Over de grens

H13. Hollands noodpakket

'Kijk eens wat ik heb.' ik keek op van mijn boek wat ik aan het lezen was en keek over mijn schouder naar Eva die de grote koffer de kamer in rolde. Ze legde hem voor mijn voeten neer op het kleed en de deed de koffer open. Ik liet mijn ogen over de inhoud gaan en probeerde haar T-shirtjes en spijkerbroeken met daarnaast een rode bh die er tussen uit stak te negeren, en richtte mijn ogen op de doos. 'Hollands Noodpakket.' stond er met sierlijke letters opgeschreven. Ik lachte en legde het boek naast me neer. Eva tilde de doos uit haar koffer en zette hem op mijn schoot. Haar bh propte vlug ze tussen haar kleren, klapte de koffer dicht en kwam naast me op de bank zitten. 'wat leuk dankjewel.' Bedankte ik haar en lachte verlegen. Ik was in verlegenheid gebracht door de grote doos. Hij was ingepakt in oranje pakpapier en bovenop zat rood-wit-blauwe strik. Ze had er werk van gemaakt dat was te zien. En dan had ik nog niet over de inhoud gesproken. 'Kom op maak open.' Spoorde ze me aan en knikte aanmoedigend. Voorzichtig knoopte ik de lintjes los en deed de deksel open. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor toen ik de inhoud in de doos zag. 'Dit is veel te gek joh.' Haalde ik een van de verschillende pakken hagelslag uit de doos. Onder het pak zat nog het pak en daar onder weer een. 'Ja ik wist niet wat je lekker vond qua melk of puur..' 'dus heb je alle soorten gehaald.' lachte ik en haalde een pak puur, mix, en oranje- geel, roze-paars gekleurde fruithagel uit de doos. 'De vlokken zitten er ook nog in.' na wat graaien tussen de andere lekkernij vond ik inderdaad ook de vlokken. Lachend stalde ik het broodbeleg voor me uit op de salon tafel. 'Lekker en het komt als geroepen.' Eva grinnikte en boog weer over de doos. De doos was helemaal gevuld met al het lekkere eten wat ik de afgelopen tijd heb moeten missen. Stroopwafels, verschillende zakjes drop, grote speculaas brokken, een chocolade letter W, pepernoten en taaitaai. Het was pas halverwege oktober maar de supermarkten lagen er nu al vol mee. Blijkbaar reden genoeg voor Eva om een zakje mee te nemen. Ik vond het natuurlijk niet erg. Lekker zelfs. Ook was de doos gevuld met dingen waar van ik niet eens wist dat ik ze miste. Maar nu ik ze weer zag ongelofelijke trek kreeg. Zoals de ontbijtkoek of de anijsstaafjes voor in de melk. Er zat echt van alles in de doos zelfs een halve Limburgse vlaai. Lachend haalde ik de taartdoos uit de doos en deed voorzichtig de deksel open. Zowel aan de deksel als op de boden zat even veel taart. Ik lachte en keek Eva vermakelijk aan. 'Ik had moeten weten dat dat niet ging.' 'A joh, we kunnen hem toch nog steeds eten.' Ik stond op en verdween de keuken in om bordjes en de koffie kan te halen. Toen ik terug kwam had Eva redelijk de taart weer op orde weten te brengen. Ze sneed stukjes en schoof ze op de gebaksbordjes. 'Echte Limburgse vlaai, vanmorgen gehaald, vers van bakker.' 'Hij smaakte heerlijk.' mompelde ik met volle mond nadat ik een hap had genomen en hield mijn hand naast mijn hoofd om een 'lekker' gebaar te maken. Ze grinnikte en schraapte de resten taart van de deksel die ze op mijn bordje smeerde. 'Hier. Jij moet er nog van groeien.' Ik schoot in de lach en keek haar vermakelijk aan. 'In de breedte. Je bent afgevallen in die paar maanden hier.' Verklaarde ze haar handeling en ging rustig verder met het afschrapen van taartresten die ze op mijn bordje smeerde. Ik wist heel even niet wat ik moest zeggen of hoe ik überhaupt moest reageren. Ik was inderdaad een beetje afgevallen. Wat ik gek vond aangezien ik veel te veel en veel te lekker at. Ook vond ik het raar dat het Eva opgevallen was. Was het zo duidelijk te zien en had ze het wel gezien? Of maakte ze gewoon een grapje en zat met me dollen. Stilletjes at ik de taart op die niet op leek te gaan. Elke keer plaatste Eva weer een nieuw stukje taart op mijn al veel te volle gebaksbordje. 'Ik heb genoeg hoor dankjewel.' Eva lachte en maag ging gewoon door waarmee ze mee bezig was. Toen ze weer een stukje taart op mijn bordje wilde leggen, pakte ik haar polsen beet en hield haar handeling tegen. 'wat denk je? Wolfs heeft een tijd lang geen vlaai gegeten laten we hem de hele halve vlaai in een avond voeren.' Eva lachte, maakte haar polsen los en bracht de vork naar mijn mond. Het stukje was aardig groot voor het kleine gebaksvorkje. Ik zag het al gebeuren. Een verkeerde beweging en zwaartekracht zou zijn werk doen. Net iets te lang wachten en de taart zou op de grond vallen waar het een rode vlek achter zou laten in het witte kleed. Ik boog naar voren, sloot mijn mond om het vorkje en trok terug. Smakelijk kauwde ik op het stukje taart waarna Eva de laatste resten taart van het deksel schraapte en ze deze keer in haar eigen mond stopte. 'De taart ziet er niet uit. Maar hij is wel heel lekker.' 'Ik vind het nog wel meevallen hoor hoe slecht ie er uit ziet als je weet hoeveel kilometers die gemaakt heeft.' Eva lachte en nam haar bordje in haar handen. 'Dat jij taart eet eigenlijk.' Ontsnapte er uit mijn mond naar buiten. Eva keek me verontwaardigd aan. Ik was een snoep kont. Hield van lekker eten en gebak. Maar Eva had ik nooit zo vaak zoetigheid zien eten. Dat ze dan ook een stuk taart voor mijn neus opat verbaasde me dan ook. 'Ja, natuurlijk eet ik taart. Alleen niet zo vaak en niet te veel, dan vind ik het lekker.' Zei ze en veegde haar mond af. 'Kom eens.' Mompelde ik en boog zelf al voorover om de restjes op haar wang weg te vegen. Dankbaar keek ze me aan en ging verlegen wat verzitten. Terwijl ik de rest van mijn taart op at en de doos verder uitpakte, praatte we over alles en nog wat. Toen de klok 10 uur aan gaf vond Eva het mooi geweest. Het was een lange dag en ze was dood op van de reis. Vanmiddag waren we nog even de stad in geweest en hadden waren 's avonds bij de (hoe kan het ook anders, we waren in Italië) bij de pizzeria uiteten geweest.

Eva sliep in de logeerkamer die normaal als rommelhok diende. Alles waar ik zo snel geen plaats voor had verdween daar in. Handig, maar ik zag liever de kamer liever bewoond dan verwaarloosd. Ik had hem van de week opgeruimd en leeg gehaald en gister helemaal schoongemaakt. De kamer was klaar voor de komst van Eva. In die paar keren dat ze was had ze ook al in die kamer geslapen. Ik weet nog dat ze vertelde dat ze de eerste ochtend een kwartier uit het raam had staan kijken. Z'n mooi uitzicht was het. Een uitzicht wat ze in Maastricht niet zag vanuit haar slaapkamer raam. Voor mij was het niet bijzonder meer. Ik was er eigenlijk al aan gewend. Ik keek er immers elke dag naar. Maar Eva bleef het fascineren.

Zachtjes klopte ik op haar deur. 'Ja' riep ze waarna ik de deur open deed en naar binnen keek. Het was donker in haar kamer. Eva stond met haar rug naar mij toe in haar nachthemd voor het raam. Kijkend naar buiten. Ik stapte naar binnen ging naast haar staan, zei niks en keek met haar mee naar het tafereel voor ons. Het was donker buiten. De straten werden verlicht door de lantaarnpalen en het licht dat door de huizen naar buiten kwam. In de verte, ver achter de huizen waren de bergen te zien. Het maanlicht liet een witte gloed over de toppen van de bergen glijden en liet de contouren naar voren komen. Hier en daar zweven lichtjes. Het waren de koplampen van auto's of lichten uit de kleine berghutjes afgezonderd van de bewoonde wereld. Het was een prachtig gezicht. Plots keek eva opzij. Ik keek haar aan. De lichtjes van buiten fonkelde in haar ogen. Ze lachte even. Ik lachte terug. 'Ik ga slapen.' Ik knikte maar bleef staan. Op deze plek gehouden door haar ogen die mij nog steeds strak aan keken. 'welterusten.' Wenste ik haar, maar maakte nog steeds geen aanstalten om weg te gaan. Na een tijdje verbrak eva het oog contact. Ze draaide zich om en sloeg de deken open. Pas toen vond ik mijn voeten terug en verplaatste mezelf naar de deur opening waar ik een laatste blik haar kamer in liet glijden. 'slaap lekker.' Wenste eva terug en kroop onder de dekens. Ik sloot de deur zachtjes achter me dicht en sloop stilletjes naar mijn eigen slaapkamer.