Over de grens

H4. Vakantie

Tijdsprong naar het heden, zoveel jaar later.

Via de achteruitkijkspiegel keek ik naar de drie die op de achterbank in slaap waren gevallen. Hun moeder in het midden, met aan weerszijden een slapende dochter. Emma had haar ogen gesloten en was tegen de arm van haar moeder aangezakt, en Chloe lag met haar hoofd op haar schoot. Ik kreeg een glimlach rond mijn mond bij het zien van die drie. Het was een schattig gezicht. Zo vredig en zo stil. Ik grinnikte in mezelf toen het woord 'stil' mijn door mijn gedachten ging. De meiden waren eindelijk stil. Niet dat ik hun gebabbel erg vond. In tegendeel. Ik hield van hun gezellige aanwezigheid. Hun gesprekjes en discussies over speelgoed, vriendinnetjes op school of programma's op tv. Het was geheel hun eigen wereld iets waar ik als vader, alleen al van kon genieten door er naar te luisteren. De stilte op de achterbank viel dan ook op. Een kwartiertje geleden werden de gesprekjes al minder, het vollume ging zachter en steeds vaker werd een zin onderbroken door een gaap die omhoog kwam.
En zo lagen ze even later allebei te slapen. Ik wist niet wanneer hun moeder in slaap was gevallen. Net zoals ik, kon ook zij eindeloos naar de meiden luisteren. Ze moest vast net ingedommeld zijn of ze doet alsof ze slaapt. Dat kan ook nog.

We waren deze ochtend vroeg uit de veren gegaan om aan onze vakantie te beginnen. Een tijdje later reden we de grens over en belande we al gauw in een van de eerste files. Helaas. Het vroege opstaan had niet geholpen. Files waren gewoon niet te ontlopen in deze drukke tijd van het jaar. We dachten dat als we vroeg zouden vertrekken, de vakantie spits konden voorkomen. Dom natuurlijk. meerdere mensen dachten dat, en zo stonden we dan ook met meerdere mensen in één van de eerste files. We hadden de tijd uit moeten zitten. Letterlijk.

In de loop van de dag reden we langs verschillende grote steden en door de mooiste gebieden. Dit was de eerste keer dat we met het gezin op vakantie naar het buitenland gingen. Het was dan ook een hele happening toen we de eerste grens overschreden. De meisjes zaten al ruim 20 kilometer van tevoren klaar voor de grens klaar, en vroegen continu hoe lang het nog duurde. Toen de grens eindelijk in het zicht was, staken ze hun armpjes en benen zover mogelijk naar voren in de auto. Ze maakte er een wedstrijdje van om als eerste over de grens te gaan. Wat begon als een grapje werd serieuzer naarmate de dag vorderde. Toen Chloe haar riem los klikte om voorin te kruipen vonden we het genoeg geweest. Het moest niet gevaarlijk worden en ze konden het trouwens toch nooit van mama en papa winnen die voorin zaten.

Na 3 uur rijden waren de meiden het zat. Ze waren uitgespeeld met het meegenomen speelgoed, de cd was al te vaak beluisterd en naar buiten kijken was saai. We hadden een filmpje voor ze opgezet waarna 3 kwartier kijken, ook hier de concentratie op was. Emma moest heel nodig moest plassen en Chloe was misselijk geworden. We besloten eerder pauze te houden. Emma zocht met haar moeder een afgelegen stuik op, (omdat dat nog altijd schoner was dan die vieze Duitse toiletgebouwen.) En ik bleef bij Emma bij de auto waar ik naar een reispilletje zocht.

'Kun je het vinden.' Lachte mijn vrouw nadat ze weer terug gekomen was. Puffend en steunend schoof ik tassen aan de kant en wurmde mijn hand tussen de bagage stukken in de auto. 'Nee, schat weet jij waar de reispilletjes liggen?' Mompelde ik en kroop naar achter uit de kofferbak van de auto. Ik zuchtte toen ik weer met beide benen op de stenen van de parkeerplaats stond en veegde het zweet van mijn voorhoofd. 'Je bedoelt deze?' hield ze lachend de strip pilletjes omhoog. 'Ja die. Waar zaten ze?' Ze hees de tas die ze in haar handen had omhoog en ritste het voor vak dicht. 'Gewoon in mijn tas. Je had echt niet heel de halve auto leeg te hoeven halen hoor. Die tas stond vooraan.' Lachte ze en zette de tas terug in de bagage bak. 'Ik dacht dat ze in de medicijntas zaten. Maar goed we hebben ze nu.' Ze grinnikte en hielp me mee om de uitgeladen stukken bagage terug in te laden. 'Goed dat we jou hebben.' Trok ik mijn vrouw tegen me aan nadat we klaar waren en drukte een kus in haar haar.

Toen we rond 8 uur 's avonds eindelijk de landgrens van ons vakantieland overschreden voelde ik het enthousiasme in me stijgen. Het was donker buiten, maar dat weerhield mij er niet van om uitgebreid om me heen te kijken. De radio die zachtjes op de achtergrond aanstond liep van de frequentie en ging over op een andere zender. Ik draaide het volume ietsje harder zodat ik kon verstaan wat ze zeiden, maar nog zacht genoeg zodat kinderen door bleven slapen . 'Zijn we er al bijna?' klonk een zachte stem van achterbank. Ik keek in de spiegel en keek recht in haar open ogen. 'Bijna.' mompelde ik terug en glimlachte bij de gedachte. Bijna. Bijna was ik er weer. Na al die jaren terug van weg geweest te zijn kwam ik eindelijk weer thuis. Binnenkort zou ik weer door het zo bekende centrum kunnen lopen. Een ijsje of drankje kunnen bestellen op dát terrasje, en eventjes weer omringt te zijn door de mensen en cultuur die ik zo gemist heb. 'Is het fijn om weer even terug te zijn?' stelde ze een voor mij overbodige vraag. Ik wist dat het antwoord duidelijk van mijn gezicht af te lezen was. 'Ja... het is als thuiskomen na een hele lange vakantie.' zei ik dan ook en glimlachte breed naar mijn vrouw op de achterbank.