(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

16. Connor

Niet zenuwachtig zijn. Denk aan wat Toby heeft gezegd. Ik kan dit. Ik ga de vloer aanvegen met mijn tegenstanders.

"Hé Connor." Sydney komt ongevraagd de kleedruimte in. Wat doet zij hier nou weer? "Klaar voor de wedstrijd?"

Ik probeer zo stoer mogelijk te knikken. "Ja hoor. Ik laat niks van mijn tegenstanders heel."

"O shit." Ze kijkt zogenaamd geschrokken. "Wij moeten morgenavond namelijk tegen elkaar."

Verbaasd kijk ik haar aan. "Wij?"

"Ja. Een wedstrijd die jij uiteraard glansrijk gaat winnen, maar dan heb ik in ieder geval de eer om meegedaan te hebben." Ze zou in het Olympisch Comité moeten zitten met haar 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Ik hoop maar dat ze inderdaad de Jonge Talenten Award wint, zodat we van haar zogenaamde ambitie af zijn en ze zich richt op de dingen waar ze echt goed in is. Taekwondowedstrijden zijn voor haar pure tijdverspilling. Niet dat ze het niet kan, want ze heeft wel degelijk twee maanden geleden haar examen gehaald, maar het is gewoon niet haar ding zoals het dat van mij is.

Dat is eigenlijk best een goede gedachte. Dit is mijn ding en dat is het niet van al mijn tegenstanders. Waarom zou ik dan falen? Ik ga ervoor zorgen dat de anderen falen. Niemand verslaat Connor Donovan. Zo, dat is vast hoe Toby het graag zou horen. "Syd, misschien kun je beter gaan. Het begint zo." O shit, dat had ik niet moeten zeggen. Meteen voel ik de zenuwen weer. Natuurlijk kan ik een wedstrijd met iemand uitvechten, maar kan ik dat ook als er mensen kijken? Mijn ouders zitten in de zaal, mijn zussen, mijn vriendje, mijn baas, en dan nog tientallen collega's. Wat ben ik toch een idioot om te denken dat ik dit wel even kan komen afhandelen.

"Oké, tot zo in de zaal. Succes." Ze wil zich omdraaien en weglopen, maar ik hou haar tegen.

"Wacht even. Kun je Toby vragen of hij hierheen komt?"

"Tuurlijk. Hij komt er zo aan." Dan verdwijnt Sydney wel de kleedruimte uit.

Ik laat mezelf in een stoel in de hoek zakken. Misschien kan ik vragen of de wedstrijden hier in de trainingsruimte uitgevochten kunnen worden, op bekend terrein. Nee, dat is belachelijk. Dat gaan ze nooit toelaten. En al die mensen die al in de zaal zitten te wachten dan? Ik zal dit echt voor publiek moeten doen. Wat een ellende.

Voetstappen verraden dat er iemand aankomt. "Connor?"

"Ja."

Toby komt de kleedkamer in en neemt me in zijn armen. "Wat is er aan de hand? Zenuwachtig? Ik heb toch gezegd dat je dit kunt?"

"Dat is het ook niet. Het is gewoon... het publiek. Ik heb nog nooit iets voor publiek gedaan."

"Dat is niet waar," helpt Toby me herinneren. "Denk eens aan je examens. Vorig jaar bij je eerste taekwondo-examen zat je hele familie op de bank. Heb je toen iets verkeerd gedaan?"

Ik schud mijn hoofd. Niet dat ik weet. Het examen heb ik in ieder geval gehaald, dus dan zal het wel goed zijn geweest. "Maar dat was niet zoveel publiek als nu."

"Zoveel mensen zitten er helemaal niet. Hoogstens twee keer zoveel als toen. Niet bang zijn. En anders doe je maar alsof alleen ik in de zaal zit. Dan moet het vast wel lukken."

Ik begraaf mijn gezicht in zijn T-shirt. Wat is hij toch lief voor me. Waar heb ik zo'n vriendje aan verdiend?

Zijn handen duwen me weg. Er staat een zelfverzekerde uitdrukking op zijn gezicht. "Het is tijd om te gaan. Succes. Je gaat winnen."

"Ja," glimlach ik. "Ik ga ze vermorzelen. Ga maar snel zitten dan kun je het zien."

"Oké." Hij knijpt nog even in mijn hand en verdwijnt dan de ruimte uit.