Over de grens

H2. Laatste loodjes

Met een zware verhuisdoos in mijn handen liep ik de trap af. Ik hoorde de deur dicht slaan en de voetstappen van Eva op de gang. 'Hoi.' riep ze naar boven. Haar stem klonk eentonig en het enthousiasme miste. Het was een koude mededeling dat ze er weer was maar er eigenlijk niet wilde zijn. 'Hoi' riep ik iets wat zuchtend en steunend terug door het gewicht dat ik in mijn handen had. Ik hoorde hoe ze haar jas uit trok en haar schoenen uit deed. Ik zag niks. De troep die op de verhuisdoos lag blokte mijn zicht. Tastend met mijn grote teen voor me uit, liep ik van de trap. Voelend waar de treden ophielden en volgende weer zou beginnen. Het ging langzaam maar het ging. Na een tijdje bereikte ik veilig en wel de stenen vloer van de hal, en zette met een zucht de doos op de grond. Ik voelde me bekenken en toen ik mijn hoofd een kwartslag draaide zag ik inderdaad dat Eva naar me stond te kijken. Ze verplaatste haar blik van mijn lichaam naar de voorgevormde stapel verhuisdozen achter me. Waarna voor verklaring weer naar mij keek.

'Morgen komt de vrachtwagen. Ik hoop niet dat je het heel erg vind dat ze hier staan. Morgenavond zijn ze weer weg.' Ze haalde nonchalant haar schouders op en draaide zich om naar de woonkelder te lopen. Zwijgend keek ik haar na hoe ze de tap af liep en uit het zicht verdween. Ik pakte de doos voor mijn voeten op en zette hem bovenop de stapel andere dozen. Gelukkig was dit de laatste. De stapel was uiteindelijk groter geworden dan ik dacht. Ik wist niet dat ik zo veel spullen had en dan was dit nog niet alles. Boven stond nog mijn koffer met kleren en spullen voor de rest van de week. De meubels uit mijn kamer bleven achter. Het waren niet eens mijn meubels. Het was van Eva, die het weer geërfd had van Frank en dus hier, in de Ponti hoorden.

Na alles nog eens gecheckt te hebben en nadat de dozen goed gelabeld en dichtgeplakt waren, liep ik de trap af de woonkeuken in. Eva zat aan de tafel gebogen over een dossier. Bij binnenkomst sloeg ze het dossier dicht en bleef recht voor zich uit staren. Ik kon wel raden wat er in dat dossier stond. Belangrijke informatie over een zaak waar ik niks mee te maken had en zo ook geen inzag had. Het was even wennen. De eerste keer dat ik haar gedreven aan een zaak zag werken zonder mij. Vorige week was ik definitief gestopt met werken. Het afscheid was zwaar en toch wel moeilijker dan ik dacht. Ik had mijn bureau uitgeruimd, politie ID en wapen ingeleverd en al van iedereen afscheid genomen. Met een goed gevoel maar ook een brok in mijn keel, was ik voor de allerlaatste keer het bureau uitgelopen. Ik was klaar daar. Dat hoofdstuk kon ik afsluiten en een nieuw hoofdstuk beginnen. Het waren de puntjes op de i. De laatste bladzijdes in een boek waar het einde al in zicht is. De laatste bladzijdes waren bedoeld om het boek goed af te sluiten. Zo ook deze dagen. Zaterdag zou ik vertrekken. Ik had er zin in en wilde dat het eindelijk zover was. Maar ergens kwam die dag ook wel gevaarlijk dichtbij.

'Hoe gaat het met je zaak?' vroeg ik terwijl ik de keuken verder inliep. Ze speelde met de kaft van het document en keek me ijzig aan. Ze zou niks los laten. Dat wist ik. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid en belangstelling niet onderdrukken. Ik schonk haar glas chocomel bij en ging zelf met een glas water zitten. Ze speelde nog steeds verlegen met de kaft en had haar hoofd voorover gebogen. Ik kon haar gezicht niet zien. Verborgen onder haar pony die als een gordijn voor haar ogen hing.

'Zullen we nog iets leuks doen voor zaterdag?' Ze keek op. Haar blik was onleesbaar. Ze opende haar mond, sloot hem eventjes om hem vervolgens weer te openen. 'Ik moet heel de week werken.' mompelde ze en keek smakeloos naar haar bijgevulde glas. 'Kan je niks bij Mechels regelen?' vroeg ik zacht. De twijfel was duidelijk in mijn stem te horen. Ze schudde haar hoofd. 'We missen al iemand. Ze kan niet nog iemand missen.' Ik kreeg een brok in mijn keel en slikte het met moeite weg. Met die 'iemand' in haar opmerking bedoelde ze duidelijk mij, en aan de toon dacht ik iets van een verwijt te horen. Ik nam een slok van mijn water en keek naar Eva die haar hoofd weer naar de tafel gebogen had. 'Zaterdag ga ik weg. Kan je echt geen vrij krijgen? Ik zou het leuk vinden om nog wat samen te doen voordat ik weg ga.' Boos stond ze op en keek me kwaad aan. Lichtelijk geschrokken keek ik op. Haar ogen stonden fijn samen geknepen en haar lippen had ze stevig samengeperst. 'Nee, we missen al iemand en het is druk op het werk. Je kan wel bij mij gaan smeken of ik vrij neem, maar Mechels bepaald niet hoeveel moorden en vermissingen opgelost moeten worden. Jij gaat zelf weg, dat doe ik niet.' Haar stem trilde door de ruimte en liet een ijzige stilte na. Ze pakte het dossier van de tafel en draaide zich om. Vlug stond ik op en riep haar terug voordat ze de keuken uit kon lopen.

Geïrriteerd draaide ze zich om en keek me boos aan. 'Heb je liever dat...' ik slikte even. 'heb je liever dat ik... hier blijf?' Stamelde ik. Ik durfde het niet te vragen. De vraag spookte al heel de week door mijn hoofd maar ik kon hem niet stellen. Ik kon de keuze niet naar haar toe schuiven. Het was mijn besluit.

Met samen geknepen ogen keek ze me aan. De knokkels op haar handen die het dossier vasthielden kleurde wit. Ik voelde de irritatie in de lucht hangen. 'Waarom vraag je dit?' klonk er geïrriteerd. Ik deed mijn mond open om wat te zeg een toen ze me net voor ging. 'Ik kan jou die kans niet afnemen. Ik heb hier niets tegen in te brengen. Dit is jouw besluit. Je wou dit toch.' 'ik vroeg alleen of je liever had dat ik hier bleef.' Schoot ik voor mezelf in de verdediging. Iets wat ik beter niet had kunnen doen. Eva wierp me een dodelijke blik toe. Eentje die ik verdiend had. 'Jezus Wolfs. Wat wil je dat ik zeg. Wat moet ik zeggen?' ik zweeg. 'Vraag mij nu niet om voor jou te beslissen. Want dat pik ik niet.' kaatste ze naar buiten. Verslagen keek ik naar de grond. Eva verdween stampvoetend de trap op en liet mij alleen in een lege kelder achter.