(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

34. Connor

Drie maanden later

Mam drukt me nog een laatste keer plat voor ze me loslaat en met tranen in haar ogen bekijkt. "Dat ik dit nog eens zou meemaken."

"Niet sentimenteel gaan doen. Dit wist je al vanaf het moment dat ik geboren werd."

"Ja, maar niet met Toby. Ik kende hem al toen hij nog maar een kleuter was. De tijd gaat zo snel." Luidruchtig haalt ze haar neus op.

Pap trekt haar aan haar elleboog naar zich toe. "Kom Allie, we gaan. Natuurlijk is dit een hele verandering, maar ze is tenminste nog in hetzelfde land als wij."

Dat had hij niet moeten zeggen. Nu schiet ik ook vol.

"Ineens hebben we nog maar één dochter thuis," merkt mam snotterend op.

"Mam!," reageert Sydney geërgerd vanuit de deuropening. "Lee en Connor zijn niet dood, hoor. Kom, we gaan." Demonstratief loopt ze de deur door.

"Pas goed op jezelf," roept mam me nog na als pap haar ook mee de deur door trekt. Dan zijn ze weg.

"Zo." Toby slaat zijn arm om mijn middel en geeft me een kus. "Nu zijn we alleen. Samen. In ons huis."

"Wat raar, hè?" Ik kijk om me heen. Theoretisch gezien is er aan dit appartement niks veranderd. Toch heeft er wel degelijk een verandering plaatsgevonden. Ik ben bij Toby ingetrokken. Vandaag, meteen nadat we terug zijn gekomen uit Engeland, waar we Lee achter hebben gelaten op de universiteit van Hull. Het zal vreemd zijn om niet meer met mijn zussen in een huis te wonen, maar met mijn vriendje. Toch denk ik dat die verandering goed is.

Toby knikt. "Het zal best even raar zijn voor je, maar ik vind het fijn om je elke dag bij me te hebben. Ik droom er al van om elke morgen naast je wakker te worden sinds de eerste keer dat ik je zag."

Meteen wordt mijn hart weer gevuld met een nieuwe golf liefde. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat deze jongen meer interesse voor andere meisjes zou hebben dan voor mij? Hij houdt van me en hij laat geen mogelijkheid onbenut om me dat duidelijk te maken. Zoals toen hij vandaag in de haven stond om de veerboot op te wachten. Of hoe hij superromantische liefdesbrieven voor mij naar het adres van mijn oom en tante waar we logeerden stuurde. Ik zou hem voor geen goud willen ruilen tegen iemand anders.

Hij haalt zijn hand door mijn krullen. "Laten we pannenkoeken bakken en dan onze eerste avond doorbrengen op de bank met een film. Wat zeg je daarvan?"

"Dat het een goed idee is." Ik loop voor hem uit de keuken in en pak alvast een koekenpan uit de kast om onze pannenkoeken in te bakken.

Toby zoekt ondertussen de ingrediënten bij elkaar. Samen maken we het beslag en dan kan de eerste pannenkoek gebakken woden.

Maar ik kan me totaal niet concentreren op wat er in de pan gebeurt. Ik moet steeds maar weer aan mijn nieuwe leven denken. Net als veel eerstejaars studenten ben ik het huis uit gegaan, maar in plaats van naar een studentenhuis te verkassen ben ik bij mijn vriendje ingetrokken.

Toby slaat zijn arm om me heen. "Fijn hè, dat we nu gewoon iedere avond lekker samen in de keuken kunnen staan?"

"Ja, maar ik zal de drukte van thuis ook wel gaan missen." Iets anders kan ik er niet van maken. Hoewel Lee en Sydney me soms het bloed onder de nagels vandaan haalden, zijn ze wel mijn zussen en hebben we een geschiedenis met elkaar. Onze genetische band is niet te doorbreken.

"Ach, je kunt altijd nog naar huis toe. Het is maar tien minuutjes fietsen. En je zult Sydney ook vast nog wel eens zien op het werk."

Daar heeft hij gelijk in. Mijn gedachten gaan meteen terug naar het einde van onze afgelopen missie. Even was ik weer bang dat we eruit gegooid zouden worden, maar dat gebeurde niet. We hadden een aantal dingen weliswaar verkeerd aangepakt, maar op een aantal punten kregen we ook juist complimenten. Ik richt mijn blik iets omhoog, naar Toby. "Dat met die Jonge Talenten Award was echt cool." Ik weet nog goed hoe we daar met z'n drieën op het podium stonden; Lee, Toby en ik. Wij waren de drie eindgenomineerden. Lee heeft uiteindelijk gewonnen, maar ik voel me vereerd om bij de beste drie jonge talenten onder de vijfentwintig te horen. Sydney vond het natuurlijk jammer dat zij er niet bij zat, maar ze is nu alweer aan het trainen voor de volgende editie van de SpionnenSpelen en ik weet zeker dat ze dan wel genomineerd wordt.

"Ja," vindt Toby. "En ik ben er nog steeds van overtuigd dat jij tweede zou zijn geworden als ze ons allebei een plek hadden moeten toewijzen."

"Je bent lief."

"Jij ook."

Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik naar de pannenkoek die zich voor ons op het fornuis begint te vormen. Dit is mijn nieuwe leven en ik vind het heerlijk.

- - -

A/N Einde! Oké, het was misschien een beetje too much om ze nu al samen te laten wonen, maar ik wilde haar het huis uit laten gaan. Zaterdag komt deel drie, maar wel pas 's avonds want ik ben de hele dag weg.