Zincirlere bağlı bir kız.
Karanlık bir oda, içeriyi gösteren bir cam. Camın ardında onu izleyen eğitmenleri.
"Ah,az kaldı." Diye mırıldanan kızın cümlesi havada asılı kalmıştı. Demirler bir şıngırtıyla yere düştüğünde ellerine baktı.
Başarmıştı.
Bileklerini ovalayıp iki kere el çırptı ve oda aydınlandı.
Odanın kapısı açıldığında içeriye Tiffany French girmişti. Oda ellerini çırptı.
Zafer alkışı.
Karşısındaki kızı bir yıldır eğitiyordu, bugün çok önemli bir göreve çıkacaktı bu yüzden kızın son eğitimini de alması lazımdı. Bundan sonra eğitimler daha çok sıkılaşacak, bazı eğitimler tekrarlayacak ve ortaya yenilmez bir kadın çıkacaktı.
Marinette Dupien Cheng, on sekiz yaşındaydı. Okulu bırakmasına sebep olan ilk cinayetinden sonra savcı nefsi müdaafadan dolayı serbest bırakılmasını emretmişti.
Tek bir şartla.
Savcının, oğlunun eğitim aldığı ajanlar birliğinde eğitim alacaktı. Devlete çalışacaktı ve görevlere çıkıp gizli ajan olacaktı.
Hayalleri elinden alınıp duruyordu kızın ama her zaman dimdik durmayı başarmıştı. Kimseye acısını göstermiyor yalnız olduğunda acısını yaşıyordu. Kimseye zayıf yönünü gösteremezdi,kimseye hayallerini söyleyemezdi.
Savcının oğlu ona yakın duruyor onu koruyordu. Felix Fathom ona bir abi edasıyla her zaman merhamet göstermiş, yeri geldiğinde onu sinir etmiş ve aile sıcaklığını hissedebilsin diye elinden geleni yapmıştı.
Ama Marinette hiç bir zaman ona çok yakın olmamıştı. Uzakta olmamıştı ama yakın olmayı hiç başaramamıştı.
Yakın olduğu tek bir kişi vardı, Adrien Agreste. Sevgilisi, biriciği. Tesise geldiğinde Felix'ten sonra konuştuğu ilk kişi o olmuştu. Onun sayesinde bir kaç ayda bir arkadaş çevresi bile olmuştu. Adrien cıvıl cıvıl birisiydi, o da sevdiği için orada değildi annesi zorladığı için oradaydı ama bir hayali de hiç bir zaman olmamıştı. Mutlu olmaya ve anın tadına bakmaya çalışan bir gençti işte.
Ama Marinette'in bir hayali vardı; dans etmek istiyordu. Dansçı olmak istiyordu. Buz pateni dansı yapmak, farklı farklı dans türleriyle tanışmak ve bedenini hareket ettirebilmek istiyordu.
Tek kaldığında daima kulaklıklarını takar ve dans ederdi. Hareketli danslar ve yavaş danslar beynindeki karışıklığı temsil ediyordu. Ailesinin yokluğunu on yaşından sonra hissetmeyi bırakmasını sağlayan şeydi dans ve müzik.
Bu hayalini sadece Adrien'a söylemişti ve hiç de pişman olmamıştı. Adrien sayesinde Bayan Tiffany'nin piyanist olduğunu öğrenmiş ve müzikale birlikte çıkmışlardı. O dans etmiş, Bayan Tiffany tuşlara basmıştı.
Yarışmayı kazanamamış, dereceye girememişti ama mutluydu. Jüriler eğitim almadığına inanmıyordu çünkü derece yapamasa bile gerçekten bedenini istediği gibi şekillendirebiliyordu.
Bu yüzden mutluydu, ne olursa olsun dansı bırakmayacaktı.
Silahlarla dans ettiğini düşünüp görevlerde bunun kolaylık sağlamasını bile sağlıyordu.
Silahlar partneri, silah sesleri ise müzikleriydi.
Bunu ona Adrien öğretmişti.
Felix ile Adrien kuzendi, anneleri ise ikizdi.
BẠN ĐANG ĐỌC
SADECE İHANET /MARİCHAT
FanfictionEvet anne, ölmedim. Daha sekiz yaşında bir çocuğu,gece yarısı parka bırakıp gidecek kadar ölen vicdanın gibi, ben ölmedim. Ölemedim. Susmak çok kolay değil mi? Bir park ne zaman çok sessiz olur, biliyor musun anne? Gece yarısı, evet. Her çocuk u...
