Chapter 49: Maybe
The wind made my hair moved as I stated at the two graveyard alone, it's a peaceful moment here and I could say that the cold wind makes me feel a little sleepy. What do you do now, Sienna?
I sobbed silently and again, the wind came again to disturb my visit with the two person I lost. I felt my knees trembled because I remembered them being on the list of the deaths in the bomb explosion last three years ago.
Napadapa ako at napa-hawak sa malamig na puntod ng aking kapatid at ina na namatay dahil sa pag-sabog, tahimik na pag-iyak ang ginawa ko habang tinitingnan ang kanilang mga pangalan sa puntod.
"M-Ma..." ang tawag ko sa nanay ko, naibaling ko rin ang tingin ko kay Mimi na dahilan para dobleng sakit nanaman ang maramdaman ko.
"M-Mimi..." ang nauutal kong banggit sa naka-babata kong kapatid at sa pag-bigkas ko sa dalawa ay sumagi sa isipan ko ang malakas na pag-sabog ng bomba tatlong taon ang naka-lilipas.
I shut my eyes because of that traumatic sound that made people scream and cried because some of them lost their love ones and I'm on of them.
It was Mimi's birthday that time and I took them to the mall to celebrate her birthday, I'm still scared to get out of the house that time because I know Eduardo's slaves are still finding me but I set aside that fear to celebrate Mimi's birthday.
"Sorry kung ngayon lang ako naka-bisita," sila nalang ang natitira sa akin pero kinuha pa, sila nalang ang mga taong tinanggap ako tapos nawala pa.
Sinandal ko ang ulo ko sa puntod ni mama habang ang isa kong kamay ay hinahaplos ang puntod ni Mimi. Ang sakit, ako nalang ang natira sa aming lahat at ngayon sarili ko nalang ang dapat kong asahan pero paano kung wala na ako sa ulirat para manatili dito sa mundo?
"I-I'm tired already, all of them are hurting me..." I shut my eyes again and let these tears fall down, it's fine that I'm the only person who is here so that I can talk freely with these two women that I lost.
"B-Bakit ba kasi kayo nawala sa akin?" paulit-ulit kong kwinikwestiyon ng sarili ko na hindi ba ako sapat para manatili sila sa tabi ko? Kaunti nalang ang mga taong pinang-hahawakan ko pero kinuha pa sila sa akin na dahilan para.
Kayo nalang ang natira pero bakit nawala pa?
The sound of the explosion made the mall turn into ashes, large debris fell the reason why many people died and one of them are Mimi and my mom.
The debris fell on them the reason why they got stucked on it, they are wounded and both of their heads are bleeding because of the debris. Mimi was not even moving anymore but mom responded.
She was smiling and crying that time even though there's a debris above her, her head is bleeding that time and all I can do is cry and begged for help. I want to save them that time but there's another explosion the reason why it got more worst.
Mas maraming nahulog at mas kumapal ang usok na dahilan para hindi ko na makita si Mimi nung araw na 'yun.
"P-Patawad kung hindi ko kayo nailigtas," masakit na sabi ko habang umiiyak sa puntod nilang dalawa.
I lost everything and also myself, even the baby that can change my life left the reason why I keep doubting someone who wants to enter my life because I think they will just leave if something went wrong.
Nakita ko nalang ang katawan ni mama at Mimi na nakalagay sa gilid ng mall, naka-talukbong na ito ng puting tela at halos puno ng abo at dugo ang kanilang katawan.
Sugatin rin ako ng araw na 'yun, ang sabi ng mga doktor ay may dugo raw na namuo sa aking utak pero masuwerte daw ako na hindi gaano ito kalala.
Masuwerte bang nakaligtas ako? Sana ako nalang ang namatay kaysa kay mama at Mimi, sana ako nalang ang nawala dahil hindi sila nararapat na mamatay.
Bago mawala si mama ay hiniling niya ang kasiyahan ko at pag-hilom, huwag ko daw dalhin ang galit sa aking puso dahil iyon ang sisira sa akin pero nangyare na ang lahat ng 'yun na dahilan para wala na akong pag-asa para mabuhay.
Aly hated me because I killed our child, we both have no idea that we are already a family. Someone took the chance for us to be a family and that is Donya Arielle.
Namatay ang batang iyon dahil sa kapabayaan ko, namatay ang anak ko dahil sa hindi ko naalagaan ang sarili ko at sa tingin ko hindi ko na kayang tanggapin pa ang mga nararamdaman ko.
I lost my angel, I lost my baby boy and you think I'm not hurt?
Kinasulkaman na ako ni Aly at paulit-ulit akong tinanong kung paano ko nagawa iyon sa anak ko, "T-Tama na, ayoko na." humihikbing usal ko dahil sa bigat ng aking nararamdaman.
The one I cried last time is my baby, that box is filled with things that should be used by him. Even the clothes, the towels and even the bonnet I made for my baby is there.
Ang mga gamit na iniyakan ko ay gamit ng anak kong namatay, ang sanggol na nawala sa akin sa isang iglap dahil sa kapabayaan. Ang akala ko, ang batang 'yun ang mag-papabago sa akin pero hindi ko man lang siya nasilayan.
Hindi ko man lang nariniyg ang pag-tawag niya sa akin bilang isang ina niya, aaminin ko man na ayaw ko sa kanya sa simula pero nanlambot ang puso ko ng makita ang itim at puting litrato na kinunan sa tiyan ko kung saan nakita ko ang pag-buo niya.
"I-I'm sorry, my angel... mommy is careless." I said with the angel that I know who is watching me in heaven, he wasn't even born that time the reason why I hate myself for being a careless.
Nawalan ako ng anak at nawalan ako ng katuwang sa buhay, wala na bang mas isasakit pa doon?
That baby made me realize that even though you are filled with regrets, there's still a reason to keep going. I'm not guiltu that I hate that child first but when he grew inside of me, it made my heart happy.
Isiah, that's the name of my little angel but unluckily he didn't make it because of what happened. He didn't even experienced how beautiful the world is despite of the cruel people living on it.
I will protect him against the people who wants to hurt him, I didn't give birth because he let go of me. He let go of his mommy's womb the reason why I became hopeless.
"Ate Marion, ma, pa, Mimi... and my angel, Isiah. Puwede bang sumama nalang ako sa inyo?" ang tanong ko na para bang handa na akong ibigay sa kanila ang sarili ko para lang mag-kasama kami.
Hindi ko na kaya na ako lang ang mag-isa, hindi ko na kaya na mag-isa lang ako. Sobrang wala na ako sa sarili ko na dahilan para hayaan ko nalang na lunurin ako ng lahat.
This pain is just too real, there's just too much that even time can't erase. Every person who left me, haunts me and all I can do is to keep this pain I'm dealing with.
Am I not enough to make you guys stay?
Where did I go wrong?
Am I not worth fighting for?
Wala bang kamahal-mahal sa akin kaya niyo ako iniwan?
"I-I tried my fucking best to be happy but nothing happened, it's just this pain is too real that I think I can't handle it anymore."
"Can someone just please hold me?"
Just for once, can someone just please keep me? I fell so hard the reason why I'm in pain, I never realize that this pain can ruin myself.
Alam mo yung pakiramdam na tinanggap mo nalang na wala kang lugar sa mundo. Sabagay, ano nga bang katanggap-tanggap sa akin? Kaya nga ako iniiwan kasi wala namang kamahal-mahal sa akin.
Even Aly left me because I'm not worth it, he left because I made a mistake and he didn't even let me explain my side. Here we go again, being selfless!
Kailan ba darating ang oras na sarili ko naman ang uunahin ko kaysa sa ibang tao? Matagal ko ng gustong gawin iyon pero hindi ko magawa dahil siguro natatakot ako na baka kapag hindi ako nag-karoon ng pakielam sa iba ay baka iwan nila ako.
"H-Hold me please because I can't take this anymore,"
I'm mourning for every person I lost and I'm blaming myself because of them being gone. Even I beg, they will not come back so can I just go with them to stop this suffering already?
Aly doesn't love me anymore, even him, he already left me and can't forgive me because of what happened to our son. If I have the idea that Aly is the father of son, they I will give a chance to be a father on my child but his mother intervene the reason why he lost the chance.
Nung araw na 'yun ay hiniling ko bang sana si Aly ang ama ng dinadala ko?
Oo, hiniling ko na sana siya ang ama ng dinadala ko pero dahil sa niloko kami ng nanay niya ay nawala ang pag-kakataon na maging ama siya sa anak ko, maging ako rin naman ay nawalan ng pag-kakataon na maging isang ina sa batang dinadala ko.
Hindi pa siya sinisilang ay kinuha na siya sa akin, ang sakit dahil hindi ko man lang natuklasan ang pag-laki niya. Maging ang itsura niya ay hindi ko man lang nakita, tanging litrato lang na kulay itim at puti ang mayroon ako nung nasa sinapupunan ko pa siya.
"M-Ma'am, tayo na ho." ang biglang singit ni Aliyah na may pag-aalala sa kanyang tono, hindi ko na napigilan ang mag-pakawala ng isang hikbi habang naka-higa sa damuhan kung saan nandito ang puntod ni mama at Mimi.
"M-Mauna ka na Aliyah, hindi pa ako tapos bisitahin ang pamilya ko." mapait kong sabi habang nananatili pa ring naka-pikit.
Isipin mo, ang hiniling mo lang naman ay maging masaya pero hindi pa binigay sa'yo 'yun. Sabagay, sino nga ba ako para maging masaya?
"Pero ma'am, malapit na pong umulan... baka mag-kasakit kayo niyan." ang pag-aalala niya sa akin at hinimas ang braso ko na dahilan para mag-matigas akong umalis sa puntod ng nanay at kapatid ko.
Saktong uulan pa na dahilan para mas lalo kong madama ang sakit na 'to. Ayos lang naman sa akin na mawala na ako dahil wala na rin namang patutunguhan ang buhay ko, mas mabuti ngang tuluyan na akong mawala kaysa naman sa ipilit ko pa ang sarili ko sa mundong 'to.
"H-Hayaan mo nalang ako puwede?" malamig ang puntod ng mama na dahilan para mapunta rin ito sa katawan ko. Ayos na ako na dito na ako mamatay, ayos lang sa akin kung ngayon na nila ako kunin dahil tapos na rin naman ako dito sa mundong 'to.
"Ma'am, hindi ko kayo puwedeng hayaan nalang na mabasa ng ulan dahil baka mag-kasakit kayo niyan--"
"Why are you being stubborn, woman?" someone asked with a deep voice the reason why I buried my head on the grass, I don't care if I will soak in the rain because I just want to die right now.
"A-Architect..."
Nag-igting ang tenga ko dahil sa sinabi ni Aliyah, alam kong andiyan lang siya sa tabi at masama akong tinitingnan kaya nga ayaw kong buksan ang mga mata ko dahil masasaktan nanaman ako.
Ano naman ang ginagawa niya dito? Bakit niya pa ako pinuntahan e' hindi ba ayaw niya na sa akin, hindi ba kinasusuklaman niya na ako dahil sa ginawa ko sa anak namin?
"L-Leave," it's just a one word but it made my heart broken into pieces, my lower lip trembled because of the cold wind running on my body. Even though Aly is here, nothing happened on me. Still a cold living dead lying down on these two grave.
He sighed and it made my heart sank already, even his breath is making me shiver in fear that's why I'm not opening my eyes because I know it will be more painful to meet eyes with him.
"Go, ako na ang bahala." rinig kong utos niya kay Aliyah na kahit niloko siya nito ay nakuha niya pa ring kumalma, nagulat rim naman si Aliyah pero ramdam kong sumunod nalang siya sa lalaking 'to.
You hate me right? Then, what are you doing here?
You said that I'm worst because I killed our own child, you hate me because I did a mistake and even though I beg, you will never forgive me but why are you here?
Do I look pity in your eyes?
Halos hindi ako maka-galaw ng maramdaman ko ang mga braso niya na pumulupot sa likod ko at ang isa naman ay nilagay likod ng tuhod ko para buhatin ako.
Mainit ang kanyang katawan habang ako ay halos maituring ng patay dahil sa kalamigan, binuhat niya ako at sa tingin ko ay siya ang mag-hahatid sa akin sa bahay.
Labis ang tuwa at lungkot ang naramdaman ko marahil nandito siya ngunit hindi niya na ako mahal. Ang sakit, paano kaya kung hindi ako nag-matigas sa kanya edi sana baka puwede pa.
"W-Why are you doing this? I thought you hate me?" I asked coldly while letting my head lead on his chest but still I didn't open my eyes because I know I will lose the strength if I meet eyes on him.
He didn't answer, he's just walking while carrying the woman who killed his son. I know that he's mad because of what happened but still, he's considerate this time but I know it's because he pity me.
"A-Aly, ibalik mo ako dun, hinndi ko pa tapos kausapin ang anak ko."
"Why would you even talk to him if you killed him?"
Pain, that's the summarization of all. My head still hurts and the bruise he gave made me realize that he will never forgive me, it's okay because I know what I did.
"H-He's still my son," naramdaman ko na pina-upo niya ako at naamoy ko ang pabango niya na nag-lalaro sa aking ilong, mukhang nasa loob na ako ng kotse niya at balak na akong iuwi.
"He's not your son the day you killed him, if I'm not the father of that child, you still have no right to kill that angel inside of you." matalim niyang sabi sa akin na dahilan para humikbi ako, dinidiin niya ang pag-papalaglag ko sa anak namin kaya hindi ko maiwasan ang tahimik na umiyak nalang.
"Did I really abort our child?"
Silence came and all I can hear is the speeding of the car, even though I'm going to hurt myself, I decided to open my eyes and shifted it on him who is driving seriously.
When I looked at him, all I can see is pain and agony. I cleary lost the battle between us, even though it took years to build this pretending woman, I could say that the old me is still here but sadly because of pain she drowned.
"It should not be a question because you really killed our child," I pressed my lips and trying to hold the tears filling my eyes because of what Aly said, he clearly believed his thought that I killed our child. How unfair.
Hindi nag-tagal ay naka-rating na kami sa bahay, ang akala ko ay hahayaan niya lang akong makapag-lakad pero hindi. Muli niya nanaman akong binuhat at ngayon hindi ko na maalis sa kanya ang tingin ko.
Bakit ka pa ba nandito kung ayaw mo na sa akin?
You said I killed our child, and I can see that you pity a woman like me, you're right that we should have not met because this fondness made us a mess and stupid. But despite the happenings, I'm still happy I met him.
Binuhat niya ako hanggang sa makarating kami sa kwarto ko at hindi ko na maalis ang tingin ko sa kanya na pagala-gala sa loob ng kwarto ko, ang cabinet na kama-kailan ko lang binuksan ay nandoon lang sa gilid.
Ang laman ng cabinet na iyon ay mga gamit ng anak ko na dapat niyang gamitin kapag naisilang siya pero hindi na mangyayare 'yun dahil sa wala na siya, kahit masakit ay tinago ko pa rin ang mga gamit niya dahil alam kong hindi ko kayang itapon 'yun ng basta-basta.
"A-Aly, I--"
"Don't say anything because I can't bear hearing your voice anymore." he cut me out the reason why I gulped and pressed my lips to hold these tears filling my eyes. He hates me now, and all I can do is wait for his feelings to disappear.
Ayaw niya na akong marinig na mag-salita na dahilan para mata nalang ang gamitin ko, panay ang libot niya sa aking kwarto na para bang hinahanap ang isang bagay. Sinusundan ko lang siya ng tingin at nakita kong pumasok siya sa banyo na dahilan para hindi nalang ako gumalaw sa kama ko.
In just a second, he's holding a white cloth already the reason why my forehead creased. He sighed with pain and agony trying to bear being with me at this moment, he can just leave me but why he's staying?
Tumabi ito sa akin at kinuha ang braso ko na dahilan para mapunta ang tingin ko sa kamay niyang pinupunasan na ang katawan ko, ramdam ko ang init ng kanyang katawan na unti-unting dumadaloy sa akin pero hindi ko maiwasang masaktan dahil alam kong ito na ang huli.
Nag-paparamdam na sa akin na ito na ang huli at pipigilan ba kitang umalis?
For the past years, I'm alone and also you. The only person we can handle is each other, and living part ways is like a death to us already. I know that Aly is experiencing these anxiety attacks for the past five years, and I can't help myself but be hurt because knowing that I'm still the reason why he's suffering.
Tahimik lang siyang pinupunasan ang katawan ko na para bang pilit nalang ang kanyang ginagawa para tulungan ako, puwede bang hawakan mo ang kamay ko bago tayo mag-hiwalay?
O 'di kaya hawakan mo nalang ako pang-habang buhay, kung puwede lang naman.
Kung puwede pa tayo, sana puwede pa pero ang galing ko naman umasa.
Suminghap ako at kahit na ayaw niya akong marinig na mag-salita ay susuwayin ko siya dahil gusto kong sabihin sa kanya ang nararamdaman ko, sa tingin niya ba ay mananahimik lang ako sa pag-kakataong ito na ang huli namin?
"You're experiencing anxiety attacks for the past five years because of me right?" I asked but he didn't respond, he's wiping my other arm with this cold expression. He doesn't want to meet eyes on me because he knows that he will rage in anger again.
Ang sabi sa akin ni Aliyah ay halos mawala na daw sa sarili si Aly dahil sa mga bangungot na nangyayare sa kanya at dumagdag pa nung nalaman niyang patay na ako. Alam mo yung pakiramdam na pinipilit mong magalit sa isang tao pero mananaig pa rin talaga ang pag-mamahal mo sa kanya?
Kahit na anong gawin, hindi na babalik ang dati.
"I-I'm sorry that you have to handle that all by yourself," I said with this bitter tone, even though he's not responding, I'm still thankful that's he's listening to me. It's okay to me if he will not say a word, I'm contented that he's listening to me.
"Pasensya kung hindi ako naka-balik kaagad," pag-hingi ko ng tawad, sa bawat hiling niya na bumalik ako ay hindi ko naman nagawa dahil sa napuno ako ng galit. Pareho lang naman kaming nag-hirap kaya wala akong masasabi kung sino ba talaga ang may kasalanan.
Kahit masakit ay masaya ako na pinag-tagpo tayo. Ang laki ng pinag-bago ko noong nakilala kita, mahal mo pala talaga ako at kailangan mo lang akong iwan dahil sa natatakot ka na baka mas lalong lumala ang sitwasyon noon.
Lumayo ka sa akin dahil natatakot ka na baka mas lalo akong masaktan, kahit na hindi mo ako gustong iwan noon ay ginawa mo pa rin dahil ayaw mong mas bumigat pa ang sitwasyon ko.
"Kung nag-sisisi ka na nakilala ako ay iba naman iyon sa akin," hindi nakakapang-sisi na nakilala ko siya dahil ngayon ay kitang-kita ko kung gaano niya ako pinang-hawakan, nag-hintay siya ng limang taon pero sa pag-balik na iyon ay napuno naman ng sakit ang lahat.
"Nalaman kong kailangan mo akong bitawan dahil ayaw mong masaktan na ako, binitawan mo ako noon dahil hindi mo kayang mas lalo akong masaktan." I bitterly smiled when he's silently taking the belt of my dress, I think he will wipe my body, and it's okay.
He saw me naked many times already, and I will not resist because this moment will be the last.
All I can taste is this moment. I'm still in your gravity, and there's no reason to leave you.
"Binitawan mo ako dahil kailangan, pareho lang tayong nasaktan sa nangyare." malungkot na sabi ko, unti-unti niyang tinanggal ang pag-kakabutones ng aking bestida na dahilan para bumungad sa kanya ang sando at ang makinis kong kutis.
Salamat dahil nandito ka, salamat na nakikinig ka kahit walang salitang lumalabas sa bibig mo.
"We are both selfless, Aly."
Pain gathered it all, I took the risk even though it hurts. We are both selfless when it comes to the person we love, even though we are getting hurt over and over again, we still can't resist this fondness we have for that person.
"Pareho nating mahal ang isa't-isa pero ngayon ako nalang," wala ng pag-tibok ang nararamdaman ko sa aking puso ng mapag-tantong awa nalang ang nararamdaman niya sa akin, wala na ang dating pag-ibig na inipon niya para sa akin.
Sa maraming pag-kakamali ay ang pag-kawala ng anak namin ang tumatak sa isipan niya na dahilan para matauhan na siya.
"I just want to say that I don't mean those words before, you know how much I love you." I bitterly said with this forced smile, I let him wipe my body because I want to spend the last time with him.
"You know how much I love you even though it hurts like hell,"
Alam mo kung gaano kita minahal at kabisado mo ako, mananatiling kabisado mo ako pero hindi mo na ako mahal.
"Kahit na galit ako ay mahal pa rin kita at pasensya kung nasabi ko ang masasamang salita na iyon an dahilan para masaktan ka."
If I have a time machine, I will grab the chance to change what happened to us.
What happened to us, Aly?
Tuluyan niya na ngang inalis ang bestida ko at ang malamig na towel ay dumadaloy na sa aking katawan, hinayaan ko nalang ito at nasa kanya pa rin ang tingin ko dahil alam kong ito na rin naman ang huli. Alam kong lalayo na siya dahil hindi niya sisikmurain na makita pa akong muli, talo ako sa huli at tanggap ko 'yun.
Mahina akong natawa at pilit na tumingala para hindi tumulo ang mga luha na 'to, parang hindi ko na ata kayang sundan pa ang mga salitang iyon dahil sobrang bigat na ng nararamdaman ko.
"Why did you stop talking? I'm listening."
Bigla niyang sabi na dahilan para bumalik ang tingin ko sa kanya at doon na nga tuluyang nag-tama ang tingin namin, nakaramdam ako ng saya at lungkot dahil sa walang bago sa kanyang tingin.
Ang tingin na puno ng saya noon ay napuno na ng lungkot ngayon, ang dating tingin na ako lang ang inuukit pero ngayon ay wala na.
"Why did you stop if I'm listening?" he asked again the reason why I bitterly smiled at him, and I can feel the tears want to get out of my eyes already.
Please stop and just smile.
"Because I might end up crying because of how painful this is,"
Knowing that after this he might end up with me, he will cut his connection with me and bid a goodbye the reason why I will be alone again.
"Then cry, it will make you feel better if you will cry. I'm the only one who's here so you can cry, Sienna."
The way he called my name caress my heart. Even though this might be the last, I want to thank him for loving and embracing a flawed woman like me.
"I will cry because of you, is that okay?" I asked and this heart was slammed and broke into pieces. My Aly, the gem that I want to be with but maybe this is not the right time, or maybe there's no right time for us to be together.
"You can cry because of me, I'm happy and sad at the same time that I'm the reason why you're crying."
He's finally speaking up the reason why it touched my heart for a second, can we just slow down the time because I know that this will be the last.
Akmang pupunasan niya ang balikat ko pero pinigilan ko siya, nahuli ko ang kamay niya at inalis ang towel na nasa kamay niya. Nag-taka pa siya kung bakit pinigilan ko siya na dahilan para umangat ang sulok ng labi ko.
Inalis ang towel sa kamay niya na dahilan para malaya kong ilagay ang mainit niyang kamay sa pisngi ko, pinikit ko ang mga mata ko at sinulit ang oras na kasama ko siya. Ang mainit niyang kamay ang nag-pabuhay sa akin ng saglit at pakiramdam ko ay ligtas ako sa tabi niya.
Mariin kong hinawakan ang kamay niya na para bang binibigyan ko siya ng pahiwatig na huwag niya sana akong iwan, umaasa pa rin ako. Sobrang asang-asa ako na baka may paraan para maayos namin ito, asang-asa ako na baka puwede pa kami.
When I was holding his hand, I was stunned when he got closer, and I felt his lips on my forehead as if it's a mark that indicates that I'm his gem.
Where did we go wrong, Aly?
Nag-mahal lang naman tayo pero bakit ganito pa kasakit?
He kissed my forehead deeply as if he's my haven, the kiss made me realize that there's still love with us.
Doon na tuluyang tumulo ang mga luha ko, ang halik na iyon ay kaunting nakapag-pagaan ng loob ko. Ang halik sa noo ay sapat na sa akin para masabing mahal niya pa rin ako, sapat na iyon para sa akin para masabing hindi namin kayang pakawalan ang isa't-isa.
"W-Where did we go wrong, Aly?" naiiyak kong tanong sa kanya at panay na ang pag-hikbi dahil sa mabigat pa rin ang nararamdaman ko, yung gusto mo lang naman na may taong makasama pang-habang buhay pero bakit hindi magawang ibigay sa akin 'yun?
"W-Where did go wrong--"
Natigilan ako ng mapunta ang kanyang labi sa akin, pinikit ko ang mga mata ko at sinulit ang oras na ito dahil alam kong baka wala na.
He's kissing me softly and he cupped my face using his right hand, he kissed me with this delicate touch that made it romantic but painful at the same time.
Ang halik na iyon ang nag-sabing sobrang hulog na hulog kami sa isa't-isa na kahit masakit na ay hindi pa rin mananaig ang pag-mamahalan na mayroon kami sa isa't-isa.
Pinulupot ko ang dalawa kong braso sa kanyang leeg para mas lalo siyang idiin sa akin, kasabay nun ay ang patuloy pa ring pag-tulo ng luha ko dahil sa saya na may kasamang lungkot.
Puwede pa hindi ba?
We still have the chance, right?
But that kiss was brief, he stopped the reason why I look at him with these crying eyes. Can you please hold me until the end?
Can you just please stay?
"I-I love you," ang sabi niya na dahilan para hindi na mapigilan ng sarili ko ang humagulgol sa harapan niya. Iyon lang naman ang kailangan ko, asang-asa pa rin ako na baka puwede pa at asang-asa ako na baka siya ang huli ko.
Sa pag-hagulgol ako ay nilabas niya ang isang bagay na dahilan para pilitin kong pakalmahin ang sarili ko.
It made me stunned for a second because that thing he showed indicates tying himself to the person he loved, that thing he showed to me indicates that he's ready to tie the knot.
"Take this, Sienna."
He's ready to tie the knot that reason why I smiled, he's ready to be a husband, and I know he will give his all. He might be not the best husband I know he will do better, and I'm happy that he gave me this because I know this will make things up.
I love you Aly, I really do.