(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

1. Connor

Als mijn zusje Sydney vorig jaar niet van de trap was gevallen dan was ik voor vandaag niet half zo zenuwachtig geweest. Oké, dat is niet helemaal waar, want dan had ik evengoed mijn eerste examens gehad. En eerlijk is eerlijk, dan was ik nu ook niet wakker geworden naast mijn vriendje Toby, dus wat dat betreft is het juist goed wat Sydney gedaan heeft. Eigenlijk had ik zenuwachtiger moeten zijn als het niet was gebeurd, maar dan had ik niet geweten wat me te wachten stond. Niet dat ik dat nu wel weet. Ik raak gewoon altijd een beetje gestrest van dit soort dingen.

Ik sper mijn ogen open en kijk naar het plafond. Het is al licht buiten. Dat is ook wel te verwachten voor de tijd van het jaar. Het duurt nog maar een maand tot de langste dag.

Naast me beginnen de lakens te bewegen. Even later draait het gespierde lichaam van Toby mijn kant op. Moeizaam gaan zijn ogen open. "Hé schatje, gefeliciteerd met je verjaardag." Hij leunt zich naar me toe en drukt zijn lippen op de mijne.

"Dank je," glimlach ik. Wie had kunnen denken dat ik ooit zo wakker zou worden op mijn verjaardag? Ik niet, in ieder geval. Tot vorig jaar zeker niet.

Op de gang klinkt gestommel en even later is te horen hoe mijn vader fluitend de trap af loopt. Wat hij gaat doen, hoef ik niet meer te raden. Het familie-ontbijtje is een traditie als er iemand jarig is.

"Ik heb ook een cadeautje voor je," mompelt Toby met zijn ogen weer half gesloten. "Of zal ik daarmee wachten tot aan het ontbijt?"

"Zolang het maar niks gênants is." Niet dat Toby het type is om gênante dingen te doen. Hij is juist heel lief en beschermend en wil me nooit pijn doen. Wat soms nogal lastig is als je bedenkt dat hij de sportleraar is die me allerlei gevechtstechnieken bij moet brengen.

"Connor, ben je wakker?," klinkt het vanuit de inloopkast. Het is de stem van Sydney. We delen de kast en hebben dus ook allebei een eigen deur die erin uitkomt vanaf onze kamers.

"Ja."

De deur vliegt open. "Je bent zeventien."

Ik kan het niet laten om met mijn ogen te rollen. "Wat fijn dat je me dat even komt vertellen. Anders zou ik het vast vergeten zijn. Waarom ben jij eigenlijk je bed al uit?'

"Gewoon." Ze probeert het zo achteloos mogelijk te zeggen, maar langzaam begint het me te dagen. Zelf wordt ze volgend jaar juni pas zeventien en ze is zo nieuwsgierig als de pest. Natuurlijk wil ze weten wat er vandaag gaat gebeuren. Of er nog wat gaat gebeuren. Haar val van de keldertrap heeft behoorlijk wat veroorzaakt.

"Syd, zou je even weg willen gaan? Dan kunnen wij ons omkleden. Ik wil niet te laat op school komen op een dag als vandaag."

Sydney haalt haar neus op. "Je hoeft pas om half twee op school te zijn." Toch gaat ze weg.

Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en pak het setje kleren dat ik gisteravond al klaar heb gelegd van mijn bureaustoel. Het is niks bijzonders; gewoon een grijs shirtje met een donkere skinny jeans en een paar ballerina's in dezelfde kleur als het shirt. Een lekker comfortabele outfit voor een dag als dit. Je outfit is de basis voor je emoties. Of zoiets las ik tenminste laatst in één of ander vaag tijdschrift in de wachtkamer van de tandarts.

Als Toby zich ook aan heeft gekleed, lopen we samen de trap af. In de keuken ruikt het al heerlijk naar de verse croissantjes die door de oven verwarmd worden.

Pap legt de krant aan de kant en komt op me af. Zijn armen nemen me in een stevige omhelzing. "Gefeliciteerd, meid. Jij ook alweer zeventien. De tijd gaat snel."

"Als het goed is, wist je zeventien jaar geleden ook al dat dit zou gebeuren." Ik schuif een stoel onder de eettafel uit en ga erop zitten.

Mijn oudere zus Lee komt de keuken in en feliciteert me. "Nu ben je niet meer dat ukkie dat per ongeluk geheime informatie opving."