Over de grens

H9. Skype

Ik zat hier nou al driekwart jaar. Ik sprak redelijk de taal en kon de weg al goed vinden. Op het werk ging het ook goed. Ik was pas begonnen maar voelde me al helemaal op mijn gemak. Het dagelijks leven had vorm gekregen. Ik stond op om 7 uur, ging naar het werk rond 8, hield een korte pauze tussen door waarna ik uitgebreid ging lunchen rond 12. Mijn werkdag was meestal om 5 uur afgelopen waarna ik wat at en de avond met een boek, film of met de gezelligheid van Sophia door bracht.

Maar vanavond was het anders. Ik ging ik skypen en had me er heel de dag al op verheugd. Toen ik rond 7 uur precies online kwam schoten mijn ogen naar de lijst met namen. Eva was nog offline maar ze zou zo wel online komen. Na 5 trage minuten die voorbij kropen kwam ze eindelijk online. Ik twijfelde geen moment en belde meteen. De toon ging over en de mijn webcam ging aan. Ik keek naar mezelf in de rechter beneden hoek en bracht mijn haar snel nog even in model. De toon stopte en ging over in geruis. Het geblokte beeld nam vorm en al gauw herkende ik eva aan de andere kant van de lijn. 'Hey.' lachte ik. 'Hoi' begroete ze terug en zwaaide even. 'Hoe is het daar.' gooide we er allebei tegelijkertijd uit. We lachten waarna ik stil bleef om haar te laten praten. 'Hier is alles goed. Het is wel stil en anders zonder jou maar ik red me wel.' 'Ik had ook niet ander van jou verwacht.' glimlachte ik. Natuurlijk zou ze het redden. Eva is sterk. In het begin stond ik er versteld van hoe sterk ze eigenlijk is. Soms zelfs sterker dan mij. Maar naast die sterke kant zit ook haar zwakke kant. De kant die ik maar een paar keer heb kunnen zien. De kant die ze het liefst weg stopt, verzwijgt en onderdrukt. Ze wilt hem niet laten zien. Aan mij niet. Aan niemand niet. Maar ik was zo dichtbij. ik maakte deel uit van haar dagelijks leven. Ik had het vaak door wanneer het niet ging. Wanneer ze niet lekker in haar vel zat en wanneer het eventjes te veel werd. Ik was bang dat nu ik hier zat niemand echt naar haar om zou kijken. Dat ze zichzelf zou gaan verwaarlozen en of nog meer zou gaan werken. Het was een egoïstische gedachte. Maar heel stiekem diep van binnen, wilde ik dat ze me zou missen. Dat ze gek zou worden van de stilte, mij vaker op zou zoeken of misschien hier ook wel aan het werk zou gaan. Maar zoals ik al zei, eva is sterk. Ze had mij niet nodig en kan het makkelijk alleen. Dat merkte ik ook. Ze vertelde dat ze een nieuwe partner had gekregen. Een man die pas zijn opleiding had afgerond en nog vol in de leer was op het recherche gebied. Het was even wennen voor haar, maar ze vond het een goede partner. Had ze gezegd. Verder vertelde ze over Maurice die ze laats bezocht had en binnenkort langs fleur wilde gaan. Ze sprak elke week met Marco en Marion komt dagelijks tegen. Ze voelde zich niet alleen en maakte eerder zorgen om mij. Had ze over de skype gezegd. Ik had haar uitgebreid over mijn leven hier verteld. Over de dagelijkse routine, over de kleine dingen waar ik me over kon verbazen, rare dingen die ik had uitgevonden of grappige en gekke vertalingen die omhoog kwamen. Ik vertelde alles wat ik mocht vertellen over het werk en vertelde hoe ik de dag door kwam. In de tijd dat ik hier was waren Sophia en ik erg goede vrienden geworden. Ook had ik wat andere mensen leren kennen via het werk en de plaatselijke kroeg waar ik nog wel eens kwam. Ik vermaakte me. Redde me in het buitenland en was alles behalve eenzaam. Drukte ik eva op het hart. Ze had me een tijdje twijfelend aan gekeken maar ging er verder niet op in.

'weetje?' glimlachte ze breed in de webcam. Ik boog wat naar voren en keek haar nieuwsgierig aan. 'Ik heb 5 vakantie dagen opgenomen en wilde langskomen.' Een enorme glimlach vormde zich rond mijn mond. Ik voelde de vreugde in me stijgen. 'Echt, wat leuk!' 'Alleen als je het goed vind natuurlijk.' vroeg ze er overbodig achter aan. 'Ja, natuurlijk vind ik dat goed. Je bent van harte welkom dat weet je!' Ik dacht haar lichtjes te zien blozen maar dat zou ook door het slechte beeld kunnen komen. Ik ergerde me aan het feit dat ik haar zo slecht zag. Ik had haar al in geen maanden niet meer scherp gezien. Ik miste, hoe dom dat misschien ook klinkt, haar schoonheid. Ik miste de standaard eva look. De strakke paardenstaart en pony tot boven haar ogen. Haar stoere sexy kleding stijl en haar prachtige heldere stem. 'wanneer kom je?' Vroeg ik enthousiast. 'Over drie weken.' 'Echt, zo snel al!' ze knikte. Ik glunderde en wist dat het ondanks het slechte beeld duidelijk te zien was. Ze zou weer komen. Hier naar Italië. Voor mij. En ik zou haar weer zien. Met toch wel een brok in mijn keel sloten we na anderhalf uur gepraat te hebben, af. Vrijwel meteen ging eva offline en bleef ik alleen achter met een dubbel gevoel. Het skypen zat er weer op voor vanavond. Ik had haar weer eventjes gezien. Volgende week zouden we weer skypen en over een maand komt ze zelfs. Dit kon mijn geluk niet op. Ik kan niet wachten. Ik zou haar weer zien. In levende lijven. In het echt. Ze zou weer komen!