(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

32. Sydney

Het is raar om Connor zo vol haat te horen praten. Zij, die altijd juist zo vredelievend is. En hoewel ik absoluut niet wil dat haar iets overkomt, mag het nu eindelijk wel eens spannend worden. Ze heeft het codewoord nog niet één keer gebruikt.

Plotseling klinkt er een klop op de deur. Vlak daarna gaat de klink omlaag. In de deuropening verschijnt Nick.

"Hé," begroet ik hem. "Wat doe jij hier?"

"Ik was in de buurt en ik hoorde dat je zussen en jij vandaag een opdracht gaan afronden, dus wilde ik je succes wensen."

"Dank je. Heb je zin om even bij me te komen zitten?" Dat is weer eens wat anders dan de hele middag alleen doorbrengen. Het is zo saai hier. Steeds maar die gesprekken opschrijven van Connor en haar nepvriendje. En ik heb nog niet eens ergens steno geleerd of hoe ze dat normaal gesproken ook doen.

Hij haalt zijn schouders op en ploft dan in de stoel naast me. "Waarom niet? Ben je lekker de boel aan het afluisteren?"

"Ja. Iemand moet het doen, hè? Connor zit onze verdachte uit te horen over zijn plannen om het politiebureau op te blazen."

"Oei." Nick trekt een bezorgd gezicht. "Zijn we hier dan nog wel veilig?"

"Voorlopig wel. Het wordt pas gevaarlijk als-"

"Knakworst."

Verstijfd van schrik kijk ik naar het scherm. Dat was het codewoord. Zelfs al weet ik precies wat ik nu moet doen, toch breekt het koude zweet me uit.

"Wat is er?," vraagt Nick, nu echt bezorgd.

Ik schuif hem mijn telefoon toe. "Kun jij alsjeblieft Lee sms'en? Zet alleen het woord knakworst in het bericht. Dan weet zij wat ze moet doen." Zelf draai ik het volume van de computer harder en klem ik de pen waar ik al de hele middag mee schrijf stevig tussen mijn vingers. Gespannen wacht ik op het volgende geluid.

"Wat zei je?" De stem van Dylan klinkt zo dreigend en dichtbij dat ik het kippenvel over mijn rug voel kruipen.

"N-niks," stottert Connor. "Wil je me alsjeblieft laten gaan? Ik heb zo'n hoofdpijn. Waarschijnlijk door die wodka. Ik heb het al een tijdje niet meer gedronken."

"Jij gaat helemaal nergens heen. Niet voordat je me uitlegt waarom je mijn aantekeningen probeerde te stelen."

"Ik vond ze gewoon interessant. Het komt denk ik door de alcohol. Ik wilde ze eens rustig bekijken. Sorry."

Nick legt mijn telefoon op het bureau neer. "Je bericht naar Lee is verzonden."

"Dank je," reageer ik zonder mijn ogen van het computerscherm te halen. Niet dat daar iets te zien is, maar het voelt gewoon verkeerd om niet alles nauwlettend met al mijn zintuigen in de gaten te houden.

"Ik geloof er geen zak van," briest Dylan. "Wie heeft je gestuurd? Is dit een nieuwe tactiek van die idiote maatschappelijk werkster? Denk je dat het zo makkelijk is om mij erin te luizen?"

"Nee, echt niet. Laat me los, alsjeblieft."

"Geen denken aan. Niet totdat je me vertelt wat je hier echt komt doen."

Ik merk pas dat ik mijn nagels diep in de bekleding van mijn stoel klauw als het pijn begint te doen. Onrustig kijk ik naar Nick. Dit is te zenuwslopend. Ik wil iets doen. Waar is Lee, verdomme?

Net op het moment dat ik het denk, is er luid en duidelijk een deurbel te horen. Ze staan dus bij de voordeur, wat ik al dacht.

"Moet je niet open maken?," klinkt de stem van Connor angstig.

"Nee. Het is toch niet belangrijk. Is het soms degene die jou hierheen heeft gestuurd?"

"Ik ben niet door iemand ge-" Haar woorden worden onderbroken door een harde knal, onmiddellijk gevolgd door een glasgerinkel van jewelste. Dat moet de ruit in de voordeur zijn geweest.