ZİKO (bxb)

21- Bana Mı Güldün?

Medya: Ziko

Yavrular ama artık gece 1'den önce bölüm atmamama alışmış olmanız gerekiyor. Hayır sizin için diyorum, bekliyorsunuz sonra üzülen siz oluyorsunuz.

Neyse bölüm sizin, güzelce okuyun...

•

Aklımı sikiyim, irademi sikiyim en çokta Affan'ı...

10 dakikadır aralıksız gülen Güngör'e çevirdim sert bakışlarımı. "Son 30 saniyen var Güngör, o çeneni olduki kapamadın ecdadından başlıyacağım sikmeye."

"Ama Ziko bi-" konuşmasını kendi kahkahası böldü. Elleri karnına giderken koltuğa yaslanarak devam etti gülmeye. Gerçekten... Katlanılmazdı.

Bakışlarım etrafta dolanırken özellikle yan tarafıma bakmamaya çalıştım ama gözlerim bana ihanet etmeye çoktan hazır gibi Affan'a döndü.

Yüzündeki sarhoş gülümsemeyle Güngör'e bakıyordu. Bu da ayrı bir geri zekalıydı.

Benim aksime oldukça rahattı. Bu rahatlığını içkiden diye düşünüp rahatlamak istiyordum ama içten içe de biliyorum ki, sarhoş olmasa daha rahat daha kendinden emin dururdu.

Güngör'ü gördükten sonra girdiğim şoktan çıkar çıkmaz Affan'ın üzerinden kalkmış kendimi yana atmıştım. Güngör ise gördüğü görüntü karşısında çok çabucak toparlanmış, öyle ki dalga bile geçiyordu. Tabi gülmesinden arta kalan zamanda.

Öne doğru eğilip dirseklerimi dizlerime yasladım ve avuçlarımla yüzümü sıvazladım.

Alt dudağımı içe doğru kıvırıp yaladığımda ağzıma gelen tatla duraksadım.

Dudaklarımda hala onun tadı vardı... Onun güzel tadı.

"Siz..." Güngör eliyle ikimizi işaret ederek "Abi nasıl ya?" Dedi ve tekrar güldü.

Dost dediğim adama bak, birinci derece orospu çıkmıştı.

Güngör'e kısa bir bakış atıp başımı yere eğdim. Alnımı ovuşturdum sertçe, fazla düşünmekten başım çatlayacaktı.

Daha kendim bile ne olduğunu anlayamamışken başkasının böyle bir ana şahit olması beni çok germiş, çıplak hissettirmişti. Kendimi çok tuhaf hissediyordum ve sadece sessizlik içinde kendimi dinlemek istiyordum. Zorlukla yutkundum.

Parkta annesini kaybetmiş, çaresizce etrafı izleyen ve onu bulması için birilerinin ona yardım etmesini bekleyen bir çocuk gibiydi şu an...

Neden bilmiyorum ama bu sefer isteyerek Affan'a döndüm. Artık daha az çıplak hissediyordum sanki. Ona baktığımı hissetmiş olmalı ki, kafasını yavaşça bana çevirdi.

Ve birisi yardımına koşmuş gibiydi artık.

Yüzümün her köşesinde gezindi bakışları, ne görmüştü bilmiyorum ama dudaklarındaki keyifli gülümseme yavaş yavaş silindi ve en son ciddi bir ifadeye büründü.

"Güngör." Sarhoş olmasına rağmen sert sesi müziği bile bastırmıştı. Gözleri hala bendeyken devam etti. "Yeter."

Ne olduğunu anlamadığım için öylece baktım yüzüne. Güngör aynı gevşekliğine devam etti. "Elimde olan bir şey değil, sadece sizin ikinizi öy-"

"Güngör!" Başını hızla ona çevirdi, şu an aynı babasına karşı takındığı tutum vardı yüzünde. "Yeter dedim."

Güngör benim aksime ilk defa karşılaştığı bu tutum yüzünden şaşkınlık ve şokla baktı Affan'a. Cevap veremedi. Sonra Affan'ın bakışları bana kaydığında bir şey anlamış gibi o da yüzüme baktı.