Over de grens

H12. Bezoek

Gespannen stond ik op mijn tenen achter de drukke mensen massa. Ze was net geland, de bagage was gedropt en de eerste mensen kwamen al naar buiten. Eva zou zo komen. Eindelijk was het zo ver. Mijn ogen gleden over de verschillende mensen die door de deur naar buiten kwamen. Een wat oudere man met een hoed en een bruine leren jas. Met daar achteraan een jong meisje met blonde haren en een pimpel paarse rugzak op. Waarna een donkere jongen met een gitaar koffer in zijn handen volgde. Alle drie speurden ze om zich heen. Zoekend naar een bekende die hen op zou halen. Het meisje kreeg haar familie in zicht en liep stralend op hen af. Bij de rekken werd ze hartelijk ontvangen en liep even later met de familie mee naar de uitgang. Ik greep mijn kans. Snelde naar voren en ging op de plek waar zojuist de familie gestaan had, staan. Hier had ik goed uitzicht en kon alles goed zien. Ik speurde de mensenmassa af. En na 5 hele lange minuten wachten, kwam ze eindelijk naar buiten.

Ze liep achter twee oudere vrouwen aan die zo langzaam liepen dat het op Eva's zenuwen werkte. En niet alleen op die van haar. Ik stond te shaken van ongeduld en voelde de spanning in mijn buik. Eindelijk kwam ze. Ging er weer door mijn gedachten en als vanzelf vormde er zich een brede glimlach rond mijn gezicht. Ze was het afgelopen jaar twee keer op bezoek geweest. Beide keren samen met Marion en één keer was ook Romeo mee. Ze waren benieuwd hoe ik me hier vertoefde en wouden graag mijn huis zien. Ik vond het prima. Het was hartstikke gezellig dat ze kwamen en ik leidde ze graag rond. Ze bleven maar een weekendje dus lang de tijd om bij te praten hadden we niet. Maar deze keer was het anders. Dit was de eerste keer dat Eva alleen kwam. Ze bleef een week wat ook te lang was voor Romeo en Marion om vrij te vragen. Eva had het er graag voor over, zei ze. Ze wist niet waar ze anders al haar vrij dagen aan zou besteden en wilde graag eens wat meer zien dan het centrum en de muren van mijn appartement. Ik was in de wolken geweest toen ik hoorde dat niet 2 daagjes kwam maar zelfs een hele week. Ik voelde me vereerd. Blij dat ze mij op kwam zoeken en blij dat ze voor mij kwam. Of voor Italië, maar ik beeldde me maar in dat het voornamelijk voor mij was.

Ze sjokte nog steeds achter de twee vrouwen aan. De ongeuite initiatie was van haar gezicht af te lezen. Het ging te langzaam voor eva's pas en te langzaam voor mijn geduld. Ze probeerde er langs te gaan en probeerde de filevorming achter haar te voorkomen. Maar de vrouwen liepen zo breed en met zulke grote stukken bagage dat Eva er niet langs kon komen. Toen de gang ophield zag ik dat ze een druk onderdrukte en nam toen pas de tijd om de opwachtende te bekijken. Haar ogen kruisten met de mijne, mijn hart maakte een sprongetje en eva lachte. Ik werd warm vanbinnen en voelde elke spier in mijn lichaam zich aanspannen. Ze kwam op me af lopen. De brede lach stond nog steeds rond haar gezicht en maakte de vlinders in me los. Ietsje voor de hekken kwam ze tot stilstand. Ze zette haar koffer recht op en duwde het handvat in. Onlogisch natuurlijk. We konden hier niet lang blijven staan en zin om het handvat in te drukken had het dus niet. Maar waarschijnlijk was het om de tijd nog even te rekken. De komende confrontatie nog even uit te stellen en het besef tot haar door te laten dringen. Tenminste zo vatte ik het op en zo gebruikte ik de gegeven tijd. Niet dat ik haar niet aan zou kijken. Ik wilde niets liever dat ze opkeek en naar me lachte. Maar ik was bang. Bang om weer zo overspoeld te worden door mijn gevoelens voor haar. Het kwam als een stomp in mijn buik. Een klap op mijn borst en een stuiptrekking van het lichaam. Houden van doet zeer. En even was ik vergeten hoeveel ik eigenlijk van haar hield.

Plots keek ze op. Haar ogen vingen de mijne en weer had ik moete om stil te blijven staan. Ik was blij met die hekken die tussen ons in stonden. Ze hielden een afstand tussen ons. Als de hekken er niet stonden was ik de gang waar ze uit kwam in gerend en was haar om de hals gevlogen. Ik zou haar dan zo stevig geknuffeld hebben dat ze bang zou worden. En zich alleen maar ongemakkelijk ging voelen. Nee, het was beter zo. Die hekken hielpen mij.

Ik keek haar aan. Ik geloof dat ik de afgelopen twee minuten haar onafgebroken aan stond te kijken. Haar lippen bewogen op elkaar en haar stembanden vormde klanken. 'Hey.' Zei ze. Stotterend, zelfs over dat kleine woordje, zei ik hey terug. Ze lachte. Ik lachte verlegen en hield twijfelend mijn armen open. Ze zette een stap naar voren en ik sloot mijn armen om haar heen. Het ijzeren hek dat tussen ons in stond prikte in mijn maag. Het stond ongemakkelijk maar het was fijn. Fijn om eva eindelijk weer in mijn armen te hebben. We lieten elkaar los, zeiden niks en bleven elkaar diep ingedachte aan staren. Haar haar. Haar glanzende bruine haar dat zoals gewoonlijk in een paardenstaart zat. Haar pony, die tot net boven haar ogen uit kwam. Haar prachtige groenblauwe ogen waar een kleine twinkeling in te zien was. En haar smalle lippen die ik zo graag zou willen kussen. Ze was geen spat veranderd. Nog steeds de Eva zoals ik haar kende. Het was fijn om haar weer te zien. Een opluchting. Heel eerlijk wist ik niet wat ik kon verwachten. Misschien heel stiekem en heel diep in mij, had ik gehoopt dat ze er slechter uit zou zien. Een uitgezakte staart, haar in de klit, slordige kleding of een uitgegroeide pony. Maar nee. Ze zag er feilloos uit. Ze had zelfs geen wallen. En dat zat me ergens wel dwars. Ze kon het prima redden zonder mij. Ze was er niet kapot van of lag lang wakker. Tenminste, het was in ieder geval niet te zien. Ze zag eg goed uit. Gewoon normaal.

'welkom.' Vond ik dan eindelijk mijn tong. 'Dankjewel.' Glimlachte ze. Weer diezelfde glimlach die mijn maag liet samentrekken. Ik plaatste onopvallend mijn handen op mijn buik en negeerde de vlinders in mijn buik. 'Heb je een goede reis gehad?' ze knikte en liep langs de rekken naar de uitgang. Ik volgde haar en pakte de koffer van haar over nadat het hek en de drukte ophield. 'Zullen we wat drinken hier, of wil je eerst naar huis om de spullen thuis te af te zetten?' Vroeg ik haar toen we langs een klein cafeetje kwamen en de geur van verse koffie mij tegemoet kwam. 'Zullen we eerst mijn bagage droppen, dan ben ik daar van af.' zuchtte ze. Ik lachte. 'Je hebt ook wel erg veel meegenomen.' Duidend op de zware koffer die ik voor haar trok. 'Wat heb je bij je, stenen?' Eva keek me geamuseerd aan en lachte. 'Ja, ik ga op vakantie en neem stenen mee.' Knikte ze waarna ze lachend haar hoofd schudde. 'Wat er in zit zie je nog wel. In ieder geval geen stenen kan ik je al vertellen.' haalde ze geheimzinnig haar wenkbrauwen op en versnelde haar pas. Lachend keek ik haar na en liet haar woorden door mijn hoofd gaan. Ze klonken zo helder. Zo scherp en zuiver. Ik had haar stem in geen weken zo helder gehoord. Het kwam van mond tot oor. Niet van mond tot microfoon tot luidspreken tot oor. De gebruikelijke ruis, het rare stotteren en een zoemend geluid op de achtergrond waren weg. De geluiden die normaal het skypen en telefoneren met zich mee brachten waren verdwenen. Haar stem was helder. Het internet en de zendmasten brachten de kwaliteit omlaag. De kwaliteit die zo belangrijk voor mij was. Het deed me goed haar weer in het echt te zien. In HD. In levende lijven recht voor mijn neus. Ik had haar gemist. Toch wel meer dan ik gedacht had. Juist nu ik haar weer zag wist ik weer wat ik al die tijd miste.