Evet anne, ölmedim. Daha sekiz yaşında bir çocuğu,gece yarısı parka bırakıp gidecek kadar ölen vicdanın gibi, ben ölmedim. Ölemedim. Susmak çok kolay değil mi? Bir park ne zaman çok sessiz olur, biliyor musun anne? Gece yarısı, evet. Her çocuk uyur o saatte, fakir olsun zengin olsun. Her çocuk uyur. Ama o gece, anne; o gece o park sessiz değildi." İlk defa bir tepki verip yutkundu. "O gece bir çocuk sabaha kadar annesinin gelmesini bekledi. Sessizce değil, sen bana susmayı öğretsen bu kadar canım yanmazdı belki. Dünyaya haykırdı hayallerini, sen o gece vazgeçip beni almaya gelseydin seni affederdim ama..." bakışlarımı kaçırdım dakikalar sonra ardından devam ettim. "Gelmedin, en acısı da buydu. Sen bir günah işledin ve bunun cezasını ben çektim." "Bir çocuğun, kendi çocuğunun hayallerini yıktın. Ama hayır, ben buraya bunları sana söyleyerek vicdanını canlandırmaya gelmedim. Sen onu bile haketmiyorsun."
33 parts