(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

24. Lee

Dit keer hebben mijn ogen geen enkele moeite met wennen aan het tl-licht van het ondergrondse gangenstelsel. Dit keer vinden ze het fijn om geen natuurlijk licht te zien. Ik heb namelijk erg slecht geslapen vannacht, dus mijn ogen zitten nog half dicht. Toen ik om half tien wakker werd uit eindelijk drie uurtjes fatsoenlijke slaap, heb ik mezelf uit bed gesleept en me opgemaakt voor een middagje werken. Of dat is tenminste de leugen die ik mezelf probeer wijs te maken. Ik doe alsof ik gewoon een normaal meisje met een bijbaantje ben, want dat is makkelijker dan achtervolgd worden door de waarheid.

De tapkamer is leeg. Dat komt me heel goed uit. Even alleen zijn, dat is precies waar ik behoefte aan heb. Natuurlijk ben ik de hele nacht al alleen geweest, maar dat is anders.

Ik schakel alle apparatuur die ik nodig heb in en pak een lege kladblok en een pen. Eens kijken of er nog wat gebeurd is bij Dylan thuis. Ik weet dat Sydney momenteel zoveel als ze kan in de kelder zit om de zender in de gaten te houden, maar hier kan ik tenminste ook terugspoelen. Dan weten we zeker dat we geen informatie verloren laten gaan.

Op het beeldscherm voor me loopt de lijn die aangeeft hoeveel geluid de zender heeft gesignaleerd. Ik klik alle momenten aan waarop dat meer dan gemiddeld is, maar het zijn allemaal geluiden van een rondlopende vogel of kat.

Het lukt me niet mijn gedachten bij mijn werk te houden. Ik moet steeds weer denken aan gisteren. Pap is eerder dan gepland met zijn werk gestopt en nam mij mee naar een kale ruimte met alleen twee harde stoelen en een tafel zoals ze die bij ons op school in het scheikundelokaal hebben. Hij wilde eigenlijk thuis met me in de kelder gaan zitten, maar we wisten dat Sydney daar zou zijn. En dat mocht niet. Niet dat het nou echt supergeheim was wat pap me wilde vertellen, maar het was toch een schok.

De deur gaat open en Johan komt binnen. Hij kijkt tevreden op me neer. "Hard aan het werk, Lee?"

"Ja. Alleen nog niet veel interessants gevonden. Misschien dat het nog komt."

"Niet opgeven." Hij neemt plaats in de stoel naast me. "Je vader heeft me ingelicht over wat hij jou verteld heeft."

"Dus jij wist het nog niet?"

"Jawel. Natuurlijk wist ik het. En nu weet jij het ook."

Ik knik zwijgzaam. Hoewel ik aan niks anders kan denken, wil ik niet graag dat anderen me eraan herinneren. Ik hoop de beelden van mijn netvlies te krijgen. Beelden van herinneringen die ik verdrongen had. Die waar ik de hele nacht door wakker heb gelegen.

"Als je met iemand wilt praten of zo... we hebben een hele goede psycholoog in dienst."

"Dat hoeft niet," reageer ik automatisch, hoewel het misschien wel verstandig zou zijn om er met iemand over te praten die gespecialiseerd is in dit soort dingen. Dan kan ik ermee leren om te gaan.

Johan legt een hand op mijn knie. "Denk je dat je nog naar je schietlessen gaat? Je mag ze best even een tijdje opschuiven als je wilt."

"Nee, dat is niet nodig. Ik hoor ze nu te krijgen. Het gaat niet om het schieten, het gaat erom dat een kind zoiets niet zou moeten doen." Zuchtend laat ik me achterover zakken. Langzaam sluit ik mijn ogen. Het is mijn schuld dat we naar Nederland zijn verhuisd. Ik dacht altijd dat mijn ouders hier een mooie carrièrekans aangeboden hadden gekregen, maar ze hebben gewoon een overplaatsing aangevraagd. Ze wilden niet dat ik zou opgroeien in het huis waar alles uit de hand liep.

Het beeld staat zo op mijn netvlies gebrand. Tot gisteren kon ik het me niet herinneren, maar nu zie ik zijn gezicht haarscherp voor me. Een vijand van mijn ouders. Dood. Overleden door een hartstilstand. Eentje die ik veroorzaakte door als driejarige vanachter mijn speelgoedkeukentje een pistool af te schieten. Het klinkt bizar, maar pap heeft me verteld dat het zo is gegaan en sindsdien zijn er beelden bij me teruggekomen die me vertellen dat het de waarheid is. Ik zie hoe ik het wapen vond en het in de oven van mijn keukentje verstopte, ik zie de onbekende man die door ons huis sluipt, ik zie hoe ik het pistool uit de plastic oven haal en tot slot zie ik een close-up van zijn gesloten ogen. Om de herinnering af te maken, weet ik nog precies hoe ik de trap af rende en daar mijn moeder aantrof, bewusteloos. In eerste instantie was ik bang dat ze allebei dood waren. Ik begon heel hard te gillen. Het enige dat ik verder nog weet is dat mijn vader me op de grond naast mijn moeder vond toen hij thuiskwam. Daarna hebben ze hun spullen gepakt en zijn naar Nederland vertrokken.

"Je mag vandaag best een dag vrij nemen als je wilt," merkt Johan op. "Ik zie dat het je nogal wat doet."

"Dat is niet nodig. Ik ga gewoon door. Laten we het er maar op houden dat ik in ieder geval ervaring heb in het gebruiken van pistolen." Dat brengt me op een andere gedachte: stel dat ik iemand had geraakt... Ik moet er niet aan denken hebben een gewonde of zelfs een dode op mijn geweten te hebben. Gelukkig waren Connor en Sydney voor zover ik weet niet thuis op het moment dat het gebeurde. Hen had ik dus ook niet per ongeluk kunnen raken.

De blik in Johans ogen wordt alleen nog maar bezorgder. "Als je maar geen rare dingen doen. Onverwerkte trauma's kunnen heel wat schade aanrichten aan mensen. Je bent oud en wijs genoeg om zelf te beslissen wat je ermee doet, maar ik wil dat je weet dat je altijd naar mij toe kunt komen. Ook als je zelf misschien denkt dat het de moeite niet waard is."

"Dank je." Dat meen ik echt. Niet dat ik van plan ben om er met hem over te praten, maar hij laat in ieder geval zien dat hij me steunt. Dat is fijn.

Toen pap me vertelde dat ik op mijn derde al een pistool af heb gevuurd zonder te weten wat ik deed, schrok ik. Maar hij schrok volgens mij nog veel erger. Het moet ook behoorlijk heftig zijn om thuis te komen en dan je vrouw, je dochter en een levensgevaarlijke vijand zo aan te treffen. Vijftien jaar lang heeft hij het binnen gehouden en gisteren barstte hij ineens in tranen uit in mijn armen. Ik zou bijna zeggen dat hij degene is die hulp nodig heeft. Uitgerekend mijn vader, die altijd zo'n sterke man lijkt. Die mensen neerschiet alsof ze stukken speelgoed zijn. Althans, dat heb ik van horen zeggen.

"Ik ben benieuwd naar de resultaten van jullie opdracht. Veel succes nog. Jullie kunnen dit." Dan staat hij op en loopt de kamer uit.

Ik weet niet zeker of zijn laatste woorden over de opdracht of over het verwerken van een verdrongen gebeurtenis gaan, maar ik ben blij om weer alleen in de ruimte te zijn. Mijn hoofd heeft even de tijd nodig om tot rust te komen. Veel tijd.

Mijn blik glijdt naar het scherm voor me. Zonder het te merken is de opname van de zender verder gelopen. De stijl omhooggaande lijn vertelt me dat er een geluid aankomt. Ik spits mijn oren en luister.

Voetstappen. Er wordt op de deurbel gedrukt. Het geluid van een deur die open gemaakt wordt is luid en duidelijk te horen. Uit de paar woorden die daarna gezegd worden, kan ik opmaken dat het de postbode is die een pakketje komt bezorgen. Maar is dat Dylans stem die reageert op de postbode of is het misschien die van zijn vader? Dat moet ik aan Connor vragen. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak om haar te sms'en.

Ga naar de kelder. Ik stuur je iets door waar je naar moet luisteren. Vertel me of het D's stem is. Lee

Dan kopieer ik het fragment en stuur ik het naar de computer thuis in de kelder. Als het goed is, is Connor vandaag gewoon thuis dus moet ze er meteen naar kunnen luisteren.

Terwijl ik wacht op een reactie van haar maak ik aantekeningen over het bezoekje van de postbode. Hoe laat, wat er gezegd werd (voor zover het te verstaan was), of er opvallende dingen aan de hand zijn. Alles wordt zorgvuldig gedocumenteerd.

Na een kwartier krijg ik eindelijk bericht terug van Connor.

Zeer zeker weten is het hem. Maar dat zegt nog niks. Iedereen krijgt post.

Daar maakt ze een belangrijke fout. Het punt is dat ik nu weet hoe zijn stem klinkt. Dat kan helpen bij het luisteren van andere fragmenten.

Ik scan de opnamen af tot ik bij het huidige tijdstip ben beland, maar er is verder geen bijzondere geluidswaarneming meer gedaan. Jammer maar helaas. Maar Dylan kent de Donovan-zusjes nog niet. Ik blijf net zo lang in de tapkamer rondhangen totdat we genoeg bewijs hebben verzameld om hem achter slot en grendel te krijgen.

- - -

A/N Ik ben terug van vakantie! Lucky you ;) Het posten, dat heb ik gemist.