Over de grens

H10. Nieuwe dag

Heden,

Zachtjes sloot ik de deur achter me dicht en sloop op mijn tenen naar het bed. De kinderen waren in slaap. Toen ze eenmaal in mijn armen lagen en aandachtig luisterde, sliepen ze binnen 10 minuten. Ik had terplekken een gek verhaal bedacht over een meisje in een supermarkt dat een product niet kon vinden. De Pizza kruiden, was het gene waar ze naar zocht. Ze moest ze halen want zonder de kruiden kon haar opa geen pizza maken. De winkel was uitgestorven op een vakkenvuller na. Ze was bang voor hem, maar had uiteindelijk haar angst overwonnen door het gewoon te vragen. En wat bleek nou, de vakkenvuller was eigenlijk heel aardig en lief tegen haar. Eind goed al goed natuurlijk. Maar dat hadden ze niet meer mee gemaakt want ze lagen al te slapen.

Ik trok mijn kleuren uit, deed mijn horloge af en keek naar mijn vrouw die al lag te slapen. Het boek dat ze aan het lezen was, lag open geslagen en omgedraaid op haar borst en deken was tot haar schouders omhoog getrokken. Ze was in slaap gevallen. Met het boek in haar handen en het nachtlampje nog aan. Voorzichtig pakte ik het boek tussen haar handen, legde de boekelegger tussen de bladzijde waar ze gebleven was en boog over haar heen om het lichtje uit te doen. Ik ging naast haar in bed liggen en kroop dicht tegen haar aan.

Iets kriebelde op mijn gezicht. Ik bewoog mijn hand naar mijn gezicht om het weg te vegen en draaide me om. Weer voelde ik iets over mijn gezicht gaan en hoorde iemand lachen. Het waren vingers. Kleine vingertoppen streelden over de contouren van mijn gezicht. Rond mijn neus, ogen en mond door mijn haar. En in ja, zelfs in mijn oren. 'Hij slaapt ook overal door heen.' Herkende ik Emma's stem. 'Papa, slaapkop.' schudde Chloe mij zachtjes door elkaar. Iemand kroop op mijn borst en mijn andere dochter tilde mijn hoofd op om met mijn haar te spelen. Plukjes haar werden bij elkaar verzameld en zo te voelen in elkaar gedraaid. Emma, of Chloe. Eén van de twee was vlechtjes in mij haar aan het maken. Ik herkende het gevoel. Er werden wel vaker vlechtjes in mijn haar gemaakt. Het haar van hun moeder werd ook wel gebruikt, maar minder. Het was te lang, te zwaar en te glad. Haar haar was niet zo geschikt als dat van mij. Ik had nou eenmaal het 'perfecte' haar volgens mijn dochters. Maar ze vonden het haar van hun moeder was wel heel mooi. Dat kon ik alleen maar beamen. Ik hield van haar bruine lokken. Ik hield er van als ze het los zat en sierlijk langs haar gezicht viel. Het danste op haar schouders wanneer ze liep en goud bruin glinsterde in de zon. Het liet haar gezicht nog meer naar voren komen. Ze had prachtig haar. Ze was gewoon prachtig

Het eerste vlechtje leek af want de vingers verzamelde een nieuwe pluk haar en draaide ook deze in elkaar. Erg vond ik het niet. Het is werkelijk een heerlijk gevoel en ik wist hoeveel plezier ze er aan beleefde om met mijn haar te spelen. Terwijl ik luisterde naar het gebabbel en de ideeën om mij wakker te krijgen, genoot van hun aanwezigheid en het gefrunnik. Natuurlijk was ik wakker. Ik was allang wakker. Ik vond het gewoon leuk om ze te plagen door te doen alsof ik sliep. En ergens heel stiekem, wist ik dat mijn dochters wisten dat ik wakker was.

'Misschien werken kusjes.' klonk er van de rechter kant. Vrijwel meteen kreeg ik kusjes aan beide kanten op mijn wangen gedrukt. Ik moest lachen en opende mijn ogen. 'Hé hé.' zuchtte beide meisjes, waarna ze tussen hun moeder en mij in, onder de deken kropen. Ik werd met twinkelende ogen aangekeken door mijn vrouw die vermakelijk had toe gekeken. 'Hebben ze jou ook al wakker gemaakt?' ze knikte en liet haar handen door het haar van Chloe gaan. 'Deze hier, was haast bijna op me gesprongen.' Chloe lachte trots alsof het wakker maken van hun ouders iets was om trots op te zijn. 'Dan willen jullie vast zo ontbijten.' Ik hoefde dit maar een keer te zeggen. Ze lagen net maar stonden ook net zo snel weer bij de deur.

Met een verse bak koffie nam ik plaats aan de keukentafel. Mijn familie zat al aan tafel, druk bezig hun ontbijtje voor te bereiden. 'Wat willen jullie doen vandaag?' vroeg ik terwijl ik mijn brood smeerde. Emma keek op van haar broodje en nam een slok van haar chocolademelk. Af en toe was het net haar moeder. 'Naar het strand.' riep ze over de ontbijttafel toen ze haar glas weer had laten zakken. 'Emma, sst niet schreeuwen.' 'Naar het strand.' herhaalde ze zichzelf, maar dan zachter. Ik lachte goedkeurend maar sloeg haar idee af. 'Vandaag word het bewolkt. Maar we gaan echt deze vakantie nog wel naar het strand.' probeerde ik haar op te vrolijken. Ze knikte waarna ze een hap van haar boterham nam. Het strand was zeker minimaal een uur rijden en het weer moet natuurlijk wel mee zitten. 'We kunnen naar de stad dan zien we wat van de omgeving en volgens mij is daar een hele leuke speeltuin..' De ogen van de meisjes werden groot en blij keken ze elkaar aan. 'Jaa.' werd het idee goedgekeurd en ook zo het plan voor vandaag vastgesteld. 'Papa?' ik keek naar Emma die een pak hagelslag omhoog hield. 'Is er nog hagelslag?' Ik keek van haar naar mijn vrouw die twijfelend haar hoofd schudde. 'Weet jij of we nog hebben.' keek ze me aan. 'Mama zal even voor je gaan kijken.' richtte ze zich vervolgens weer tot Emma en stond op. 'Heb jij het nog gekocht voordat we weggingen.' 'Uhh nee, ik dacht dat jij dat zou doen.' gaf ik beschaamd toe. 'Dan hebben we het niet meer.' Sloeg ze de keukenkastjes dicht en kwam weer aan de tafel zitten. 'Echt niet meer?' smeekte de oogjes van Emma. 'Nee sorry schat we zijn het vergeten.' 'Hoe kun je dat nou vergeten?' Raakte ze me twee gevoelige snaren. 'Nou Emma hou op. We zijn het vergeten dat kan gebeuren. Jij vergeet ook wel eens iets. Vanmiddag doen we weer boodschappen. Dan eet je nu maar iets ander hoor.' Boos schoof Emma haar bord met de onbelegde boterham van zich af en sloeg haar armpjes over elkaar. 'He, doe eens niet zo raar.' klonk de strenge stem van haar moeder. 'Er zijn nog zat andere lekkere dingen die je op je brood kunt doen.' Even dacht ik dat de wel bekende, 'kindjes in Afrika hebben ook geen eten/hagelslag' zin zou komen maar die bleef gelukkig weg. Wel kwam er een hele andere zin die ik niet verwacht had. 'Papa heeft ook heel lang brood zonder hagelslag moeten eten, dan kan je vast ook wel een ochtendje zonder.' knipoogde ze naar mij. Dit trok de aandacht van mijn dochters. Gelijk werd ik ongelovig aan gekeken en kon ik de vragen uit hun ogen aflezen.