(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

8. Sydney

Als het goed is moet het nu allemaal kloppen. Mocht je nog fouten denken te zien, laat het dan even weten.

- - -

Deed ik dit jaar ook maar examen, net als Lee en Connor. Dan was ik eindelijk van die vervelende school af en kon ik gewoon lekker gaan werken voor de geheime dienst. Maar nee, ik moet weer zo nodig de jongste zijn. Terwijl mijn zussen al bijna zomervakantie hebben, is huiswerk bij mij nog aan de orde van de dag. Om vooral niet mijn welverdiende portie dagelijkse aandacht mis te lopen, spreid ik mijn boeken uit over de keukentafel.

"Sydney de modelleerling," lacht mam, die tegenover me aan een kop koffie zit. "Wie had dat ooit kunnen denken?"

"Ik in ieder geval niet." Mijn stem klinkt brommerig. Het is de waarheid. Ik ben alleen gemotiveerd omdat Johan me heeft gezegd dat het moest. Ik wil mijn carrière niet al opgeven voordat die begonnen is.

Mam roert door haar kopje. "We zijn trots op je, hoor. Vorig jaar stond je nog twee onvoldoendes op je rapport en nu alleen maar zevens."

"Puur eigenbelang, hoor." Nu al zevens halen geeft me straks een ruimer vangnet met mijn examens. Als ik alleen maar zevens haal dan kan ik voor al mijn examens een vier scoren en dan nog slagen. Een perfect uitgedacht plan dus.

De deurbel laat me ontwaken uit de wereld van de Franse taal. Ik wil opspringen, maar mam is me voor. "Maak jij maar lekker je huiswerk," zegt ze alsof ze me daar een groot plezier mee doet.

Zuchtend laat ik me weer in mijn stoel zakken. Ik staar naar de opengeslagen bladzijde met vervoegingen van onregelmatige werkwoorden. Waar zou ik bij de geheime dienst Frans voor nodig hebben? Om missies in Parijs te kunnen doen misschien? Ik zie al voor me hoe ik een wilde achtervolging inzet in het Louvre. Hoe een terrorist van de Eiffeltoren af springt om aan me te ontsnappen. Alhoewel ik daar wel niet veel Frans voor zal hoeven te spreken.Mam komt de keuken weer in met een envelop ter grootte van een A4'tje in haar handen.

"Post voor jou."

"Voor mij?" Nu wordt het interessant. Ik krijg nooit post. Helemaal nooit. Zelfs geen bankafschriften meer, want die hebben ze allemaal gedigitaliseerd. Ongeduldig gris ik de envelop dan ook uit haar handen. Nou, die is ook niet heel gedetailleerd geadresseerd. Op de voorkant van de envelop staat alleen mijn naam. "Wie kwam die brengen? Niet de postbode zeker?"

"Nou, eigenlijk wel. Althans, zo noemen we hem." Mam gaat weer zitten en slurpt het laatste restje van haar koffie naar binnen.

Ik kijk haar aan alsof het gestoord is dat ze geen verdere uitleg geeft. "Wie?'"

De postbode van de geheime dienst. Elke dag maakt hij een ronde met post voor medewerkers. En weet je nog toen Connor vorig jaar dat rattengif had gevonden en het opgehaald moest worden? Dat was hij ook."

Ik denk terug aan vorig jaar. Connor voorkwam dat een wethouder de burgemeester vergiftigde en jatte het rattengif dat daarvoor bedoeld was. Johan zei dat het opgehaald zou worden, maar we mochten zelf de deur niet open maken. Je weet immers maar nooit wie er aan de andere kant staat. Daarom moest pap de deur open doen. De postbode was toen verkleed als pizzakoerier. Dat is nog eens een manier van post bezorgen. Ik moest het gewoon als mezelf doen voor die opdracht. Nooit gedacht dat de geheime dienst ook een eigen postbode heeft.

Mam zet haar lege kopje op het aanrecht. "Ga je nog kijken wat erin zit?" Zij is waarschijnlijk net zo nieuwsgierig als ik.

"Natuurlijk," grijns ik. Mijn nagels wurmen zich al onder de rand. Ik scheur het ding open en haal er een paar vellen papier uit. Het eerste is een bericht van Johan.