Selam ışıldayan yıldızlar
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin.:)
Keyifli okumalar!
Booool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐
*
En üst kattan atladı umutlarım...
E daha ölmemiş, gömülmemiş...
5.Bölüm: Acılarımız Aynı Hayatlarımız Farklı
*"Bazen insanı tanımak için onu keşfetmelisin. İzlemelisin ve nasıl bir insan olduğunu öğrenmelisin."*
Jenga nedir ?
Üst üste ahşapların üst üste kule dizmesi ve sonra bu kulenin dağılmasıdır. İşte bizim hayatımız da böyledir. Bir hamlede yıkılır. Benim de yıkılmıştı. Enkazın altında kalmıştım. Canım acıyordu ama duyan yoktu. Kendi acım da kendim boğuluyordum. Bir kez daha kanıtladı hayat. Ne kadar acımasız olduğunu. Annem'i özlüyordum. Yüreğim çok acıyordu. Cam kırıklarıyla doluydu sanki kalbim. Her cam kırığı derime gelip acı veriyordu bana. Keşke ben ölseydim. Annem değil keşke ben ölseydim. Seve seve ölürdüm. Ama hayat işte bazen iyi bazen kötü...
Seruma bağlı olan kolumda ki boruyu çıkarttım. Babam sakin olmam için beni engellemeye çalışıyordu. Doktor hemşireye bir şeyler söyleyip duruyordu. Yatağımdan hızlıca kalktım. Hemşire benim kollarımdan tutuyordu ama hızlıca bir hamleyle sarstım ve ittirdim hemşireyi. Duvara çarpıp düştü. Ben de odadan çıktım. Yangın merdivenini arıyordum gözlerimle. Koridorun sonundaydı. Yavaş yavaş yürüyordum. Yangın merdiveninin kapısını açtım. Beyaz merdivenlerden çıktım. En üst kata gelmiştim. Bir kapı vardı karşım da açtım. Hastanenin çatısına gelmiştim. Yürüdüm ve çatının kenarında ki basamakların üstüne çıktım. Dengemi kaybetsem aşağı düşerdim. Havayı içime çektim. Ellerimi iki yana açtım. Gözlerimi kapattım. Düşünmeye başladım.
Hayat neden hiçbir şey olmamış gibi devam ediyordu. Annem artık yoktu. Ben de bu hayatta olmamalıydım. Hak etmiyordum. Ayağımı bir adım öne atmaya hazırlarken. Bir el beni döndürüp kendine çekti ve yere düştük. Gözlerimi açtım. Bu gökyüzünü kıskandıracak kadar güzel gözlü bir çocuktu. Rüyamda gördüğüm kişiydi! Nefesimiz çok yakındı. Hemen üzerinden kalktım. O da benim gibi yaptı. Yere oturdum. O da oturdu. Benim konuşmamı bekliyordu.
"Merhaba benim adım İnci... İnci Demir "elimi uzattım. Kaşlarını çatıp bana baktı.
"Bir şey diyeceğim! Sen az önce intihar etmiyor muydun?"
Aklımı mı okuyordu bu çocuk?
"Hayır hava almaya gelmiştim."
Tabiki de hemen evet haklısın demeyecektim.
"Sana inanmıyorum yalan söylüyorsun."gülümsedi.
"Bir kere ben yalan söylemiyorum."kafasını salladı.
"Yalan söylüyorsun İnci!" kaşlarımı çatmıştım.
"Sen adımı nerden biliyorsun?"şok olmuş gibi yüzüme baktı.
"Hatırlamıyor musun?" kafam karışmıştı. Neyi hatırlayacaktım ki?
"Neyi hatırlamam lazım ki?" ciddi ciddi bakmaya başladı.
"Az önce sen adını söyledin İnci! Ben de kullandım cümlemde. Gerçekten hatırlamıyor musun?" ciddi ciddi baktım.
"Tabiki hatırlıyorum şapşal." gülümsedim. O da hala aynı ciddiyetteydi. Kahkaha atmaya başlamıştım. "Hayatta mısın?" kızgın bir yüzle baktı.
"Böyle şaka mı olur? Yüreğim ağzıma geliyordu! Bu arada benim adım Bulut."elini uzattı. Uzattığı elini tutup gülümsedim. Ama kafam yine karışmıştı.
"Senin burada ne işin var?"gülerek cevap verdi. Ama gülümseyince adeta bir yıldıza benziyordu gülüşü gözlerimi parlatıyordu.
"Hava almaya geldim." benim cümlemle beni kandırıyordu.
"Sana inanmıyorum yalan söylüyorsun." gülümsedim.
"Bir kere ben yalan söylemiyorum."kafamı salladım.
"Yalan söylüyorsun Bulut!" kaşlarını çatmıştı.
"Sen adımı nerden biliyorsun?" şok olmuş gibi yüzüme baktı.
"Hatırlamıyor musun?" kafası karışmışa benziyordu.
"Neyi hatırlamam lazım ki?" ciddi ciddi bakmaya başladım.
"Az önce sen adını söyledin Bulut! Ben de kullandım cümlemde. Gerçekten hatırlamıyor musun?" ciddi ciddi baktı.
"Tabiki de hatırlıyorum şapşal." bu cümleyi aynı anda söylemiştik. Birlikte gülmeye başladık. Tatlı çocuktu Bulut. Bulut gökyüzünün vazgeçilmez parçasıydı.
Ben hala daha gülüyordum. Gülerken beni izlediğini anladığım an konuşmaya başladı.
"Sen neden burdasın? Neden intihar etmek istedin?" gülümsemem yerini üzüntüye bırakmıştı.
Annem' i hatırladım. Öldüğünü hatırladım."Canım kızım." değişini hatırladım. Keşke acılar sonsuza kadar bitse maalesef kendini her saniye hatırlatıyordu. Konuşmaya başladım.
"Sessiz bir yer burasıydı. Ben aslında sadece kafamı dinlemek için buraya geldim. Ama acılar benimle gelmeye devam etti. Artık kendimi boş bir insan gibi hissediyorum. Artık bana gülmek; eğlenmek, sevmek, yasaklanmış hissediyorum. Bulut benim annem ölmüş ama ben ona yardım edemedim. Çünkü bir ay bu hastane de yatmışım. Uyandığım da babam mutlu oldu. Annem'in öldüğünü söyledi. O anda o odadan çıkmak istedim. Durdurmaya çalıştılar ama durduramadılar. Ayaklarım da beni buralara getirdi. Sonra dayanamadım bu kadar acıya pes etmeyi seçtim. Çünkü çok ağır bir yük. O anda sen geldin işte."
Elini omzuma koydu. "Seni çok iyi anlıyorum. Çünkü aynısını bende yaşadım." gözlerimi açtım şaşkınlıktan, ona doğru döndüm.
"Nasıl yani? Sen de mi anneni kaybettin?" elini omzumdan çekip ellerine odaklandı.
"Akşam otobüs bulamadığım için yürümeye karar vermiştim. Kulaklığımı takıp en son dinlediğim şarkı başladı. "Ya beni gelip alırsın buradan. Ya da bir ses duyarsın oradan öldürürüm kendimi. Dan dan dan dan..." Bir yandan dans ediyordum. Bir yandan da yolu izliyordum. Mutluydum. Bir anda yağmur yağmaya başladı. Islanmaya başlamıştım. Benim için önemli değildi. Sonuçta yağmuru seviyordum. Şarkı bittiği an telefonum çaldı. Babam arıyordu. Açtım.
"Oğlum nerdesin?""Baba eve geliyorum. Noldu?" merak etmiştim. Normal de akşam aramazdı. "Oğlum annen intihar etmiş." dediği an adımlarım durdu. Kalbim o an durdu. Zaman o an durdu. "Baba yaşıyor mu annem?"Korktuğum soruyu sordum babama. Korktuğum cevap olmaması için her şeyi yapardım."Oğlum annen öldü!" telefonu babamın yüzüne kapattım. Annem'in öldüğüne inanmıyordum. Ölemezdi. Bırakmazdı beni. Sonra devam eden şarkıyı dinledim. Tam şu anı özetleyen bir şarkıydı. "Ölünce sevemezsem seni. Kan ağlasın iki gözüm..." donakalmıştım.
Şarkının anlamlılığına ve olanlara şaşırıyordum. Zar zor yürümeye başladım. Önüme bakmaya çalışıyordum ama olmuyordu. Araba'nın farları beni şaşırtıyordu. Araba üstüme doğru gelemeye başlıyordu. Arkama dönüp koştum ama ayaklarım gitmiyordu. Arkama baktım bu araba beni takip ediyordu. Koştum ayaklarım titrese de nefes nefese kalsam da koştum. Yine arkama bakacakken her yer karıştı ve kendimi yerde buldum. Her yerim ağrıyordu ve vücudum dayanamayıp bilincimi kapattı. Bir aydır ben de burada uyanamıyormuşum. Odada kimse olmayınca ben de buraya geldim. Düşüncelerimi silmek için. Ama pek de kolay olduğu söylenemez. Seni gördüm. İntihar edeceğini düşündüm. Tam ayağını bir adım atacakken seni tuttum. Peki bunu neden yaptım biliyor musun?" ellerine odaklanmış gözlerini bana çevirdi. Kafamı sağa sola salladım. Gülümsemeye başladı.
"Çünkü hiçbir şey senden önemli değil. Hayat bize dertler verir. Bazen de mutluluklar. Ama pes edemezsin. Çünkü sen güçlü bir insan olmak zorundasındır. Acılarımız bizi olgunlaştırır. İnci acılarla baş etmeliyiz. Bu oyunu biz kazanmalıyız. Bu yolda benimle misin?"şaşkın şaşkın baktım.
Doğru söylüyordu. Acılarla baş etmemiz gerekiyordu. Tek başımıza baş etmemiz gerekiyordu. Bu hikayede benimle birlikte acılarını kapatmak isteyen bir Bulut vardı. İkimiz de yaralıydık. Yaraların kapanması zaman alırdı ama sonunda kapanırdı. Kanatıp durmazsak eğer yaralarımız iyileşirdi. Bu yolda iyileşmek için her şeyi yapacağım. Zor biliyorum ama en azından çabalayacağım.
"Bu yolda seninleyim ama seni hiç tanımıyorum ki... Sen de beni tanımıyorsun." gülümsedi.
"Bazen insanı tanımak için onu keşfetmelisin. İzlemelisin ve nasıl bir insan olduğunu öğrenmelisin."
Gülümsedim. Haklıydı. Sessiz bir yere geçip insanları izlemeliydim.
"Bir özelliğini fark ettim. Sen hayatı seviyorsun. Söylediğin sözler de bunu kanıtlıyor. Doğruları konuşuyorsun. Hayatın bilmecesini çözmüş gibisin Bulut."gülümsedi.
"Sen de keşfet hayatı. Hiçbir şey üzüldüğümüze değmiyor. Sana bir sır vereyim. Eğer ağlıyorsan bu gözyaşları senin pes etmediğini gösterir. Ağla ağla ki acını biraz da olsa dindir. Tabiki de birazdan acı çekiceğiz. Aklımıza yine o anlar gelecek. Ama şunu bil ki acılar bizi güçlü yapan varlıklardır." elimi omzuna koydum.
"İyi ki varsın." gülümsedim. Elini omzuma koydu. "Sen de iyi ki varsın." İkimiz de gülmeye başladık. Gülmem bir anda durdu. Bulut'ta baktığım yöne doğru döndü. Evet aklımı okumuştu. Aynı anda gülümsedik.
Yerde mavi; sarı, siyah, turuncu ve beyaz tebeşirler vardı. "Hadi gel resim yapalım." bu cevap Buluttan gelmişti. Ayağa kalkmıştı. Elini uzattı. Düşünmeden tuttum. Tebeşirlerin yanına gittik. Ne çizsek diye düşünürken. Bulut bulmuş çizime başlamıştı. Mavi ve siyah tebeşiri almış. Yeri boyuyordu. Ben de ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. Bir anda döndü. "İnci sarı tebeşiri ve turuncu tebeşiri al ve yanıma gel!" başımı onaylar şekilde salladım. Hemen tebeşirleri alıp Bulutun yanına çömeldim. "Getirdim." tebeşirleri ona verecekken elimi bana doğru ittirdi.
"Sen çizeceksin. Güzel bir yıldız çiz." kafamı onaylar şekilde salladım. Bulut arkamda boyarken ben de boyadığı yerlere yıldız çiziyordum. Beyaz tebeşir lazımdı tam ortada duruyordu. Tam elimi oraya uzattım. Bulut'ta aynısını yaptı. Göz göze geldik. Hemen elime beyaz rengi aldım ve Bulutun elini döndürdüm. İçine tebeşiri koydum. "Al ilk sen yap." kafasını onaylayıp arkasına döndü. Turuncu tebeşirle gölgelendirme yaptım. Biraz zaman geçti. Bulut elini uzattı.
"Al bitti işim." kafamı salladım. Yıldızları beyaz tebeşirle çizdim sonra sarıyla içine gölge yaptım. Kenarlarını da turuncuyla geçtim. Bir de dolunay yaptım. İç kısmına sarıyla gölge yaptım. Dış kısmına da ışık görüntüsü vermesi için turuncuyla geçtim. İşim bitmişti. Ayağa kalktım. Bulut'a seslendim. "Benim bitti." resmime bakarak söylüyordum. Resmime baktım. Daha iyisini yapabilirdim. "Benim de çok az kaldı. İstersen otur biraz." Ayakta durduğumu nerden gördü? Resmimin tam karşısına oturdum. Ellerimi geriye attım. Gökyüzünü izlemeye başladım. O sırada Bulut'a sorular soruyordum.
"Bulut neden hayat acımasız?" "Bilmem belki de hayatın kuralı budur. Peki bu hayatta en sevdiğin insan kim?" "Annemdi. Biliyor musun? Her sözünü dinlemeye çalışıyordum. Onun mutluluğu beni daha mutlu ediyordu. Bazen annemle kek yapıyorduk. Gülüyorduk, eğleniyorduk. Gülünce gözlerinin içi parlıyordu. Ama artık yok. Gülen bir annem gülen bir ben yok artık. Keşke böyle olmasa diyorum. Ama bu imkansız Bulut. Canımı da acıtan bu ya geri gelmemesi." Bulut ayağa kalkmıştı. Galiba resmi bitmişti. Oturduğum yerden kalkıp yanına geldim. Resme baktığım an şok olmuştum. Bulut gülerek bana döndü.
"Ağzını kapat. Sinek kaçacak!" hala aynı durumdaydım. "Bulut ben..." gülmeye başladı. "Noldu? yoksa beni sevdiğini mi söyleyeceksin?" hala da hayranlıkla resme bakıyordum. Sonra bana söylediği cümlesini anladım. "Saçmalama." koluna bir yumruk indirdim. "Elin ağırmış İnci." gülerek. "Öyledir. Sen ressam olmadığına emin misin? Gördüğüm en güzel resmi çizmişsin." "Eminim. Ressam değilim. Ama sen ressamsın. Baksana ne güzel çizmişsin." eliyle çizdiğim yıldızı ve dolunayı gösteriyordu. "Sadece dolunay ve yıldız çizdim. Sen dağ ve bulutu çok güzel çizmişsin." Koluma hafifçe vurdu.
"Saçmalama. Sen daha güzel çizmişsin."
"Sen daha güzel çizmişsin."
"Hayır sen daha güzel çizmişsin."
"Bulut güzel çizmişsin işte kabul et!"
"Tamam şöyle yapalım. İkimiz de güzel çizmiş gibi düşünelim."
"Tamam gökyüzünün Bulutu." kaşlarını çattı. Sonra gülümsedi. "Sevdim bunu yeryüzünün İncisi."
İkimiz de şimdi resmimizin önüne oturup, gökyüzünü izlemeye başladık.
✨✨Gökyüzünün Yıldızı✨✨
•Bulut'un inceye söylediği sözleri çok sevdim siz ne düşünüyorsunuz?
•Bulut'a üzüldük mü?
•Acıları aynı olan iki insan sizce bu acıyı yenebilecekler mi?
•İnciyi sevenler var mı aranızda?
•Bakalım ne olacak? Tahminleri alalım?
Bölümde geçen şarkı: Gülşen (Dan Dan)
Bölümde geçen şarkı: Ayna (Ölünce Sevemezsem Seni)