(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

31. Connor

Tot vandaag had ik geen idee dat mijn maag zo goed is in het doen van radslagen, en dan nog wel een heleboel moeiteloos achter elkaar. Maar nu weet ik het, want nu ga ik het meest spannende ooit in mijn leven doen. Nog spannender dan me verstoppen voor twee criminelen achter een boom in hun eigen tuin, zoals ik vorig jaar deed. Dit keer ga ik me schaamteloos in het hol van de leeuw naar binnen lullen. Of drinken, moet ik misschien zeggen. Ik heb eigenlijk helemaal niet zoveel ervaring met alcohol.

Zenuwachtig druk ik op de bel van het huis waar ik gistermiddag ook al ben geweest. Maar dit keer is het anders. Dit keer bluf ik mezelf naar binnen.

Na wat een eindeloze stilte lijkt, klinkt er gestommel op de trap. Een paar seconden later gaat de deur open. Dylan kijkt me versuft en een tikkeltje verbaasd aan. "Kom je voortaan elke dag aan mijn deur?"

"Nee, maar je zei dat je alleen thuis was en ik heb drank bij me. Laten we ons samen gaan bezatten."

De twijfel is van zijn gezicht af te lezen. Uiteindelijk duwt hij toch de deur iets verder open. "Oké. Wacht even hier, dan haal ik een paar glazen."

Gehoorzaam doe ik wat hij vraagt. Ik maak de deur achter me dicht en blijf dan in de gang op hem wachten. Als hij terugkomt met twee glazen, gebaart hij me dat ik mee naar boven moet komen.

Terwijl ik de treden van de trap beklim, lijkt het alsof mijn hart steeds harder begint te kloppen. Boven kan Lee me minder makkelijk komen redden, mocht dat nodig zijn. Nou ja, het zal ook wel niet nodig zijn. Dylan weet tenslotte niet beter dan dat ik Julia de Jong ben.

Hij gaat me voor naar zijn kamer, waar hij zonder woorden duidelijk maakt dat ik maar op zijn bed moet gaan zitten. Zelf sluit hij wat dingen op zijn computer af voordat hij naast me komt zitten. "Wat voor drank heb je eigenlijk en waarom?"

"Ik heb wat van mijn vader gejat omdat hij een klootzak is. Deze." Triomfantelijk steek ik de fles wodka op. "En ik heb ook sinaasappelsap meegenomen, want ik vind het puur niet zo lekker."

"Echt een meisje. Maar wel aardig dat je die fles met me wilt delen. Ik kan wel wat verdovende middelen gebruiken."

"O ja? Waarom?" Ik probeer zo overtuigend mogelijk te klinken, maar plotseling twijfel ik aan alles dat ik zeg. Ter afleiding draai ik de dop van de fles wodka en schenk beide glazen tot de helft vol. Dan vul ik het ene glas voor de andere helft met sinaasappelsap. Ik pak het glas uit zijn hand en neem een grote slok. "Heerlijk." In werkelijkheid moet ik me inhouden om het niet uit te spugen.

Dylan neemt ook een slok van zijn wodka. "Ik heb gisteravond ruzie gehad met mijn vader."

Alsof ik dat nog niet weet. Ik ben even blijven luisteren nadat hij de deur dicht had gemaakt. Ik had al zo mijn vermoedens dat die dikke wang het gevolg was van een akkefietje. Toch moet ik doen alsof ik van niks weet. "Klote. Bij ons thuis is het ook altijd ruzie. Soms wil ik gewoon alles achterlaten en verdwijnen, maar er is geen plek waar ik heen kan."

Dylan knikt. "Dat gevoel ken ik. Het liefst zou ik de voordeur van dit huis achter me dichttrekken en nooit meer terugkomen, maar ik heb geen geld en geen werk, dus ver zal ik niet komen."

"Het zou echt heerlijk zijn als iedereen ter plekke dood neer zou vallen, weet je. Mijn ouders, dat kreng van een zus van me, school ook al ben ik daar nu vanaf... Iedereen gewoon. Het zou echt fucking fantastisch zijn als ze gewoon weg zouden zijn." Een beetje stoere praat kan hem vast wel bekoren.

Inderdaad. Hij knikt nogmaals, en hij lijkt mijn woorden volkomen te begrijpen. "Het is gewoon klote allemaal. Ik zou willen dat mijn vader dood was in plaats van mijn moeder. Weet je, moeders zijn ook niet alles, maar die van mij deed tenminste nog een beetje haar best om me te begrijpen."

"Waaraan is ze overleden?"

Hij bijt op zijn lip. "Ik vertel dit normaal nooit aan iemand. Alleen Hans weet dit, verder niemand... Maar ze is vermoord."

Ik hap naar adem, wat er volgens mij behoorlijk overtuigend uitziet voor iemand voor wie dit absoluut geen nieuwe informatie is. "Door wie?"

"Door... de politie. Het moet een misverstand zijn geweest."

Ik voel dat hij liegt, maar ik besluit het te negeren. "Wat een rotstreek van ze."

Weer knikt hij. "Echt een stelletje klootzakken. Er komt een dag dat ik ze allemaal opblaas, ik zweer het je."

"Zullen we het samen doen?," stel ik voor. Ik doe een beroep op mijn sadistische kant. "Het lijkt me geweldig om die koppen te zien vlak voordat ze beseffen dat ze eraan gaan."

Wantrouwend kijkt hij me aan. Heb ik teveel gezegd? Iets verkeerds? "Waarom wil je dat?"

"De politie is ook niet mijn beste vriend. Op de één of andere manier verraden ze me altijd. Een keer spijbelde ik en viste zo'n agent me verdomme uit de Hema. Ik bedoel, ga lekker achter iemand anders aan. Alsof ik ooit serieus iemand kwaad heb gedaan. Ze verdienen het om eens flink aangepakt te worden."

Die tirade lijkt hem wel te bevallen. "Echt achterlijk, die stomkoppen."

"Dus, gaan we het doen?" Ik gooi snel mijn glas achterover zodat ik me later kan beroepen op de mogelijkheid dat ik dronken was. Want stel je voor dat hij helemaal niks van plan is, hoewel ik dat nu natuurlijk nooit meer geloof, dan heb ik wel een excuus nodig voor mijn gedrag.

Dylan kijkt me eerst diep in mijn ogen, alsof hij me daardoor een soort test kan laten doorstaan. "Ja," zegt hij dan zonder zijn ogen uit die van mij los te haken. "Laten we dat doen. Ze verdienen het."

Zonder het te willen moet ik aan het codewoord denken. Ik heb met Lee en Sydney een woord afgesproken dat ik moet roepen als het gevaarlijk wordt. Eerst moest ik nog de hele tijd lachen als ik eraan dacht, maar nu ben ik bloedserieus. Het woord is namelijk knakworst. Als ik 'knakworst' zeg, geeft Sydney dat door aan Lee en komt die me redden. Hopelijk heb ik het niet nodig. Het zal in ieder geval nog wel even duren.

Plotseling staat Dylan op. Hij zet zijn lege glas op zijn bureau en trekt een la open. Daaruit haalt hij een map met aantekeningen. Dromerig staart hij ernaar. "Ik fantaseer hier al zo lang over. Moet je zien. Ik heb alle informatie over het maken van bommen die ik maar kon vinden verzameld." Hij komt weer op het bed zitten en legt de map tussen ons in. Het is een indrukwekkende verzameling papieren die volgeschreven zijn in een zo goed als onleesbaar handschrift. Ach ja, daar komt de politie vast wel uit. Erg veel ontkennen zal er voor Dylan niet meer bij zijn als ze dit eenmaal in handen hebben.

"Wat cool," speel ik het spelletje mee. Zogenaamd geïnteresseerd buig ik me over de aantekeningen heen. Of eigenlijk ben ik ook echt geïnteresseerd, maar niet om de reden die hij denkt. Ik probeer te bedenken hoe ik ervoor kan zorgen dat deze map op het politiebureau terechtkomt. Ik kan moeilijk vragen of ik hem mee naar huis mag nemen, toch? "Heb je dit allemaal zelf gedaan?"

"Ja," antwoordt hij trots. "Mijn aantekeningen van die les laatst over ontploffingen zitten er ook bij. Kijk maar." Hij trekt een blaadje met een boel woorden in blauwe inkt en een stel tekeningetjes uit de stapel papieren.

Ik doe alsof ik goedkeurend knik. "Wauw. En weet je dan ook al hoe je een bom moet maken die precies groot genoeg is om het politiebureau op te blazen? Wat je daarvoor nodig hebt en zo?"

"Ik heb wat berekeningen zitten maken. Wacht even." Terwijl hij door zijn aantekeningen gaat, voel ik mijn telefoon in mijn zak bewegen. Een berichtje van iemand. Ik zou mijn telefoon kunnen pakken en doen of ik dat bericht lees, maar stiekem een foto van deze map maken. Alleen ik weet niet of mijn camera een klikgeluid maakt als hij een foto maakt. Want dat moet ik natuurlijk niet hebben. Voor de zekerheid laat ik mijn telefoon maar veilig in mijn broekzak zitten.

Ondertussen heeft Dylan gevonden wat hij zocht. "Hier, kijk. Dit zijn berekeningen over dynamiet en zo. Ik heb verschillende manieren gevonden om een bom te maken en vervolgens ben ik gaan kijken wat de makkelijkst uitvoerbare was. Je hebt ook bommen met kunstmest, maar wij hebben geen boerderij dus ik weet niet hoe ik daaraan moet komen. Maar dynamiet moet lukken. We kunnen ook een vuurwerkbom maken." Hij gaat helemaal op in zijn eigen wereldje vol explosieven.

Ik knik af en toe wat en doe alsof ik luister, maar het enige waar ik aan kan denken is een manier om dit te bewijzen.