(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

21. Lee

Ik ben een kwartier te vroeg op de schietbaan, maar dat komt gewoon omdat ik er zin in heb om weer lekker even stukken papier en denkbeeldige vijanden aan flarden te schieten. Even lekker alles van me af knallen. Ik wacht niet netjes in de wachtruimte, maar trek meteen de glazen deur naar de baan open. Het kan vast geen kwaad om een beetje bij anderen te kijken hoe zij het doen.

Bij de laatste baan staat Bram met een jongen te praten. Al snel krijgt hij mij in het oog en komt op me af. "Je bent te vroeg."

"Weet ik. Ik wilde gewoon even kijken. Hoe het bij anderen gaat en zo."

Bram knikt begripvol. "Dat kan. Kom maar even mee. Ik ben net met een leerling bezig die voor geen meter kan richten."

Ik loop met hem mee terug naar de laatste baan, waar de jongen die dus blijkbaar de leerling is inmiddels hulpeloos naar zijn pistool staat te kijken.

"Willem, dit is Lee. Niet om je bang te maken of zo, maar ze is vorige week begonnen en ze is nu al de beste leerling die ik ooit gehad heb. Ze komt even met ons mee kijken, oké?"

De jongen kijkt me wantrouwend aan. "Oké."

Stiekem geniet ik van het gevoel dat hij moet hebben. Een meisje dat beter is dan hij. O, dit is echt leuk. Ik kan straks alle jongens inmaken met schieten. Ze zullen versteld staan. Ik word echt mijn eigen versie van Martin Riggs.

Willem kan inderdaad voor geen meter richten. In tien schotten heeft hij het silhouet maar twee keer geraakt en het hangt op tien meter afstand. Niet om arrogant te doen, maar bij mij zouden alle kogels dwars door het midden zijn gegaan.

Zuchtend kondigt Bram uiteindelijk het eind van de les aan. "Volgende week gaan we het nog eens proberen. Ooit moet het lukken. En anders moet je het maar gewoon bij vechtsporten houden."

Geërgerd loopt Willem weg. Hij kan het duidelijk niet hebben dat hij er op de schietbaan niks van bakt. En al helemaal niet als er een meisje toe zit te kijken dat het beter kan.

Nadat hij door de glazen deur is verdwenen, komt Daisy binnen. "Hé, zitten jullie hier al? Wilden jullie stiekem zonder mij beginnen?"

"Nee, ik was gewoon te vroeg. Ik heb net even gekeken bij een andere les," leg ik uit. De baan begint al aardig als vertrouwd terrein te voelen. Ik hoop dat ik gauw mijn schietexamen haal zodat ik hier alleen heen kan om me af te reageren en dat soort dingen.

"O." Daisy kijkt me ondeugend aan. "Ik heb je nog wat te vertellen. Weet je nog mijn mail naar Johan? Ik heb een reactie van hem gekregen."

"En?" Als ik niet mocht meedoen dan keek ze niet zo blij, maar ik kan ook niet wel mogen meedoen. Dat is theoretisch gezien onmogelijk.

"Hij zegt dat je alleen mee mag doen als je ouders één of ander formulier ondertekenen. Zodat de geheime dienst niet verantwoordelijk is als er ongelukken gebeuren en zo."

"Wauw." Ik ben echt onder de indruk. Dus ik kan zomaar meedoen met de SpionnenSpelen? Nou ja, afgezien van dat formulier dan, maar dat is slechts een formaliteit.

Daisy lacht. "Ja, hè? Dit is echt zo cool. Ik hoop dat je gaat winnen. Dat zou echt briljant zijn."

Bram staat ons verbaasd aan te horen. "Nou Lee, het lijkt erop dat je talent erkend wordt. Dit is heel bijzonder."

Ik knik, gewoon omdat het voelt alsof ik dat moet doen. Ik voel me trots. Lee Donovan gaat toch nog wat presteren in haar leven buiten Latijnse werkwoorden in haar hoofd stampen. Over tien jaar ben ik een legende. Oké, die gedachte klinkt bijna alsof ik in Sydney ben veranderd, maar het is wel wat ik voor me zie. Ooit zal ik mijn eigen kinderen inlijven bij de geheime dienst en dan zal ik ze vertellen over hoe hun opa en oma dat bij mij deden. Wat dat me gebracht heeft. Plotseling weet ik het heel zeker. Ik wil gaan voor de Jonge Talenten Award.

"Lee?" Bram zwaait met zijn hand voor mijn ogen om mijn aandacht te wekken. "Ben je er weer bij? Je moet nu niet naast je schoenen gaan lopen, hè?"

Dat laatste is een grapje, maar ik lach niet. Met een bloedserieus gezicht pak ik de veiligheidsbril vast die hij me aangeeft. Ik zal iedereen hier eens een poepje laten ruiken.

-

Dat doe ik, en nog beter dan ik zelf had kunnen bedenken ook. Na de les voel ik me zo euforisch dat ik Daisy afwimpel en op ontdekkingstocht uitga in het ondergrondse gangenstelsel. Ergens hier moeten mijn ouders ook zitten. Of mijn vader in ieder geval, want mam schijnt tijdelijk niet te werken.

Geloof het of niet, maar er hangen hier van die wegwijzers aan het plafond. Ik weet eigenlijk niet of dat normaal is. In het ziekenhuis hebben ze die ook en op de universiteit waar we een tijdje geleden met school zijn geweest ook. In ieder geval maken die wegwijzers het me een stuk makkelijker om te bepalen welke kant ik op ga. Ik verlaat het sportgedeelte en begeef me richting de plek waar alle computernerds zitten.

Ik kom terecht in een gang met een stuk of tien deuren. Sommige zitten dicht, andere staan open. De eerste deur aan mijn rechterkant zit dicht en ik durf niemand te storen, dus loop ik maar verder. De tweede deur staat open, maar er is geen spoor van mijn vader te bekennen in de bijbehorende ruimte.

Nog een paar deuren leveren me ook geen nieuwe informatie op. De laatste deur in de gang zit ook dicht, maar die ruimte heeft wel een enorme glazen wand waardoor ik naar binnen kan kijken. Ik blijf even zoeken en zie pap dan geconcentreerd naar een computer zitten staren.

Ik blijf even naar hem kijken. Dit is hoe ik er ook ooit bij zou kunnen zitten. Het is zo onwerkelijk. Ik ben klaar met school, ik kan in theorie alles doen wat ik wil. En dan is dit ondergrondse stelsel mijn toekomst.

Een collega tikt pap op zijn schouder en wijst naar mij. Verbaasd steekt pap zijn hand omhoog ter begroeting. Dan komt hij naar de deur toe. "Lee, wat doe jij hier?"

"Even kijken wat jij aan het doen bent," antwoord ik alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. "Waar ben je mee bezig?"

"Dat kan ik niet zeggen. Je kunt beter naar huis gaan."

"Ik heb net weer schietles gehad." Eigenlijk wil ik over de Spelen beginnen, maar ik weet niet hoe.

"Hoe ging het?"

"Ach, gewoon." Nonchalant haal ik mijn schouders op. "Ik was weer eens de beste leerling ooit, maar niks bijzonders. O, en trouwens... ik mag misschien meedoen aan de SpionnenSpelen."

"Op welk onderdeel?" Het kwartje lijkt bij hem nog niet gevallen te zijn.

"Schieten. Daisy heeft Johan gemaild omdat ze vond dat ik mee moet doen. Hij heeft gereageerd dat ik mag meedoen als mam en jij één of ander speciaal formulier invullen waardoor de geheime dienst niet aansprakelijk is als er iets gebeurt." Tijdens de les was ik er nog stellig van overtuigd dat hij zonder al te veel problemen zou tekenen, maar nu begin ik daaraan te twijfelen. Mijn vader kan best wel serieus zijn en hij doet sowieso al heel geheimzinnig over zijn leven. Misschien wil hij wel helemaal niet dat Connor, Sydney en ik deel uit gaan maken van deze wereld.

Nee, dat is onzin. Natuurlijk wil hij dat wil. Ik heb toch zelf gezien hoe trots hij was vorig jaar?

Nu kijkt hij me bezorgd aan. "Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is. Je hebt nog geen examen gedaan."

"Daarom juist. Anders had ik zonder jullie toestemming mee mogen doen. Kom op, wat is het probleem?"

"Ik moet het eerst met mama overleggen."

"Oké." Plotseling voel ik me helemaal niet meer op mijn gemak hier. Ik word gewoon aan de kant geschoven. "Dan ga ik maar naar huis. Bedankt dat je altijd zo duidelijk en eerlijk bent. Doei pap." Ik draai me om en wil weglopen.

"Lee, wacht."

Ik twijfel even, maar draai me dan toch weer om. Vragend kijk ik hem aan, zonder iets te zeggen, wachtend op woorden uit zijn mond.

"Lee..." Hij doet een stap naar voren en slaat zijn armen om me heen. "Het is niet mijn bedoeling om altijd zo vaag te doen, oké? Ik heb hier laatst ook al een heel gesprek met Sydney over gevoerd."

O? Dit is nieuwe informatie. Wat weet zij dat ik niet weet? "Wat is er dan aan de hand? Waarom kan ik niet gewoon komen kijken wat je aan het doen bent?"

"Beroepsgeheim. En ik weet wel dat jij hier ook werkt, maar ik wil je gewoon beschermen, oké? Ik wil je gewoon zoveel mogelijk beschermen." En dan gebeurt er iets dat ik nooit had verwacht. Hij barst in mijn armen in snikken uit.