(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

12. Lee

De economische termen dansen voor mijn ogen. Misschien kan ik beter even pauze nemen. Ik heb al de hele middag over mijn economieklapper gehangen. Gapend rek ik mezelf uit in mijn bureaustoel.

"Lee!," klinkt de stem van mijn moeder dan twee verdiepingen lager. Hard gillen dat kan ze, en dat weet ze zelf ook. "We gaan eten."

"Ik kom." Blij met dit soort nuttige afleiding duw ik mijn bureaustoel aan de kant. Binnen een paar seconden sta ik in de keuken, waar ik op mijn vaste plek aan de eettafel ga zitten. Ja, wij hebben allemaal een eigen plek. Dat is omdat Connor en Sydney vroeger altijd ruzie hadden over wie waar mocht zitten. Toen hebben onze ouders dit systeem bedacht. Het werkt prima, want sindsdien is er geen ruzie meer gemaakt over de plaatsen aan de eettafel.

Mam zet een pan op tafel die zo ongeveer tot de rand toe gevuld is met paella. Lekker. Mijn moeder kan goed koken. Pap doet ook wel eens een poging en soms is het best te eten, maar we houden het erop dat hij voor andere dingen meer talent heeft. Talenten die ik misschien wel van hem geërfd heb. O shit, betekent dat dat ik niet kan koken?

"Wat is er, Lee?," vraagt pap. Oei, mijn gezichtsuitdrukking moet wel heel verschrikt staan.

Ik lach op zo'n 'shit, ik ben betrapt'-manier. "Eh niks. Ik vroeg me alleen af welke dingen ik nou precies van wie van jullie geërfd zou hebben."

"Nou, dat lijkt me duidelijk," merkt Sydney geamuseerd op. "Je hebt pap zijn vierkante Engelse kop, zijn dikke vingers, zijn blonde haar en zijn talent voor schieten en je hebt mams gave om zo hard te krijsen dat mensen in Frankrijk aan elkaar vragen of er ergens brand is. Wilde je nog meer weten?" Ze lacht liefjes naar me, alsof ze zojuist het antwoord heeft gegeven waar ik van droomde.

Connor proest het uit, waardoor de paella van de opscheplepel die ze in haar hand heeft af dwarrelt. "Behoorlijk briljante samenvatting, Syd."

Ik werp haar een kwade blik toe. "Is het trouwens genetisch mogelijk dat kinderen eigenschappen hebben waar hun ouders niet over beschikken? Of hebben jullie die vervelende krengen van een Connor en Sydney toch geadopteerd?"

"Meisjes, toch," probeert pap ons tot bedaren te brengen. "Geen ruzie maken en al helemaal niet tijdens het eten. Er is hier niemand geadopteerd. Het kan hoogstens zo zijn dat jullie moeder één van jullie heeft omgewisseld met een andere baby." Hij kijkt mam plagend aan.

"Had ik mijn man maar omgeruild," reageert die hoofdschuddend. Dan kijkt ze mij aan. "Lee, ik moet Sydney voor een groot deel gelijk geven, maar dat kun je ook positief opvatten. Sydney is vast jaloers omdat zij er zo normaaltjes uitziet." Ze zegt het met een knipoog naar mijn jongste zusje, dus weet ik nog niet wat ze er van meent.

"Laten we het over iets anders hebben." Connor werpt een blik op Sydney. "Sydney is gaan kijken waar onze geliefde terreurverdachte woont."

"Wat?" Het is maar goed dat ik nog geen hap in mijn mond heb gestoken, anders had ik me nu vast en zeker verslikt. "Je hebt wát gedaan? Ben je niet goed bij je hoofd?"

"Hoezo niet goed bij mijn hoofd? Ik mag toch wel even gaan kijken? Gezien ik verder toch niks aan de opdracht mag doen."

"Jij mag zat doen. Je hebt die telefoonuitdraaien toch gekregen?" Hoe kan ze dit doen? Stel je voor dat hij haar gezien heeft. Nu heeft hij misschien nog niks in de gaten, maar was als we Sydney in een later stadium van de missie nog ergens voor nodig hebben waarvoor ze in contact met hem moet treden? Dan zou hij haar kunnen herkennen. Dit is niet goed, helemaal niet. "Dit is echt precies hetzelfde als vorig jaar. Toen ging je door de brievenbus staan gluren. Ook al zo'n kapot domme actie."