(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

17. Sydney

Na vanmiddag had ik kunnen denken dat het een slecht idee was om op zoveel mogelijk onderdelen van de SpionnenSpelen mee te willen doen, maar dat doe ik niet. Integendeel. Als ik van Connor verlies dan heb ik in ieder geval verloren van iemand die goed is in wat ze doet.

Ter mentale voorbereiding hang ik in de kelder rond. Oké, dat heeft niet echt met mentale voorbereiding te maken als wel met het bedenken van plannen om de beste spion aller tijden te worden. Ter inspiratie heb ik een film van James Bond op staan. 'GoldenEye', mijn persoonlijke favoriet.

De komende twee jaar ga ik op elk onderdeel superhard trainen, dat is een ding dat ik zeker weet. Dan kan ik op de volgende Spelen lekker alles winnen. Dat is mijn doel en ik zal niet stoppen voor ik het bereikt heb. Eindelijk heb ik iets om voor te vechten.

Voetstappen op de trap verraden dat er iemand aankomt. Even later verschijnt pap in de deuropening. "Hé, wat ben jij hier aan het doen?"

"Gewoon wat aan het rondhangen."

"Dat doe je wel vaker, of niet?" Hij loopt naar de zwarte leren stoel naast de mijne toe en gaat erop zitten.

Ik knik. "Ik vind het leuk hier. Ik voel me hier thuis."

"Dat is mooi. Dit is namelijk je huis," grinnikt pap.

"Je weet best dat ik dat niet bedoel. Ik hou van het werk, ook al mag ik nog praktisch niks doen omdat ze me overal te jong voor vinden. Dit is wat ik wil met mijn leven."

Pap pakt mijn hand vast en kijkt me aan. "Het is goed dat je dat weet. Je moet ook weten dat mama en ik altijd achter je zullen staan. Of je er nou voor kiest om te gaan studeren of dat je na het behalen van je diploma meteen aan het werk gaat."

"Oké." Ik had ook niet anders verwacht. Ze proberen ook steeds heel begripvol te doen tegen Lee en Connor. Nieuwsgierig kijk ik naar mijn vader. "Heb jij eigenlijk gestudeerd?"

Hij knikt. "Jazeker. In Hull."

"Wat dan?," dring ik aan. Ik trek geamuseerd een wenkbrauw op. "Spionologie?"

"Nee," lacht pap. "Engels."

Dus daarom wil hij dat Lee in Engeland gaat studeren als ze voor Engels kiest en niet in Nederland. Daar valt wat voor te zeggen. "Heb je het afgemaakt?"

"Ja." Zijn ogen staan glazig, alsof hij zich ergens in een ander universum vol opkomende herinneringen bevindt. Herinneringen uit zijn ongetwijfeld spectaculaire studententijd. Zwijgend zit hij daar maar. In zijn hoofd ziet hij ongetwijfeld een soort film van die jaren terug. Maar daar heb ik niks aan. Ik wil horen hoe het was, want ik kan niet in zijn hoofd kijken. Goh, dat zou nog eens fantastisch zijn als ik dat zou kunnen.

"Vertel eens. Je vertelt nooit wat over vroeger. Of gewoon überhaupt iets. Waarom doen mam en jij altijd zo geheimzinnig?"

Pap knippert met zijn ogen als om weer te moeten wennen aan de realiteit. "We doen niet geheimzinnig."

"Kom op, zeg. Je weet net zo goed als ik dat jullie wel geheimzinnig doen. Wat is er aan de hand? Hebben jullie één of ander duister geheim of zo?" Hoe cool zou het zijn als we een familiegeheim hadden? Dat is echt zoiets dat je altijd alleen maar in boeken leest.

"We hebben geen geheim, we zijn gewoon voorzichtig met het geven van informatie. Dat krijg je als je al zo lang voor de geheime dienst werkt. En ik weet wel dat we jullie best alles kunnen vertellen nu jullie toch weten hoe het zit, maar we hebben alles al zo lang voor ons gehouden dat het gewoon heel normaal voelt. Het is een kwestie van gewoonte."

Geen geheim dus. Jammer. Feit blijft dat mijn ouders niet veel loslaten over hun werkzame leven. En laat dat nou net de kant van hun leven zijn die ik interessant vind. "Vertel eens iets over vroeger. Hoe heb je mama leren kennen? En dan echt? Jullie waren toch leraar en leerling, net als Connor en Toby?"