Denying Affinity (Affinity #1)

Come With Me

Hindi ko sigurado kung sino ang lamang sa dalawa dahil ang buong atensyon ko ay na kay Luke Dashiel lang. Nang nagpatuloy ang laro mula sa saglit na break ay hinayaan ko ang sarili na panoorin ang ibang naglalaro.

I first saw Calum. He was good. Komportable siya sa bawat galaw niya at confident din. My eyes skimmed the other players and stopped at a familiar guy. Nang tumalikod ito ay nakumpirma ang iniisip ko. May Aguirre na nakasulat sa likod ng jersey. Aguirre... It was Kellan!

Siya na ngayon ang may hawak ng bola. Natigil ang panunuod ko sa kanya nang biglang lumitaw si Luke Dashiel kung saan at swabeng inagaw ang bola. Sa paglaki pa lang ng mga mata ni Kellan ay alam ko na hindi niya inaasahan ang pag-agaw na ginawa ni Luke Dashiel.

Derederetso si Luke Dashiel patungo sa goal line. Mabilis ang pagtakbo ni Luke Dashiel habang sinisipa ang bola at halos hindi maabutan ng iba. May ilang nagtangka na agawin iyon mula kay Luke Dashiel pero nagagawa niya iyong iwasan.

My jaw dropped when I witnessed how he dodged that one varsity player. He kicked the ball pass the player and did a full 360 turn to avoid his opponent and resumed with kicking the ball along with him.

Nang makalapit kahit papaano at tuluyang makalibre ay kumuha ng bwelo si Luke Dashiel at sinipa iyon patungo sa goal.

It's like the world halted when everyone stopped and waited for the ball to reach the net. Sa bandang itaas na gilid ng goal net lumipad ang bola, sinubukan iyon na pigilan ng goalkeeper ngunit hindi niya iyon inabot.

Naghiyawan ang mga estudyante na nasa bleachers habang ang team nila Luke Dashiel ay tumatakbo sa field at humihiyaw sa tuwa. The varsity team was smiling, obviously amused by their contenders. Even Kellan who originally had the ball was shaking his head with a big grin. I returned my eyes to Luke Dashiel. He had a big and triumphant smile on his lips, his eyes were almost shining with happiness. It was infectious that I couldn't help but smile too.

A man who looked like in his late forties blew a whistle and called for the players' attention. May kasama itong isa pang lalaki ba mukhang nasa late thirties naman. Tumigil ang lahat sa katuwaan at lumapit sa dalawang lalaki na mukhang coaches nila.

It looks like the varsity team was dismissed because they dispersed from the huddle at mukhang papunta na sa locker room nila.

Umalis na ang mga estudyanteng nanunuod at bilang na lang ang natira. Hindi ako umalis sa pwesto ko dahil gusto kong malaman kung makakasama si Luke Dashiel sa team o hindi.

Nag-umpisa na ang pag tawag sa mga pangalan. Hindi ko rinig kung para saan iyon pero base naman sa ngiti ng mga tinatawag ay mukhang natanggal sila sa team. Calum's the first one who got called, I know because he suddenly grinned and Luke Dashiel turned to him and they both bumped their fists.

Dalawa pa ulit ang natawag bago ang apelido na Fabella. Nabasa ko iyon sa buka ng labi ng isang coach at nakumpirma ko na si Luke Dashiel nang sumigaw si Calum at pabiro siyang tinulak. Luke Dashiel grinned, flashing his perfect teeth.

Natahimik si Calum nang nagtawag na ng ibang pangalan. Luke Dashiel's grin disappeared but a charming smile remained on his lips. Halos makita ko na ang dimple niya mula dito. I saw him shook his head and bit his lip like something crossed his mind.

I'm happy that he made it to the team. Kahit na gusto ko siyang batiin ay hahayaan ko na lang siya na magkusang sabihin sa akin ang tungkol dito. Naisipan ko na umalis na bago pa niya ako makita.

Malalampasan ko na sana ang shower room nang may tumawag sa pangalan ko. Huminto ako at lumingon para hanapin kung sino ang tumawag sa akin.

My eyebrows raised when I saw Kellan's familiar face from a short distance. He just got out of the shower room. A wide smile broke from his face as he jogged towards my way.