"MOMMA! THERE YOU ARE!" The cute little girl shouted. Bigla itong nagpabuhat sa akin habang nalilibang siya sa pagyakap sa akin. Ang ganda-ganda niya, hindi ko nga lang kamukha.
"I can't miss your birthday, baby." Hinalikan ko ito sa tungki ng ilong niya. She tousled my hair as the wind blew.
"Tita said your hair won't grow, why is it mahaba now, Momma?"
Her question memorialized me.
It was cold, but snow wasn't the cause. There was a sun, yet it still felt cold. I kept walking and walking until I realized I wasn't moving at all. I searched for someone I could ask why I was alone here in a cold desert.
Where was my family?
"Mommy? Daddy? Ate Tin? Harry? Hay? Than?" I kept shouting but no one heard me. Their ears were all shut, I ran. I ran but I couldn't move. I ran as long as I could.
"They're not here." A man whispered from behind. I looked at him.
That was when I realized his features were familiar. I creased my forehead as questions flooded my mind.
"Sino ka?" Tanong ko ngunit pinagtaasan ako nito ng kilay. Hindi niya naintindihan ang sinabi ko kung gayon?
"This place is far away from where you live. They wouldn't hear you." He told me. He glanced at the bench beside him, signaling me to come and sit with him.
Ginawa ko ang nais niya at nang maupo ay hinintay ko siyang ipaliwanag sa akin kung bakit ako narito. All I could see was white, and white, and light.
"Where are we?"
"I know you already know where we are," He lifted his hand, presenting the whole place as though he lived here for a long time. Natakot ako. Gusto kong tumakbo palayo ngunit baka gaya kanina ay mapagod lamang ako dahil wala namang saysay ang pagtakbo ko.
"A-are you connected to him?" I hopefully asked.
"I'm his father," He stared at me for a moment. "You're his girlfriend."
Nanuyot ang lalamunan ko sa nareyalisa.
Napalunok ako at napasinghap sa hangin.
If I could see his father, it means...
"Why am I here?" Hopelessly asking, my tears rolled down. I didn't want to assume I was dead.
"I was also going to ask you the same thing, why are you here?"
And in a split of second, I remembered why I was here.
Mataas ang sikat ng araw kahit pa malamig ang klima.
Puro luha.
Tumatakbo ako.
Palayo.
Naroon siya.
Alam kong nasasaktan ako sa mga oras na iyon.
Dumating si Thea.
Naguluhan ako lalo kahit malinaw naman ang pangyayari.
I learned that day they were engaged, and parents of unborn child.
I ran again.
Hoping I could escape from reality.
Within a second, I felt paralyzed.
"HAZEL? HONEY!?"
I closed my eyes.
Finally, the pain was now released.
"Can't you remember what have happened?" Biglaang tanong nito na nakapagbalik sa 'kin sa reyalidad. O kung reyalidad nga ba ito, baka pwedeng pakibalik ako sa imahinasyon kong mundo.
Paulit-ulit akong umiling kasabay ng pagtulo ng luha ko. Hindi ko matanggap iyong pangyayari. Tumalikod ako sa lalaking nagpakilalang siya iyong tatay ni Nath. Ilang segundo niya akong binigyan ng space para ilabas iyong nararamdman ko. Kaya pala, kaya pala hindi ko siya makita. Magkaibang mundo pala iyong tinutungtungan namin.
"When I died, I whispered my son's name, and my heart whispered my wife's name. It was a torture, because I really hadn't killed someone as what the news spread. They provoked me to escape, they said I was free. I missed my family so I went to the city to at least call my Dad. But within a second, police cars were thronged in the midst. They caught me off guard. I ran but I heard a banging sound. They killed a civilian, and when I turned to them, I felt the bullet draining my body. Then I realized I was shot."
Mahaba ang kwento niya kagaya ng gusto kong sabihin. Hindi ko mapigilang umiyak. Gusto kong sabihin kay Nath na inosente iyong tatay niya pero paano?
"P-paano nila nagawa 'yon?" I exclaimed out of frustration. But when I looked at the man beside me, there was a smile.
"You sounded like you care for me even though we just met minutes ago, young lady." Pumasok sa isip ko iyong reyalisasyon na nakakaintindi pala ang Daddy ni Nath ng Filipino. I pressed my lips together.
Tumayo ito at naglahad ng kamay sa harap ko.
"I like you for my son."
Napangiti ako ng malungkot.
Tinanggap ko iyong kamay niya at sumunod sa kung saan niya gustong pumunta. Ang lamig-lamig dito, gusto ko na iyong yakap ni Nath. Habang naglalakad kami ay dinadamdam ko lang iyong lamig. Nang huminto siya ay napahinto na rin ako.
"You should have listened first before running away." Pakiwari ko ay nagsisimula ng usapan ang daddy ni Nath kaya nakinig ako ng maigi.
Naghihintay lang akong sundang niya iyong sinabi niya pero napansin kong pinipigilan niya ang sarili niyang tumawa.
"S-sir?" Pukaw ko sa atensyon nito
"Sorry." He laughed again, "It's funny to admit that my 27-year old son is still a virgin."
Nanlaki ang mata ko sa umpisa ngunit hindi ko mahanap iyong dahilan kung bakit niya iyon sinabi.
He looked at me, amused.
Kamukha talaga ni Nath...
"Means my child doesn't have a child."
For a second, I stopped breathing.
"P-po?"
"It's not my son's child, young lady. You received the wrong info, though, I can't blame your reaction. I must say, you turned to the wrong way."
"You should return, you know? I heard him singing for you seconds ago, can't you hear it? Tsk," He shook his head, beaming. "That clingy man, he's still into you."
Matapos sabihin iyon ay nabalot ng mainit na pakiramdam iyong katawan ko. I wanted to voice out why I was here. Hindi ko naman ginusto 'to e! I just wanted to escape from reality. But I didn't mean this—
"You're going back, tell my son I love him and his mother. I hope it is clear to you know. When you return, forgive him. Nice meeting you, young lady." Hindi ko na nahabol pa iyong daddy ni Nath. Inilibot ko ang paningin sa paligid ngunit wala akong natagpuan.
Wait...
I was going back?
Wala pa sigurong segundo nang marinig kong humihimig ng kanta ang kung sino. Sobrang lakas noon na dahilan para magtayuan iyong balahibo ko, pakiramdam ko malapit lang sa akin iyong kumakanta.
"CALL THE DOCTOR!"
Within a second, kinakapos na ako ng hininga.
"TINTIN, OH MY GOD! NATH 'YUNG DOCTOR!"
I couldn't process anything.
I was breathing deeply.
My eyes were blurry.
Where am I?
* * *
"Thank, God," She whispered. Naiiyak na bulong ni ate. Naalala ko na, ate ko siya. Isang linggo rin ata ang nakalipas nang magising ako. Naaalala ko pa kung paano ko sila tanungin kung sino sila at kung bakit ako narito. Isang linggo na nang magising ako pero pakiramdam ko pagod na pagod ako.
Na parang ang haba ng tinakbo ko pero wala naman akong hinahabol.
Hindi ako masyadong kinakausap ni ate dahil tahimik din ako ng sumunod pang mga araw. Bumisita iyong mga kapatid ko kasama sila mommy. Napangiti ako nang makita kung gaano sila kasaya na makita ako.
"Ate," Nakaawang ang labi na sabi ni Harry. Kahit ang kapatid kong ubod ng sungit na si Hayden ay nagulat. Ngayon lang ba sila nakapunta rito?
"Harry, Hay.." Usal ko kaya't napatakbo iyong dalawa sa 'kin. Humalakhak ako at sila naman ay napaiyak.
"I'm sorry for missing 5 years of your life." I apologized. Humiwalay ito at kitang-kita kung gaano namula iyong mga mata nila. Natawa tuloy ako.
"Ate, we missed you so much." Mahihimigan mo iyong pagmamahal doon. I shook my head, parang mga hindi nagbibinata kung umasta. Sa akin lang ata ganito ang dalawang 'to, kay ate Tin naman ay seryoso sila. Ngunit kapag sa 'kin ay naipapakita nila 'yung soft side nila kumbaga.
"I missed you more." They hugged me again, I looked up and saw my teary-eyed parents.
"Mom, dad.."
My brothers gave way to our parents.
"Tintin, anak!" That's my mother. Sobrang na-miss ko sila. Nang ikwento ni ate Tin ang nangyari ay hindi ko napigilang mapaiyak. May kulang man sa detalye noong kwento ngunit naintindihan ko na naman.
"God, thank you!" My dad kissed my forehead. I closed my eyes and felt their warm hug.
"I love you, dad, mom. I'll never leave you again. Pasensya na po kung wala ako 'nu—"
"Tintin.." Pati rin sila ay nawala sa mga salita nila. Para kaming ikinulong sa katahimikan pero sobrang saya noong pakiramdam. Hindi namin alam ang gusto pa naming sabihin, nakailang yakap at halik ang mga magulang ko pati narin ang kapatid ko.
"We should celebrate." Ate Tin suggested, napailing ako. Hindi pa naman ganoon kaayos ang pakiramdam ko, saka na siguro kapag wala ng problema.
Hindi nakuntento sila mommy sa paliwanag ni ate Tin kaya ginusto pa nitong hanapin iyong doktor. Sinamahan siya ni daddy dahil baka raw kung anong gawin ni mommy, masyado raw kasi itong natataranta. Gosh, I missed them!
Pero kahit masaya ako ay nakaramdam din ako ng lungkot. In that 5 years...I could've made so many things. Kung hindi siguro nangyari ito, surely I am an architect now. But it did happen, and I couldn't change it.
"Ate," I called. Agad naputol iyong pag-uusap nila ni Hayden at Harry. Lumapit si ate sa 'kin nang nakangiti.
"Nagugutom ka ba? Dadalhan na kita—"
"Where's Nath?"
Silence.
Hindi ko alam pero pakiramdam ko nangyari na ito dati. Na hinanap ko si Nath kay ate at wala itong maisagot. Sa tingin ko ay ganoon din ang mangyayari ngayon dahil natahimik siya.
"Somewhere near you."
I looked around.
I didn't see him.
"Nasaan siya, ate?" She sat down and placed my hand on hers. I waited for her response. She heaved a sigh before answering.
"Nath... That man, he's in his office you know? Your architect is with his clients right now, gusto mong makita?"
I nodded.
"Hindi pa siya pumupunta simula nang magising ako...Wasn't he glad that I came back?" Kinakabahan kong tanong. She caressed my hand and smiled again.
"He was more than glad, Tintin. Nagpaalam siya sa'yo. 6 months, he said, and he'll be back."
Naramdaman ko iyong pag-iinit ng sulok ng mata ko. Naninikip iyong dibdib ko kahit pa pinipigilan ko namang maglabas ng sama ng loob. Kasi kasalanan ko lahat ng pangyayaring 'to, dapat pinakinggan ko muna siya bago ako tumakbo.
"S-sorry." My tears rolled down my eyes. Pinahid ni ate iyong luha ko bago sinubukang pagaanin iyong loob ko.
"No one's fault, Tintin."
"Pero nasa'n siya?"
"Work nga. Architect na 'yon, graduated, licensed. Nakwento ko ba sa'yo na pagkatapos mag-aral no'n, dito 'yon didiretso?" Ngiting-ngiting aniya. Parang tumalon iyong puso ko sa narinig.
Nakangiti akong umiling.
"Hindi pa."
"Mahal na mahal ka 'non, ano? Si Elvin, pagkatapos sa trabaho, tinutulugan ako. Tapos iyong si Nath, nukhang dito balak idisplay iyong gawa niya," Naglibot ng paningin si ate. "Doon, doon lagi 'yon nakapwesto. Lakas ng tama." Iiling-iling na biro ni ate.
Hindi ko alam kung paano ko sila pasasalamatan. Kasi alam kong malabo iyong chance na bumalik ako pero nag-stay sila.
Napalakas iyong tawa ko. Sinabayan naman ako ni ate.
"Ang arte-arte mong bata noon, tapos maarte rin pala 'yung gusto mo. Pero iba 'yung Nath ngayon," She looked at me. "Iba na siya."
"Kahit ano pa, ate. Kahit ano basta Fries ko."
* * *
"OH MY GOSH, HAZEEEEEEL!?!" Napatakip ako sa tenga, ngunit 'di kalaunan ay bibig na ang tinakpan ko. Makalipas ang ilang araw ay nakauwi na ako. Inasahan ako ni mommy na makabalik aa Pilipinas sa lalong madaling panahon. Sa ngayon, nagpaiwan pa ako para sa iilang mga bagay.
"You didn't age—wait..LEI!?" Napabaling ako sa likod ni Thaniea. Nandoon si Leira na maluha-luhang tinignan ako.
"Girl, gosh! Akala ko nakalimutan mo na 'ko!"
Sinalubong ako nito ng yakap. Pinalalahanan naman siya ni ate na nasa likod ko lamang na ingatan iyong pagsalubong.
"Hayaan mo na, 'te." Sagot ko naman. Inaalala niya siguro iyong benda sa ulo ko pero ayos naman ang pakiramdam ko. Natatawa itong humiwalay sa 'kin tapos ay niyakap muli ako. Ilang taon din ang nakalipas nang huli kaming magkita.
"I missed you."
"Ako rin." Humiwalay ako sa yakap bago tignan si Lei. Matapos iyong masiglang pag-uusap namin natagpuan ko na lang ang sarili kong inaalala si Renz. Nabanggit din kasi ni Lei 'yung pangalan niya. My childhood bestfriend, totoo bang naaalala niya na 'ko?
"Bumalik 'yon sa Cavite last last year, alam mo ba? Char, syempre 'di mo alam. Pero topic ka namin, kasama iyong ano... Girlfriend niya." Nasa kwarto kami ngayon at nagkukwentuhan.
"Totoo?"
"Oo, susunod ata sa yapak ni tita—"
"Lei!"
"Ano ba! I mean, nagpapakabusy sa med school. 'di ba nakwento mo, nurse mama niya? Feeling ko magdo-doctor 'yon. Puro nursing student tinitira, e—"
"LEIRA!"
Bumulalas ito ng tawa. Bunganga niya!
"Grabe, naoperahan ka na niyan? Hindi ba nakita ng doctor kung gaano kadumi utak mo? Ang sinasabi ko lang naman, puro nursing student iyong tinatarget ni Renz. Utak mo, ha."
"Nag-aaral pa pala siya... Ilang taon na ba 'ko?"
Nagtaas ng kilay si Lei.
"26 ka, 27 ako, e."
"You look like you didn't mature." I explained. Ngumuso ito bago inakbayan ako. Ilang saglit lang din nang may kumatok sa pinto at naagaw noon ang atensyon namin.
"Pwedeng pumasok!? Torture na torture na 'ko dito sa labas!" Tumayo si Lei para pagbuksan si Thaniea.
Nagulat ko nang hingal na hingal na naglakad ito papunta sa kama kung saan kami nag-uusap kanina pa ni Lei.
"Ayos ka lang?" Takang tanong ni Lei. She crossed her arms and arched her brow. Gusto kong batukan si Thaniea sa arte niya. Hindi pa rin pala siya nagbabago.
"Ayos lang 'yan." Sabi ko. At saka lang huminto sa pag-arte si Thaniea. She rolled her eyes on me that made me laugh softly.
"I missed that." I pointed at her.
"Babatukan talaga kita kung hindi lang ako naaawa sa noo mong puting korona."
"Ano bang nangyari?" Singit ni Lei. Tatlo na kami ngayong nakahilata sa kama ko. Na-miss ko itong kwarto, ang dami kasing ala-ala. Wala namang nagbago sa hitsura, sobrang linis din. Hindi kapani-paniwala na limang taon ako nawala.
Pero kapag titignan ko iyong pagbabago sa katawan ng mga kapatid at kaibigan ko, iyong pagsibol ng mumunting puting buhok kay mommy at daddy, iyong tangkad ni Harry...saka lang pumapasok sa utak kong matagal nga.
I wanted to see Nath...
I badly wanted to apologize...
Hindi rin magtatagal dito si Lei, uuwi rin pala siya dahil marami siyang gagawin. Naikwento rin nito na pumasok siya sa law school at fourth-year niya na ngayon. Sakto namang nang maghanda si Than ng supresa ay nasa isang buwang bakasyon si Lei.
Hindi kapani-paniwala...
Iyong Leira na kalog 'nung highschool? Mag-aabogado?
"Gosh, si Nico nasa labas!"
.
"Sino si Nico?" Tanong ni Lei.
"Ha?"
"Ano mo raw si Nico," Pag-uulit ko ng tanong, nang-aasar.
"Ex ko 'yun, e." She pouted. Ilang saglit pa ay dumapa ito bago nagsisisigaw. Pagharap niya naman ay nagtaklob siya ng unan at kinagat ito.
"'Yung ex ko nasa baba, anong gagawin ko?" Bakas sa tono nitong nanghihingi siya ng tulong. I glanced at Lei and she shrugged. Tumingin din ako kay Thaniea.
"Ex-fiancè..." She whispered that made me widen my eyes. Ano raw?!
Ilang saglit lang nang may kumatok muli sa kwarto ko.
"Shocks, andiyan na 'yung naglalakad na pandesal! Itago niyo 'ko!" She shouted. Natawa kami pareho ni Lei. Nico and Thaniea were once engaged, I couldn't believe it!
Ate Tin insisted I should use wheelchair. Tinanggihan ko iyon pero nang ipaalam niya kay mommy ay wala na akong nagawa.
Habang narito pa si Lei ay sinusulit namin ang oras. Mabilis na nagkasundo iyong si Thaniea at si Lei, minsan pa nga ay pinagkakaisahan nila ako. And when Lei left, I had no choice to stay here for the mean time. Under observation pa rin kasi ako at mahihirapan ang doctors kung nasa Pilipinas ako.
I think I would celebrate my 27th birthday here.
* * *
"Tintin, may naghahanap sa 'yo sa baba." Katok ni ate sa pinto ng kwarto ko. Agad na hinanap ng mata ko iyong orasan at nang makita kong maaga pa ay nagtaka ako. Sinong pupunta ng ganito kaaga?
Wait...
Si Nath na kaya?
Nagmadali ako sa pag-ayos sa sarili. Nagpalit lang ako damit at naghilamos, nagpaligo ng pabango bago ako lumabas. Mag-iisang buwan niya na akong hindi pinupuntahan, natatakot na 'ko.
"Nath?"
"Hazel." Nagulat ako sa pinanggalingan ng boses na 'yon. Natagpuan ko sa sofa ang isang babaeng nakaharap sa direksyon ko. She was dressed in a white dress...
Muntik na akong matumba nang makaramdam ako ng hilo. Shit, nandito pa rin pala 'yung sakit ko. Thaniea was alarmed and went to me immediately. Siya lamang kasi ang may alam sa gagawin kapag inatake na ako, natatandaan ko pa.
"I'm okay..." I whispered. Sinubukan akong tulungan ni Thea pero hinarang siya ni ate.
"L-leave us alone." Pakiusap ko. Kahit pa tutol iyong dalawa ay umalis sila. Pinaalalahanan lang ako ni Than na isigaw ang pangalan niya kapag pakiramdam ko mawawalan na ako ng malay.
Nang maiwang mag-isa ay niyakap ako ni Thea. I felt something in her stomach. I calmed myself, parang iniipit iyong ulo ko at wala akong magawa. Mabilis naman akong inabutan ng tubig ni Thea bago ay naluluhang ngumiti.
"I'm glad you came back..."
"For them, for myself, for him." I smiled. She invited me to sit, I obliged and offered her drinks. She declined it, instead she started the conversation.
"How have you been?" Ako na ang nagtanong. Naiilang ako sa tingin niya, parang ayaw niya akong mawala sa paningin niya. Nang tawagin ko iyong pangalan niya saka lang ito nagbalik sa katinuan.
"Just fine. God, you're really here...I'm sorry." Halos bulong nalang iyong dulo. Nakaramdam ako ng lungkot. They felt sorry for me, when all they did was for my good. I was so stubborn, too stubborn to open my heart and listen.
"No one's fault, Thea." Panggagaya ko sa sinabi ni ate. I felt like crying but then I stopped myself. We should bury the past like it didn't happen. We should forget and just forgive ourselves.
"I didn't mean to—"
"We couldn't do anything about it. 5 years, it's enough to forget what had happened. Nakakulong na rin 'yung nakabangga. Justice is served." I smiled at her to ease the tension. Nang abutin ko iyong kamay niya, nanginginig ito.
"Stop blaming yourself, Thea. I know we're not friends but I guess we can start a new beginning? Can't we?"
"But if not for me, you shouldn't have suffered like that. I was just gonna say I was engaged and Nath wasn't really the one I was in relationship with."
"I know..." I confessed.
Kasi sinabi 'nung daddy ni Nath.
Kaya gusto na rin sabihin kay Nath lahat ng napag-usapan namin. Pero mukhang hindi siya bibisita.
"Alam mo?" Nanlaki iyong mata niya.
I nodded.
"You know what? Let's just forget what happened. So...who's the father?" I deviated the topic
Nagsunod-sunod iyong pag-uusap namin. Sobrang saya na wala na akong dinadamdam na galit sa loob ko. That finally the pain was released, and it's all about acceptance and forgiving.
If someone doesn't know how to, I would glady teach them. Pero kailangan din muna nilang tanggapin na hindi lahat ng mali—maisisisi sa iba. Kasi minsan, kasalanan mo na pala.
Every morning, Thea would visit me. We were going to have a throw back memories 'nung highschool. Magdamag kaming tatawa, kahit si ate ay nakikihalubilo na sa'min.
Si Thea ay kasal na, si Thaniea ay muntik nang ikasal. Si ate nagbabalak na. Si Renz may girlfriend na, si Ken may nililigawan. Si Jeff mukhang married sa art gallery niya. Nasaan 'yung Fries ko? Anim na buwan...siguro ako naman 'yung maghihintay.
"Grabe, I was just teasing you! Kasi I had a huge crush on Nath, and he was my ex!" Pinag-uusapan namin iyong panahon na nagpaparinig siya para lang ipamukha sa 'kin na wala na sa'kin si Nath dati.
"Sabi mo pa mukha na 'kong mamamatay," I pouted, nagpapaawa. Ngunit 'di kalaunan naman ay humagalpak na kami sa tawa. Dine-defend ni Thea iyong sarili niya, minsan kinekwestyon niya pa kung siya ba talaga gumawa no'n.
"Then you slapped me sa hospital, it was a hard slap!" Tawa pa ni Thea.
"I thought you two were friends that's why umalis ako, may naganap pa lang sampalan?" Singit naman ni ate.
"Because you told me you were his girlfriend!"
"Naniwala ka naman!"
"Because there was a letter!"
"Gawa-gawa ko lang 'yon, gosh! And I was just so desperate to win him back. And my dad was the lawyer of his father that's why he needed to do it. He was more than sad, he lost his father and he lost you. Sumama ako dito dati because I wanted to talk to dad, but he didn't win the case because he said the defense was lacking proof."
Naging seryoso iyong usapan hanggang sa nauwi na naman sa tawanan. Ganoon lang palagi, Ken visited me once and I was glad we're finally okay. Just like Thea, he was blaming himself. Pero pinilit ko rin siyang kalimutan iyong nangyari. Mahirap nga naman, pero wala namang dapat isisi sa kanila. I'm now fine, and so are they.
"My hair? I like it shoulder length, baby." Ilalapag ko na sana siya ngunit hindi naman ito bumibitiw sa pagkakayakap sa leeg ko. Natawa ako at binuhat na lang ulit siya.
"Where's Tita?" I asked Lia. Her name is so wonderful. And when she came to us, sobrang nagbago iyong lahat. Parang wala ng dadating pa na problema.
"Tita's talking to someone over her phone. I wanna play! I wanna play! I wanna play!"
I laughed when she started chanting.
"Sure—"
"Hi, baby! Tita Helene is looking for you! You're gonna open your gifts na " Bigla akong napatingin sa nagsalita.
"Gifts?" Nagningning iyong mata ng bata. Ang sarap kurutin!
"Yes! C'mon!" Matagumpay na nauto ni Thea iyong bata. Hinatid niya lang ito saglit sa loob at lumabas din. Gusto ko lang mahanginan kaya lumabas ako, it's not that it's suffocating inside. I just want fresh air to think clearly.
To think why he hasn't come back, dahil pang-ikaanim na buwan na ngayon.
Or will he still come back?
"Babalik 'yon." Thea whispered.
Nagpakawala ako ng hininga. Nakayanan naman maghintay ni Nath ng limang taon, hindi dahilan iyong paglagpas sa anim na buwan para tumigil ako sa paghihintay sa kaniya. He's just making me miss him more. At iyon ang kapana-panabik na eksena, when he comes back...all the longing I have will be satisfied. And my heart will pound with so much joy.
I wish he'll come back as soon as he can.
I badly...badly...badly...miss my architect.
"I know,"
"Then why you seem like giving up?"
"I won't." I looked at Thea beside me, nakahawak ito sa tiyan niya. Napangiti ako, "Hello there, Ethan!" I greeted the baby. Masaya na si Thea sa buhay niya, ganoon din naman ako. Isa na lang talaga ang hinihintay ko.
"Come with me."
I gave her a questioning look.
"It's your labor month," Umiling ako. Paano kung bigla na lamang sumakit iyong tiyan niya? Baka umusbong din 'yung panic attack ko tapos hindi ko siya matulungan.
"Come on! A few steps won't make me exhausted! Right, baby?" Pagkausap niya sa anak. Mapilit talaga. Bago ko pa sundin iyong gusto niya ay tinawagan ko si ate. I let her know we're just taking a walk para hindi siya maghanap sa 'min.
"Sige na..."
Mabagal lang kami maglakad, nag-uusap sa mga bagay-bagay hanggang sa huminto si Thea dahil kinailangan niya raw makita iyong paglubog ng araw.
"Nakita mo na 'yan kahapon, e."
"E, ang ganda ng sunrise, e." She said with a lower voice. Mukhang iiyak pa ito. Napatingin tuloy ako ro'n, sa daan kasi ay walang nakaharang na kahit ano, iyong puno naman ay nasa gilid kaya hindi ito sagabal kapag tumingin ka sa harap. Sobrang nakakamangha dahil kita mo talaga iyong pagpapalit ng asul sa kahel.
"Another day has passed, and still you're not here." I whispered as I closed my eyes and let my tears flowed freely.
Seconds later...
Nang luminga ako sa tabi ko ay kagulat-gulat na wala 'yung buntis.
"Thea?" Kinakabahan kong ani. Nasaan 'yon?
"Thea—ouch!" Naramdaman kong may bumato sa 'kin ng kung ano. Nakahinga ako ng maluwag.
"Anong laro 'to?" Umirap ako sa harapan bago pinulot iyong...
PATATAS?!
As I stared at the potato in front of me, I noticed there is a small letter attached on it. What the heck? Pinagpasalamat ko na lang na hindi sa ulo ko tumama iyong patatas.
'take 15 steps forward.'
My forhead creased as I roamed my eyes around me. There's no one, but I feel like someone's watching me. I nervously took a step and roamed my eyes around again. Nang mapansing wala namang kakaiba ay nagtuloy-tuloy ako hanggang sa natapos ko na 'yung labing-limang hakbang at wala namang nagyayari.
"Uto-uto.." Bulong ko sa sarili habang umiiling. As I turned my back, my surroundings lightened up. Nagsimulang magkarerahan sa loob ng puso ko...
No.
What!?
Is this...
"Honey.."
Fuck, not now.
Hindi ko alam ang gagawin!
Parang sobrang lapit noong boses pero hindi ko magawang lumingon!
I know that voice! I own the one who owns it!
"Potato.." Naramdaman kong papalapit ito sa 'kin at ramdam ko ring may nagtatawanan nang mahina sa paligid. Gosh, is this all planned!?
I breathed deeply.
I closed my eyes.
And turned around.
Natatakot akong magbukas ng mata. Baka kasi mamaya panaginip lang, tapos masasaktan na naman ako. Kasi palagi na lang akong nananaginip sa pagbabalik niya pero hindi naman totoo. Kaya nakakatakot.
I feel him closing our distance.
He wrapped me around his arms.
"Ang bango ng patatas ko." Shit, it's really him! Dahan-dahan akong nagbukas ng mata at sumalubong sa akin sila mommy, ate, Thea, Harry—Fuck! Lahat yata sila nandito na! How did it happen?
And when I stepped backward.
My world figuratively stopped.
"YOU JUST WAITED FOR MY HAIR TO GROW LONG BEFORE YOU CAME BACK, FUCKING ARCHITECT!" I shouted as I kept throwing him punches. Everyone laughed as he embraced me.
"Na-miss kita, grabe. Uwing-uwi na 'ko kaso naalala ko anim na buwan nga pala." Natatawa nitong ani. Hindi ko siya inintindi at umiyak na lanang ng taimtim sa balikat niya.
"Gago ka." Hindi ko napigilang magmura dahil nagawa niya pang tumawa habang ako ay humahagulgol!
"Okay." He laughed as he tightened the hug.
"Anong okay!?"
"Kung gago ako, e'di ako 'yung gago mo."
I laughed.
Hindi pa rin siya tapos sa pagiging corny.
Siyang-siya pa rin!
"That's an old line! Hindi na tayo bata, 'di na uubra 'yan." I whispered. I felt him kissing the top of my head. God, I missed him.
"Kailan ba umubra banat ko?"
"‘Nung kinantahan mo 'ko. I missed you."
Tuwang-tuwa sila habang inaalalayan ako papasok sa bahay. Nagpahuli kami at iyong iba ay nauna ng pumasok. Naguguluhan kasi ako lalo na nang makita ko iyong bahay. It's familiar..
"Kanino 'to?"
"Atin."
"Atin?" I looked at him.
And then he took out something from his pocket. Sinulyapan ko iyong cellphone niya bago ay sumuko nang wala namang makita.
"This...is our home." He handed me his phone, and my mouth went agape for a while. The picture of the old blue print...which he made long time ago. It is now real. Wait, how? Why? What!?
"How did you—"
"I got it revised, and I made some changes."
I looked at him, befuddled but at the same time amazed.
He's straightly looking at the sky and I'm straightly looking at his face. Naiiyak na naman ako. Sulit 'yung anim na buwan...
"Hey, you're crying again."
He wiped the tears that keep rolling down my cheeks. Nandito na nga, Hazel, why are you still mourning over that!?
"S-sorry..." I apologized, holding his hand.
"It's okay to cry—"
"No. For everything, sorry for everything."
"Never be sorry for everything."
"Then, I'm sorry for making you wait." I whispered. He hugged me once again. Sana hindi niya ramdam iyong panginginig ko.
"Iyak ka nang iyak, nandito na nga 'ko."
"Kasi naman..."
"Tara, may ipapakita ako." Agad niya akong hinila papasok sa bahay. Nagsasaya sila sa loob, mukha ngang hindi nila napansin na pumasok kami. Si mommy pati iyong mommy ni Nath nagtatawanan, si kuya Elvin at ate nasa isang tabi mukhang nag-aasaran. Masaya sila, masaya na rin ako. Sobra
I noticed that he's bringing me upstairs. Kahit hindi niya ipaalam ay alam kong sa kwarto iyong punta namin. Because I'd been staring at that blue print every night. Kahit hindi masyadong detailed dahil kaunti pa lang ang alam namin noon. I think I could still pursue that degree...
"Honey," When he presented the room, wala akong naging reaksyon kundi pagkamangha. Pakiramdam ko para akong binuhusan ng yelo sa nangyayari. Para akong ipinako sa kinatatayuan ko.
"I was just wonderi—"
I kissed him.
"You really know how to make me feel loved, don't you?" I whispered in between our kiss. I heard him chuckle.
"Yeah, I really know how." And he kissed me like he wouldn't ever leave my lips with no parts untouched.
There are words posted on the walls, asking if we could level up our relationship. I guess we never ended it, we just thought we did.
"I love you, and yes, I will."
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
You've come this far! Thank you so much!