(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

18. Lee

Dit was het dan. Mijn middelbare school zit erop. Als ik slaag tenminste. Nog een laatste blik op mijn blaadje werpend klik ik mijn pen dicht. Na een heel weekend leren op economie wist ik bijna alle vragen moeiteloos te beantwoorden. Dat is een goed teken. Nu is het alleen nog vijf minuten wachten tot de blaadjes opgehaald worden en dan zit mijn laatste uur als middelbare scholier erop. En ik weet nog steeds niet wat ik hierna moet gaan doen. Wat een ellende.

In de rij tafels naast me zijn mijn vriendinnen Ellen en Marissa ook klaar met hun economie-examens. Zuchtend leggen ze hun pennen neer en kijken mijn kant op. We wisselen een blik voordat onze antwoordvellen door de surveillerende leraar worden opgehaald, twee minuten te vroeg maar het maakt niet uit want we zijn toch al klaar. Onze laatste honderdtwintig seconden in deze aula tikken weg op de klok aan de muur.

Dan gaat de zoemer. Stoelen worden achteruit geschoven, stemmen vermengen zich met elkaar en iedereen loopt tegelijk op de deur af. Ik pak mijn vriendinnen allebei bij een hand. "Dat was het dan." Daarmee doel ik niet alleen op onze schooltijd. Zij zijn zich er misschien nog niet van bewust, maar ik weet dat onze vriendschap zal veranderen vanaf dit moment. Zij gaan studeren, zoeken een baan, krijgen kinderen... Ik zal dan misschien ook wel gaan studeren, maar een baan hoef ik niet meer te zoeken. Die heb ik al eentje voor de rest van mijn leven. Eentje waar ik hen niet over mag vertellen.

"Ja," zucht Ellen, die niet doorheeft dat onze vriendschap op het punt van verwateren staat. "Ik heb best zin om te gaan studeren, maar ik vind het ook wel jammer dat we elkaar dan niet meer elke dag zien. Hoe irritant school ook kan zijn, het is toch min of meer een sociale aangelegenheid."

"Gaan we sentimenteel doen?," snuift Marissa. "Daar heb ik geen behoefte aan, hoor. Ik ben blij als ik hier weg ben. Lekker vrijheid. De wijde wereld in. Ik ga vanavond trouwens kijken voor een kamer in Amsterdam."

Terwijl Ellen haar helemaal uithoort over haar zoektocht naar een studentenkamer, dwalen mijn gedachten alweer af. Misschien is naar Engeland gaan nog niet eens zo'n slecht idee. Ik zou daar een tijdje mijn eigen leven kunnen leiden en dan bij terugkomst in Nederland fulltime aan de slag gaan voor de geheime dienst. Vraag blijft wat ik dan moet gaan studeren, maar het zou denk ik wel goed voor me zijn om een tijdje weg te gaan. Gewoon even verandering van omgeving om te kunnen ervaren wat ik nou echt wil.

Een por in mijn zij schudt me wakker. We zijn inmiddels bij de kluisjes aangekomen en Marissa kijkt me bezorgd aan. "Ben jij er wel helemaal bij met je gedachten?"

"Nee, ik eh... Ik zit erover te denken om in Engeland te gaan studeren." Misschien is het slecht ze een plan te vertellen dat nog lang niet zeker is, maar eigenlijk is mijn vertrek de enige manier om uit elkaar te groeien zonder dat het verdacht wordt.

Ellen knikt begrijpend. "Als je dat wilt dan moet je dat doen. Weet je al wat?"

"Engels," zeg ik zonder na te denken. Het is een veilige keuze en zelfs als ik me nog bedenk zouden ze het waarschijnlijk niet heel raar vinden.

"Dat past wel bij jou, ja." Dat zegt Marissa waarschijnlijk alleen maar omdat ik al jaren vrijstelling heb voor Engels. Wat komt doordat ik aan die kant van de Noordzee geboren ben, niet omdat ik er gewoon goed in ben. Wat ik overigens wel ben.

Ik maak mijn kluisje open en haal mijn jas eruit. Die had ik vanmorgen op de fiets nog wel nodig, maar omdat het nu warm genoeg is om zonder jas te fietsen prop ik het ding in mijn tas. "Ik ga nu snel naar huis. Inschrijvingen regelen en zo. Tot... een andere keer." Dan draai ik me om en loop weg. Ik voel me een verrader door zo te liegen tegen mijn vriendinnen, maar het is beter voor ons allemaal. Zij hebben elkaar nog en ik heb Daisy nu.

Ik stap op mijn fiets en rij rechtstreeks naar het politiebureau. Daar parkeer ik mijn fiets in de stalling voor het personeel en loop naar binnen. Dit voelt als thuis. Hier zou ik willen studeren, maar dit is geen universiteit met andere studenten en ik wil ook niet juist dat deel van mijn leven missen. Het is zo lastig allemaal.

De gangen die eerst wel een doolhof leken, zijn nu vertrouwd voor me en leiden me naar mijn bestemming. Hoe dichter ik erbij kom, hoe erger ik me ga afvragen wat ik hiermee opschiet. Maar het is mijn enige hoop.

Bij Johans kantoor klop ik aan. Meteen nadat er een krachtig "ja?" klinkt aan de andere kant, duw ik de klink omlaag en loop naar binnen. "Hallo."

"Lee, meid, ga zitten." Hij gebaart naar de stoelen die tegenover zijn bureau staan.

Ik neem plaats in de middelste, die waarin ik altijd zit als ik hier ben. Thuis zou ik Sydney altijd op de middelste plek duwen, maar hier heeft ze iemand nodig die haar erop wijst wie er de oudste en meest verantwoordelijke is. "Bedankt dat je even tijd voor me hebt."

"Zeg het eens. Om je studiekeuze ging het, toch?" Johan vouwt zijn handen en buigt zich voorover over zijn bureau heen. Met zijn grijze ogen kijkt hij me diep aan.

Ik knik. "Inderdaad. Ik heb er nogal moeite mee om te kiezen wat ik ga studeren. Tot een jaar geleden zou dat niet zo'n probleem geweest zijn. Maar nu is mijn leven helemaal op de kop gezet. Ik weet niet meer welke opleiding relevant is."

"Dat maakt helemaal niks uit, hoor. Connor gaat natuurkunde studeren, is het niet? Als ze hier blijft werken dan is het niet waarschijnlijk dat ze daar in haar verdere leven gebruik van maakt, maar wij geven graag al onze jonge talenten de kans om te studeren. En jij hebt een prachtig stel hersens, Lee. Het zou zonde zijn als je daar niks mee doet."

"Dus het maakt echt niks uit? Voor mij voelt het zo nutteloos om iets te gaan studeren waar ik later toch niks mee ga doen. Dan kan ik net zo goed meteen hier komen werken." Ik zeg maar gewoon wat ik denk, anders schiet het nog niet op.

Johan knikt begrijpend. "Die gedachte kan ik begrijpen, maar je zou later ook een parttime baan kunnen nemen ergens anders. Het gaat erom dat jij gelukkig bent. Waar denk jij dat je zelf gelukkig van wordt?"

Ik twijfel precies één seconde. Dan weet ik het zeker. "Ik moet het combineren. Dat is het beste, denk ik. Ik wil hier blijven, maar ook gaan studeren."

"En weet je dan ook al wat je wilt gaan studeren?"

"Ne- O shit." Verschrikt gaat mijn hand naar mijn mond. "Ik heb tegen mijn vriendinnen gezegd dat ik Engels ga studeren in Engeland."

"Dat lijkt me een uitstekend plan," vindt Johan. Hij kijkt me geamuseerd aan. "Mocht je ergens een aanbeveling of een ander soort hulp voor nodig hebben dan weet je me te vinden."

Ik knik langzaam, om mezelf de gelegenheid te geven alle informatie even te laten bezinken. Dan besef ik dat hij nu waarschijnlijk van me verwacht dat ik vertrek. Gehaast sta ik op. "Dan ga ik nu maar eens naar huis. Bedankt voor je tijd. Ik zal informatie opzoeken over universiteiten in Engeland en dan laat ik wel weten wat het uiteindelijk wordt."

"Goed zo. Je bent hopelijk wel geslaagd, toch?"

"De uitslag komt over twee weken pas, maar ik denk het wel. Ik stond er in ieder geval goed voor en de meeste van mijn examens zijn ook goed gegaan." Ik hijs mijn rugzak weer over mijn schouder. Het voelt raar om zo'n lichte tas bij me te hebben. Eerst zat er altijd een paar kilo aan boeken in. Ik vraag me af hoe dat in de nabije toekomst zal zijn. Moet ik nog met zware tassen sjouwen of gaat alles voortaan via internet?

Johan heeft zijn blik alweer op zijn computerscherm gericht, wat waarschijnlijk betekent dat hij weer aan het werk is. "Tot ziens, Lee."

"Tot ziens." In een paar passen ben ik het kantoor uit. Op naar huis, een studiekeuze maken.

- - -

A/N Hoewel dit verhaal met dit hoofdstuk pas net over de helft is, begin ik vrijdag met een nieuw. Dat verhaal lijkt op THG, dus beslis aan de hand van die informatie maar of je het wilt lezen of niet.

En dan nog iets:

Na dit hoofdstuk kwam heel terecht de opmerking dat dit in de praktijk helemaal niet kan omdat je je al in mei moet hebben ingeschreven bij een vervolgopleiding. In mijn tijd was dat echter niet zo en daardoor ben ik vergeten daar rekening mee te houden bij het schrijven. Het heeft dus wel ooit gekund, dus stel je tijdens het lezen dan maar even voor dat het nog steeds zo is :) In verhalen kan alles, toch?