(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

30. Lee

Of het me nu uitkomt of niet, ik moet eerst nog een schietles volgen voordat ik onze missie kan oplossen. Daarom sta ik op vrijdagmiddag om twee uur met Bram op de schietbaan. Daisy is er niet bij. Deze les is alleen voor mij, om te oefenen voor het examen van morgen. Als ik daarvoor slaag, kan ik voortaan altijd mijn zusjes beschermen. De vraag of ik dat wil beantwoord ik liever een andere keer.

"Wat kijk je wraaklustig," merkt Bram na een tijdje op.

"Ik schiet de stress van me af." Ik richt het pistool weer op het silhouet en probeer me in te beelden dat ik op Dylan schiet. Bij de knal krimp ik iets in elkaar. Dit keer niet van het harde geluid, maar van het idee om op iemand te schieten. Maar misschien heeft Connor gelijk. Als hij echt van plan is een aanslag te plegen en daarmee dus meerdere mensen te doden, waarom zou ik hem dan niet op zijn minst een beetje pijn mogen doen als dat leidt tot een betere veiligheid?

Geconcentreerd vuur ik nog een keer, en nog eens. De kogels komen precies op de goede plek terecht. En dat op tien meter afstand. Schieten op iemand die recht voor me staat moet een eitje zijn.

"Goed gedaan weer," sluit Bram de les af. "Jij redt het morgen wel."

"Vast." Met een zo zelfverzekerd mogelijke blik geef ik hem het pistool terug. Stel je voor dat ik morgen finaal alles mis schiet omdat er zoveel van me verwacht wordt. Nee, niet aan denken. Gewoon ervoor gaan. Bovendien heb ik wel wat belangrijkers aan mijn hoofd dan dat.

Ik doe mijn bril af en geef die ook aan Bram. "Ik moet gaan. Bedankt voor de lessen. Tot morgen." Dan haast ik me de glazen deur door.

In de tapkamer tref ik Sydney geconcentreerd luisterend aan. Ze kijkt op als ik binnenkom. "Hé."

"Hé. Nog wat interessants opgevangen?"

"Nee, maar dat is in dit geval een goed teken. Ik heb vandaag nog geen voordeur gehoord, dus moet Dylan thuis zijn gebleven van school. Of hij is over de schutting aan de achterkant geklommen, maar dat lijkt me niet echt waarschijnlijk."

Mij ook niet. Ik ga zitten en kijk wat Sydney allemaal heeft opgeschreven in de tijd dat ik schietles had. Het is niet veel, alleen maar dat er steeds stilte is. Ik kijk mijn zusje aan. "Het is tijd om Connor in te schakelen."

Sydney doet wat ze moet doen; ze schakelt het programma in waarmee we via de computer kunnen bellen. Even later klinkt het geluid van een overgaande telefoon.

"Hallo?," klinkt na vier keer overgaan de stem van Connor.

"Wij zijn het!" Sydney's stem klinkt zo enthousiast dat je zou zeggen dat we twintig miljoen hebben gewonnen in plaats van dat we op het punt staan om de veiligheid van onze Nederlandse medemens een stukje meer te waarborgen.

"O," reageert Connor opgelucht. "Gelukkig. Zeg, ik heb al wat voorwerk gedaan op Skype. Hij is de hele morgen online geweest."

"En dat zeg je niet tegen ons?" Sydney kan het niet laten om geïrriteerd te klinken. Niet dat zij enig recht van spreken heeft. Zij doet voortdurend dingen zonder dat eerst te bespreken.

Connor zucht. "Ja hoor, Sydney, want jij bent natuurlijk de perfectie zelf. Ik zou maar blij zijn met wat ik gedaan heb als ik jou was. In ieder geval, hij is vandaag niet naar school gegaan."

"Ja, dat wist ik al," reageert Sydney triomfantelijk. Mij vergeet ze voor het gemak maar even. "De voordeur is vandaag nog niet open geweest namelijk."

"Laat me even uitpraten, muts. We hebben dus uren zitten praten. Hij heeft nogal wat haat in zich zitten. Als je het mij vraagt, is hij boos op de hele wereld."

"En dat is het zogenaamd spannende dat je ons te vertellen hebt?"

"Onder andere. Ik ben van plan hem thuis op te zoeken en dan heel subtiel te vragen naar zijn terroristische verlangens. Zijn vader komt namelijk niet voor zes uur thuis."