(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

29. Sydney

Noem me ongeduldig, noem me gefrustreerd, maar ik wil dat er iets gebeurt. Die trutten van een Connor en Lee hebben al vakantie, maar in plaats van dat ze zich op de opdracht storten zijn ze gezellig samen gaan ontbijten en daarna de stad in gedoken. Oké, tussendoor zijn ze blijkbaar even bij de geheime dienst langs geweest omdat Connor ineens toestemming heeft om zenders onder haar kleren te dragen, maar wat doen ze verder voor nuttigs? Helemaal niks als je het mij vraagt. Ik zal het maar weer zelf moeten doen. De vraag is alleen hoe ik dat doe zonder meteen bedolven te worden onder lawines van commentaar.

En het rare is dat ik constant de behoefte voel om Nick te vertellen wat ik aan het doen ben. Waar komt dat ineens vandaan? Twee weken geleden kende ik die jongen nog niet eens!

Met mijn hoofd tussen mijn handen staar ik naar de computer in de kelder. Het programma waarmee we de geluidssignalen kunnen opvangen staat open, maar ik verwacht niks interessants te ontvangen. Mijn hand graait naar mijn telefoon zodat mijn ogen nog een keer over de regels van Connors sms'je van twee uur geleden kunnen glijden.

Lee en ik zijn shoppen. Vanavond vergaderen we over de opdracht. X C

Wat een trut. Alleen maar omdat zij de sleutelfiguur is in deze opdracht denkt ze zeker dat ze weg kan komen met zo'n bericht. Er wordt vanavond helemaal niet vergaderd over de opdracht. Vanavond is die wat mij betreft namelijk opgelost.

Ik staar weer naar het scherm. Ik moet iets doen, maar wat?

Plotseling begint de groene lijn te bewegen, omhoog en omlaag. Meteen zit ik rechtop. Ik ben er inmiddels achter dat er een lichte vertraging op de lijn zit. Je ziet eerst de geluidsgolven en dan komt het daadwerkelijke geluid pas door de speakers. Voetstappen klinken op het tuinpad. Er komt dus iemand aan, in zijn of haar eentje want ik hoor geen stemmen. Dit wordt interessant. Tenzij het natuurlijk de krantenjongen is. Nee, dat kan niet. De familie Jeurissen heeft geen krant. Dat hebben we natuurlijk meteen nagetrokken.

De bel wordt ingedrukt. Na twee bezoekjes van de postbode weet ik wel hoe die klinkt. Met gespitste oren wacht ik af. Is er soms niemand thuis of duren ze gewoon lang met opendoen?

Dan, eindelijk, gaat de voordeur inmiddels vertrouwd piepend open. "Hé, wat doe jij hier?" Onmiskenbaar de stem van Dylan.

"Ik wilde je zien."

Mijn nekharen gaan recht overeind staan. Dat is Connor. Honderdduizend procent zeker. De stem die me voorlas tijdens één van onze zomervakanties in Engeland toen ik nog niet kon lezen en zij wel.

"Ik dacht dat jij ook niet zo van dat kleffe gedoe hield." Dylan weer.

Mijn verwarring is groot. Wat heeft dit te betekenen? Ik pak mijn telefoon om Lee te sms'en.

Connor was toch met jou de stad in? Waarom staat ze dan nu bij jeweetwel aan de deur?

"Mag ik je niet gewoon willen zien?," vraagt Connors stem vanuit de computer.

"Het komt nu even niet zo goed uit."

Ondertussen ontvangt mijn telefoon een bericht terug van Lee.

Dat was een afleidingsmanoeuvre. Ben je in de kelder? Blijf daar.

Mooi dan. Zijn ze de actie op gaan zoeken zonder mij op de hoogte te brengen. Wat is dit, willen ze de opdracht soms met z'n tweetjes volbrengen? Wat een stelletje trutten, zeg. Ik dacht dat we een team moesten voorstellen. Nou, mooi niet dus. Ik zal ze nog eens vertrouwen.

"Waarom niet?," wil Connor weten.

"Gewoon. Morgen ben ik weer op onze vaste plek, oké?"

"Wat is er met je wang gebeurd?"