თავი 26
*Are we still friends?*
(მარტენის თვალთახედვა)
შემდეგ დილას საწოლში გამეღვიძა. გარეთ კოკისპირულად წვიმდა, ისე ძლიერად რომ ფანჯრები ზანზარებდა, ელვის ნათება და ჭექაქუხილის ხმა კი ისეთ აურას ქმნიდა თითქოს საღამო იყო და არა დილის ათი საათი.
უნივერსიტეტში წასვლა ძალიან არ მინდოდა, თან ამ შაბათ-კვირას ლივი უნდა ჩამოსულიყო და ეს ლიამისთვის უნდა მეთქვა. და ზოგად ლიამთან დროის გატარება ყველაზე მეტად ახლა მინდოდა. ჩემი დაბნეულობის მოუხედავად ამ უსახელო ურთიერთობას არაფერი არ მერჩივნა.
არადა მახსოვდა დივანზე ჩაგვეძინა, ალბათ ლიამმა გადმომიყვანა ჩემს ოთახში. სწრაფად გადავივლე, სახლის ტანსაცმელი ჩავიცვი და გადავწყვტე რომ დღევანდელი დილის ლექცუების დასწრების ნაცბლად მომავალი გამოცდებისთვის მზადებისთვის დამეწყო, უნივერსიტეტში წასვლა რამდენიმე საათით გადავდე. ლიამი სახლში არ იყო, მე კი ძალიან მჭირდებოდა მარტო ყოფნა გასული ღამის შემდეგ.
***
უნივერსიტეტში უკვე ჩვეული მშვიდი ქაოსი დამხვდა, ყველა თავის ძნელ სემინარზე, ჩაუბარებელ პრექტზე და გამაღიზიანებელ პროფესორზე ლაპარაკობდა. ჩვენი სამეგბრო წრეც დღევანდელ ლექციაზე საუბრობდა, ბრი კი ნელ-ნელა ყველა ჩემს დარჩენილ ნერვს ანადგურებდა.
-ჰეი მარტენ? - ნელი ღიმილით მკითხა ბრიმ.
-გისმენ.
-შენ და ლიამი, ერთად არ ხართ ან რამე მსგავსი ხო? - ცალი წარბი აწეული ჰქონდა, მისი დამცინავი ცალყბა ღიმილი ყველაფერს მეუბნებოდა რაც მას ჰქონდა სათქმელი.
-ეგ იქამდე უნდა გეკითხა სანამ მის ნომერს მთხოვდი. - მეც ცალყბა ღიმილით ვუპასუხე.
-აჰ, ანუ არ მალავ რომ გუშინ ღამე ერთდ იყავით? - უკვე მთელი სამეგობრო ჩვენ გვისმენდა.
-ერთ სახლში ვცხოვრობთ ბრი, როგორ უნდა დავმალო. - სახიდან ის დამცინავი ღიმილი რომელიც ასე მაღიზიანბდა ნელ-ნელა ჩამოერეცხა.
-ჰა? ანუ ეგრეა საქმე? - მკითხა არიამ, მისთვისაც არ მქონდა ჩემი პირადი ცხოვრების დეტალები ნათქვამი.
-ჰო, უკვე რამნიდმე კვირაა ერთად ვართ. - წყვილი არ ვართ მაგრამ ბრის ამის ცოდნა არ სჭირდებოდა, ისედაც საკმარისად ავარევინე ლიამს ჩემი ცხოვრება, სასიყვარულო დრამებიც მყოფნის მასთან, მეტის დამატება მანდვილად არ მინდა.
-რამდენი ხანია ერად ხართ?
-რამდენიმე თვეა.
-სად გაიცანით ერთმანეთი?
-რახდება ბრი დაკითხვაზეა? - გაიცინა არიამ.
"რამდენი ხანია ერთად ხადთ?" ამ
კითხვის საკუთარი თავისთვის დასმა დიდი ხანია მაშინებს. ყველაზე მეტად გაურკვევლობა მაშინებდა, ახლა კი ჩემი ცხოვრების თითქმის ყველა ასპექტი რაღაც მხრივ გაურკვევლობითაა სავსე.
***
-იმაზე უფრო ლამაზია ვიდრე ფოტობში ჩანდა.
-მეც მომწონს, ვიცი დროებითია მაგრამ ისეთ სიტუაციაში ვარ მირჩევნია სახლში ვიგრძნო თავი ვიდრე დროებით აპარტამენტში. - ლივი ხმაუით დაეშვა დივანზე და აქეთ0იქით უკვე მეასედ მიმოიხედა.
-მარტენ დავიღალე ყველაფერი ასე აუხსნელად და სწრაფად რომ ხდება. წესიერად აქ გადმოსვლის მიზეზს არავინ ამბობს, მაგრამ ის მაინც მითხარი, ლიამი კარგად გექცევა?
-არ ვიცი ჩვენს შორის რა ხდება, მართლა.
-მე კი ზუსტად ვიცი ეს ყველაფერი საითაც მიდის. - ამ ბოლო დროს დაჩემებული ფიქრები ისევ კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებდა ჩემს გრძნობებს.
-მითხრა მიყვარხარო. - ამოვიჩურჩულე ლივის პასუხის მოლოდინში, ახლა ყველაზე მეტად მისი გულწრფელი აზრის მოსმენა მსურდა.
-და შენ რა უთხარი?
-არ მიპასუხია, მაგრამ ისედაც იცის რას ვგრძნობ მის მიმართ, მაგრამ ეს ყველაფერი რას ნიშნავს? ერთად ვცოვრობთ, იცი როგორ ამბებსაც გამოვექეცით, თითქოს ერთად ვართო მაგრამ...
-კითხე.
-კარგი ვკითხავ. - თუ გამბედაობას მოვიკრებდი.
-ლიამ პეინი თუ იქნებოდა შენი პირველი ბიჭი და სასიყვარულო დრამები ვერასდროს ვიფიქრებდი. - ჩაეცინა მას.
-ღმერთო , მკვლელი გვეგონა. - მეც გამეცინა. მას შემდეგ სულ რამდენიმე თვე იყო გასული, ახლა რომ მისი სახელის გახსნებაზე სიხარული და ნერვიულობა მეუფლებოდა იმდენად ჩვეულ რამედ იქცა რომ ვერც კი ვიხსენებ როგორ შემეძლო ლიამზე მსგავსი ფიქრი.
ლივი გვიან დაბრუნდა ლონდონში, დარჩენის ნაცვლად დამარიგა ლიამს როგორ უნდა დავლაპარაკებოდი და დაბნელებამდე დამტოვა.
ლიამი თერთმეტი საათისკენ დაბრუნდა, როგორც ყოველთვის კარგად გამოიყურებოდა, ხელში კი წიგნი ეკავა რომელიც შემოსვლისთანავე გამომიწოდა.
-გამარჯობა.
-გამარჯობა.
-ვიფიქრე მოგეწონებოდა. - მიუთითა წიგნზე და მსვიდად გამიღიმა, მაგრამ რაღაც კარგად ვერ უნდა ყოფილიყო ისე მარიდებდა თვალს. ნერვიულობამ ასმაგად ამიტანა. წიგნს დავხედე, ჰისტორიული დრამა იყო, მისმა სიტყვებმა გული გამითბო მაგრამ ახლად დაბუდებულ ნერვიულობას მაინც ვერ მავიწყდებდა.
-ლიამ, აქ მოხვალ? - სამზარეულოდან მაშინვე გამობრუნდა, ხელში ჩემი დარჩენული ყავის ჭიქა ეკავა და მომლოდინე თვალებიტ მიყურებდა.
-რამე მოხდა?
-არა უბრალოდ შენთან ლაპარაკი მინდოდა.
-ამაღამ რომ არ იყოს? ტეი, დასვენება მჭირდება. - მითხრა და დივანზე გვერდით ჩამომიჯდა. თავი კალთაში ჩამიდო, ჭიქა ძირს დადგა და ჩემი ხელი თავის ორივეში მოიქცია. - ბოდიში, ხვალ დილას ვილაპარაკოთ კარგი? რამე მნიშვნელოვანია?
-არა, განსაკუთრებული არაფერი.
-აქ მოდი მაშინ. - ცოტა წამოიწია საკოცნელად, მეც ნაზად ვაკოცე. ხელი წელზე შემომხვია და თავი უკან გადამაწევინა, დაღლილობის მიუხედავად საერთოდ არ ეტყობდა დასვენება რომ სჭირდებოდა.
ვიცი ჩემი გაუთავებელი ფიქრების ბრალი იყო ის კიტხვისნიშნები რაც ჩვენი ურთიერთობის შესახებ მქონდა, მაგრამ არ შემეძლო ასე დიდ ხანს გაჩერება.
ხვალ. ხვალ ვილაპარაკებთ.
________________________
ხალხო არ ვიცი რა ხდება და ორი წლის მერე რატომ ვაგრძელებ წერას მაგრამ რაც არის არის, ტყუილად ნუ დაიმედდებით აზრზე არ ვარ გავაგრძელებ თუ არა დაწერილი თავების გამოქვეყნებას. <3