(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

27. Lee

Donderdag. Ik twijfel of ik vandaag naar de tapkamer zal gaan. Het is maar de vraag of er een interessante boodschap binnenkomt. Zal ik me gewoon ziek melden en de hele dag in bed blijven liggen? Vannacht heb ik beter geslapen dan gister, maar toch voel ik me nog behoorlijk brak.

Een verdieping lager hoor ik Connor in haar kamer. Zij en ik zijn de enigen die op dit moment thuis zijn. Misschien moet ik haar eens vragen wat zij vandaag met haar dag van plan is.

Ik hijs mezelf uit bed en stommel de trap af. De deur naar Connors kamer staat open. Ik grijp de deurpost vast. Niet omdat ik bang ben om om te vallen, maar omdat ik het nog steeds een beetje vreemd vind dat mijn zusjes mijn collega's zijn en dat we zoiets belangrijks moeten doen als de veiligheid van de gewone burgers beschermen.

Connor kijkt vragend naar me op van haar bureau. Het is me niet duidelijk wat ze daar precies aan het doen is. "Wat is er?"

"Ben je vandaag nog iets van plan voor de opdracht?" Ik denk terug aan gisteravond, toen Connor het huis uit sloop om naar Toby te gaan en Sydney me bijpraatte over wat ze gehoord had via de zender (wat ik trouwens allang wist). Het is goed om te weten dat mijn zusje zich al zo ver in de wereld van de verdachte naar binnen heeft weten te werken, maar ze moet er wel mee uitkijken. Ik weet hoe verraderlijk het kan zijn.

Ze knikt. "Ik heb gewoon weer met hem afgesproken in het jeugdcentrum. Ik wil straks even langs Johan om te vragen of ik geen zender op mijn kleren mag dragen."

"Dat is gevaarlijk." Automatisch zeg ik datgene dat we altijd te horen krijgen. Ik wil niet dat één van mijn zusjes iets overkomt.

"Weet ik." Connor legt de pen waarmee ze aan het schrijven was neer. "Ik zal uitkijken, echt. Dit is niet onze eerste opdracht."

"Nee, maar wel de tweede." Waarmee ik volgens mij precies de lading dek. We hebben al eens eerder kunnen ruiken aan hoe het is om voor de geheime dienst te werken, maar dat wil niet zeggen dat we profs zijn. We zijn nog steeds maar beginners. Leerlingen, studenten, spionnen in opleiding, net hoe je het wilt noemen.

"Ik zal voorzichtig doen," belooft ze. "En anders zijn Sydney en jij er nog om in te grijpen."

Ik snuif. "O ja, want dat gaat altijd goed. Dat hebben we vorig jaar wel gezien."

"Dat was toeval. Nu zijn we alle drie getraind in vechtsporten en jij kunt schieten."

Niet dat ik me daar veiliger door ga voelen. De afgelopen nacht heb ik weer een paar keer het beeld van de dode man in onze speelkamer op mijn netvlies gezien. Hopelijk verdwijnt dat snel weer. Nadat het eenmaal tot me doordrong dat de geheime dienst me geen schietlessen geeft omdat ik dan papieren poppen doormidden kan knallen maar omdat ik dan op echte mensen kan schieten, heb ik weer een uur wakker gelegen. Ik wil niet op mensen schieten. Nooit. Ik wil geen doden op mijn geweten hebben. Zelfs niet als het de ergste criminelen zijn.

"Wat is er?," vraagt Connor bezorgd. "Je ziet zo bleek ineens."

Ik vraag me even af of ik haar moet vertellen dat ik niet op mensen wil schieten, maar besluit dan het niet te doen. Zij als taekwondokampioen van haar gewichtsklasse zou me waarschijnlijk keihard uitlachen. Bovendien ben ik niet van plan haar te vertellen wat er is gebeurd toen we klein waren. Waarom wel? Het is niet bepaald informatie waar ze wat mee kan. Laat haar maar gewoon denken dat pap en mam naar Nederland wilden omdat ze een geweldig aanbod kregen van de geheime dienst hier en niet omdat ze ons weg wilden halen uit een huis waarin iemand was overleden. Door mijn schuld. "Niks. Ik denk dat het komt doordat ik nog niet gegeten heb. Zullen we anders samen ergens gaan ontbijten? Bij de Hema?"

"Oké." Ze staat op en doet voor de spiegel nog snel even haar krullen in een staart. Als ze haar portemonnee heeft gepakt, blijft ze staan terwijl ze mij in zich opneemt. "Misschien kun je beter even iets anders aantrekken voordat we gaan."

"Ja, was ik ook van plan. Zo terug." Ik sjees naar boven en pak de eerste spijkerbroek en het eerste blousje dat ik tegenkomen. Dan controleer ik of mijn telefoon en mijn pinpas nog in de broekzakken zitten, en dan ben ik wel klaar om te gaan. Binnen een paar tellen sta ik in de hal. "We kunnen."

-

Twintig minuten later hebben we een tafeltje bij het raam van de Hema bezet met een dienblad waarop dingen staan die voornamelijk de voedselgroepen vet en suiker bevatten. Een uitstekend ontbijtje dus voor een doordeweekse dag in de zomervakantie terwijl de rest van de wereld nog gewoon op school zit.

"Raar hè?" merkt Connor op terwijl ze voorzichtig haar mok warme chocomel met slagroom naar haar mond brengt. We vonden allebei dat warme chocomel met slagroom best kan in mei, omdat het gewoon lekker is.

Ik knik. "Normaal gesproken zou ik nu bij Latijn zitten."

"Ik bij biologie."

Ik vraag me af waar ik volgend jaar om deze tijd zal zitten. Ergens in een rommelig studentenhuis op een campus waar flarden muziek uit een openstaand raam klinken, en in de gang boeken tegen de muur opgestapeld liggen bij gebrek aan een boekenkast of gewoon omdat het leuk is? Mijn maag krimpt spontaan ineen bij de gedachte dat ik mijn leven hier ga opgeven om te studeren in een land waaruit ik ooit vertrokken ben. Ik weet wel dat ik mijn zusjes en mijn ouders niet voorgoed achterlaat, maar zo voelt het toch. Kan ik ze wel zo lang missen?

"Waar denk je aan?"

"Volgend jaar," antwoord ik eerlijk. "Het lijkt me zo raar om het huis uit te gaan. Zo snel al."

Connor knikt begrijpend. "Als ik niet al besloten had dat ik hier natuurkunde wil studeren dan was ik ook naar Engeland gegaan. Dan zou ik proberen te regelen dat ik samen met Penn in een studentenhuis kwam zodat ik in ieder geval altijd iemand had om op terug te vallen. En om gekke dingen mee te doen."

Ik lach bij de gedachte. Penn is onze neef uit Bridlington en ook de beste vriend van Connor, al sinds hun geboorte. Ik weet inmiddels dat ze met elkaar aan het spelen waren op de bewuste middag die ons leven veranderde. Dat heeft pap me verteld. Waar Sydney was dat weten we niet zeker, maar waarschijnlijk lag zij gewoon in bed. Ze was tenslotte nog geen jaar oud.

"Weet je al naar welke universiteit je wilt?"

"Ik wacht gewoon eerst af waar ik aangenomen word." Ik heb me voor twee verschillende universiteiten ingeschreven, voor het geval dat. In Londen, omdat ik me daar in ieder geval niet snel zal hoeven te vervelen en de geheime dienst er groot genoeg is om nog zo'n kluns als ik erbij te hebben. En in Hull, omdat pap me vertelde dat hij daar zelf Engels heeft gestudeerd. Bovendien heb ik dan mijn familie in de buurt, wat fijn zal zijn op momenten dat ik graag naar huis zal willen. Nu is het alleen de vraag of ik nog ergens aangenomen word.

"Hull zou cool zijn. Dan kom ik je heel vaak opzoeken." Connor trekt het bordje met haar tompoes naar zich toe en begint de slagroom onder het roze glazuur uit te eten.

"Want als ik naar Londen zou gaan dan zou je niet vaak langskomen?" Dat klinkt een beetje tegenstrijdig. Bovendien is Londen volgens mij veel makkelijker bereikbaar dan Hull.

Connor prikt beschuldigend haar vorkje mijn richting uit. "Je weet best wat ik bedoel. Het lijkt me gaaf om te zien hoe zo'n studentenhuis eruitziet. Of het echt is zoals ik me voorstel of dat het totaal iets anders is."

Mij ook. Ik zie al helemaal visioenen voor me, maar dan moet ik steeds denken aan dat ik al mijn spullen moet inpakken en daar wil ik niet aan denken. Hoe moet ik in godsnaam de hele inhoud van mijn kamer naar Engeland krijgen? Alleen al voor mijn kleren heb ik minstens drie koffers nodig.

"Lee." Connor kijkt me bezorgd aan. "Maak je nou niet teveel zorgen, hè? Dat probeer ik ook niet te doen. We zijn klaar met school. We hebben de vrijheid om te doen wat we willen. Zelfs als je de verkeerde keuzes maakt, kun je daarvan leren en kan dat tot iets heel moois leiden."

"Wat een wijze woorden. Heb je die soms ook van Toby geleerd?"

"Nee. Helemaal zelf bedacht. Goed hè?" Ze glimlacht trots naar me.

Automatisch lach ik terug. Het komt wel goed. Ik moet me gewoon niet teveel zorgen maken.