niet veel meer in zat. Ik had het van de week al gemerkt. Het pak voelde lichter aan. De hagelslagjes rammelden meer en rammelen klonk lager. Ik wist dit. Zag dit aankomen en had er rekening mee moeten houden. Maar ergens wilde ik dit niet weten. Ik wilde er niet aan denken en wilde gewoon een zorgeloos ontbijtje. Dit was een teleurstelling. En het ergste was nog dat het maar hagelslag was. Hoe kon een broodbeleg mijn dag zo beïnvloeden.

Ik vouwde de boterham dubbel en nam een hap uit het vuistje. Ik kauwde op de instantie en proefde het brood, de boter en heel ver weg een korrel chocolade. Ik had er chocopasta bij kunnen doen maar dat zou niet hetzelfde geweest zijn. Sommige begrepen dat niet. Ja, het was ook chocolade, en ja het was ook net zo ongezond als hagelslag op brood. Maar de structuur is heel anders. Ik hou van de harde stukjes chocolade. Het smaakt veel beter dan de plakkerige substantie wat chocopasta is. Na ongeveer 10 happen was mijn brood op en pakte ik een nieuwe snede brood. Hagelslag was geen optie meer en twijfelend koos ik de kaas. Misschien dat de kaas zou helpen. Maar die gedachte verdween al gauw toen ik een hap nam. Geïrriteerd pakte ik de verpakking en liet mijn ogen over de tekst glijden. Boos gooide ik het pakje op tafel en nam een hap die ik met een slok koffie door spoelde. De échte oude Goudse kaas uit een fabriek ergens in Duitsland. Het was te verwachten en natuurlijk smaakte het niet hetzelfde. Voor échte Goudse kaas ga je naar de kaasboer. Wel de Nederlandse kaasboer die hier natuurlijk niet om de hoek zat.

Italië kent veel kazen. Elke regio heeft wel zijn eigen kaas. De meest bekende zijn toch wel de Gorgonzola, mozzarella en mascarpone. Lekker, maar niet waar ik nu trek in had. Het liefst at ik echte oude kaas maar jong belegen was ook prima. Eva hield van jong belegen. Ze at het elke ochtend en hoefde ook niets anders. Het zogenaamde 'broodje zelfmoord' heb ik mezelf wel eens horen zeggen. Ik kende haar toen pas. We werkten pas een paar weken samen en de samenwerking was dan ook nog moeizaam. Het krijgen van vertrouwen duurde een tijdje. Het hele accepteren van onze samenwerking duurde een tijdje. Maar toch waren we partners gebleven. En heel eerlijk had ik nooit gedacht dat we zo lang samen zouden werken. Dat we zo bevriend zouden raken en haast onafscheidelijk waren. Ze is en blijft mijn beste vriendin, mijn maatje, Maar niet meer. Ik wilde, maar Eva wilde niet. Er was niet meer aan haar kant tot grote pijn in mijn hart. De pijn die ik eigenlijk al maanden niet meer gevoeld heb. Mijn gevoelens voor haar zijn vervaagd. Ze zijn er nog wel. Maar ergens heel diep in me. Bedekt onder al mijn nieuwe Italiaanse ervaringen. Ik denk er gewoon minder aan en dat doet me goed.

Ik propte de boterham met kaas naar binnen en zette mijn bordje in de keuken. Vervolgens ruimde ik de tafel af en gooide de laatste slok koffie achterover. Ik was klaar voor een nieuwe werkdag. Klaar om deze saaie dag door te komen en weer een dag eerder bij Eva's aankomst te zijn. Nog maar 4 dagen. Nog maar 96 uur.