Rain
“He will be the death of me!”
“Aw, poor angel. It’s okay, sabi nga nila; the longer the grass, the longer the life! ”
“Who the fuck said that?”
Ibinaba ko ang librong binabasa ko nang bumukas ang pintuan ng aming dorm. I looked at Trisha and Angel as they entered. Kaagad naman silang lumapit sa akin nang makita ako na nakaupo sa sofa.
“Hi, Rainy! Na-miss mo ako, ‘no?” Nginitian ko lang si Trisha nang yakapin niya ang braso ko at sumandal sa akin. “Mabuti ka pa, hindi ka pinapagalitan kahit hindi ka pumapasok ng klase.”
Napairap ako. “Trish, I’m suspended. Anong gagawin ko?”
She gave me a puppy smile as she let go of my arm and let me sit properly. “Gusto ko rin ma-suspend kung gan’on.”
“Hay, Trishamae Gardner.” Umiling-iling si Angel na siyang nakaupo sa sofa na nasa harapan namin. She then looked at the books on the mini table just between us. “Suspended sila, pero tinambak naman sila ng assignment ng mga professors niyo.”
She’s right. Hindi lang kami suspended ni Nath, binigyan din kami ng additional na punishment ng mga professors. Parang ayaw nila kami huminga sa dami ng pinapagawa. Ang dami kong tasks na tatapusin at librong babasahin. Kaunti pa lang nga ang natatapos ko, pero drained na ako.
"Oh," sinara ko ang libro na hawak ko bago binalingan si Angel. "Is Nath done with his tasks?"
"That’s the problem," her voice is filled with worry and disappointment. Hinugasan niya ang kaniyang mukha ng kamay at saka malalim na napabuntong hininga. "He burned it."
My lips gaped. “A-All of it?”
“All of it.”
Narinig ko na lang ang malakas na tawa ni Trisha sa tabi ko. “Oh, my gods! Another aayusin ni ate Angel, check!”
"I don’t know anymore," Angel whispered with despair as her hand massaged her forehead. "He will be the cause of my death."
Trisha chuckled again. “Very good si bunso!”
I must say, ibang level ang kagaguhan ng isang ‘yon. I wouldn't be surprised if he decided to burn down the entire academy next, just for fun. It's tempting to drown him over and over until he comes to his senses.
“Oh, before I forget, the professors finally announced the midterm examination, and it will happen next month,” Angel stated. “Better be ready, Rain. The exams here at the academy are not like those at the other normal schools in town. It challenges everything in us.”
Napalunok ako.
Hindi lang pala mentally ang abusado sa aming mga estudyante, pati rin pala physically. Hindi ako na-informed na ganito pala ang mag-aral. Since homeschooled lang ako buong buhay ko, and Light being my teacher.
“The details are posted on the bulletin board outside, if you want to check it out.”
I've read quite a number of books, and my knowledge has increased. However, I'm still not sure if that's enough for the upcoming exam.
I’ve heard rumors about Mystic Academy being the worst when it comes to tests, but I didn’t mind all of that since I thought that I would never be involved with this school. I heaved a sigh. Hindi ko akalain na magiging estudyante ako, ang akala ko kase hanggang assistant lang ako ni Light.
“Oh!” Muli akong napatingin kay Angel. Nakasubsob ang buong katawan niya sa sofa, at halata ang pagod sa kaniyang mukha. “One more thing. Is Nath going to be the one to train you? ”
Bahagya akong napalunok.
Sasagot na sana ako nang biglang marahas na bumukas ang pintuan ng dorm namin at iniluwa roon si Nathaniel na nakapamulsa pa. And when his crimson eyes found me, a grin formed on his devious face.
And at that moment, I felt like that wasn’t the friend he told me he was.
“The first one to arrive in the weapon room will have the weapon; the last one to be there will use nothing to fight the other.”
It was the devil.
Naramdaman kong dahan dahang lumapit sa akin si Trisha at bumulong, “Just remember that the gods are always with you, Rain.”
Nanlalaki ang aking mga matang kumaripas ako ng takbo palabas ng dorm namin. Marami akong nakakasalubong sa daan at nababangga ngunit hindi ko iyon pinansin nang maramdaman ko ang presensiya ni Nath sa likuran.
Kahit si Musa at Winter na bumati sa akin ay hindi ko pinansin.
I’m doomed.
"NATH, SANDALI LANG!" sigaw ko habang umiilag.
Muntik na ako matamaan ng espada niya.
Nandito kami ngayon sa field ng academy at kasalukuyang nage-ensayo tulad ng sabi niya kagabi. And obviously, siya ang nanalo sa race namin.
I expected that I would be the one to arrive, but then, when I was about to enter the weapon room, he pulled me harshly until my butt landed on the ground. Kahit ang guwardiyang nagbabantay ng weapon room ay nagulat sa nakita.
"Palabasin mo na kasi ang golden pana mo!" Kanina pa niya akong pinipilit na ilabas 'yon, pero hindi ko alam kung paano. Hindi rin ako aware na may gano'n.
"Ilang beses ko bang sasabihin sayo..." patuloy lang ako sa pagtakbo para makaiwas sa kaniya, ramdam ko na ngang nauubusan na ako ng hininga.
"Hindi ko alam!"
"Hindi ako titigil sa pag-atake sayo hangga't hindi pa 'yon lumalabas!" Akmang sasaksakin niya na ako ngunit nakaiwas ako.
"May balak ka bang patayin ako?!" Mangiyak-ngiyak na saad ko dahil totoong espada ang kinuha niya, imbes na kahoy lang. Ang akala ko nagbibiro lang siya pero papatayin niya talaga ako sa puntong ito.
Wala na ‘kong nagawa kundi ang tumakbo palayo sa kaniya.
"Tigilan mo ako!"
"Come on, Rain. No using of magic!" Rinig kong sabi niya habang hinahabol pa rin ako. "Hangga't hindi ko nakikita ang panang 'yon walang magpapahinga."
"Papatayin mo nga talaga ako!"
Kanina pa ako tumatakbo at umiilag sa mga atake niya kaya nakakaramdam na ako ng pagod. Masakit na ang paa ko, mukhang bibigay na.
Oh, gods! Bakit ako pa ang napili niyong pagtripan ng demonyo na ito. Tahimik naman akong namumuhay at ginagawa ang lahat para makagawa ng ikakabuti sa kapwa. Bakit pinadalhan niyo ako ng dragon na nga, demonyo pa!
Ano bang nagawa ko noon at ganito ang nangyayari sa akin ngayon, sigurado naman akong mabait ako.
"WAAHHHHHHH! UNCLE!"
Unti-unting bumabagal ang takbo ko at humihina ang mga galaw ko, nandidilim na rin ang paningin ko sa sobrang pagod. Basang-basa na ang damit ko ng pawis at malakas ang pintig ng puso ko dahil sa kakatakbo ko.
And the next thing I knew was that Nath was carrying me because I had lost balance.
Nakita kong binitawan niya ang espada at hinayaan 'yon sa damuhan. Naglakad siya palapit sa isang puno saka dahan-dahan at maingat akong inilapag roon, sunod niyang iniluhod ang isang tuhod niya para magkapantay kami dahil nakaupo ako at nakasandal sa puno.
He looked at me with a straight face. "Sluggish."
I raised my brow at him.
Ngayon ko lang napansin na pati pala siya ay pawisan na. Habol-habol niya rin ang kaniyang hininga habang nakatingin siya sa akin gamit ang nanunuri niyang mga mata.
"Kukuha lang ako ng makain, dito ka lang." Tumayo siya sabay gulo ng buhok niya na basang-basa na rin sa pawis. "Huwag kang gagalaw kung ayaw mong saksakin kita."
"Ang sama mo!" sigaw ko pero tumalikod na siya at naglakad palayo sa akin.
Inis kong hinablot ang mga damong nasa lupa. Buti pa sila Angel, nakaupo lang habang nakikinig sa turo ng professor, samantalang ako halos mamatay na dahil sa gagong 'yon. Mas mabuti pang makinig sa boring na lesson, kaysa naman mag-training kasama ang isang gagong katulad ni Nath.
"Tapos ka na bang murahin ako?" Tinignan ko lang siya ng masama hanggang sa makalapit siya sa akin.
Inabot niya sa akin ang isang bote ng tubig at malakas ko iyong hinatak dahilan para tumawa siya. Nakakainis lang kasi, akala ko mamatay na ako kanina, tapos nangangamoy pawis pa ako ngayon. I think I'll take my three hours later to bathe myself and relax my body. Parang namamaga, 'yong katawan ko, eh.
Umupo siya sa tabi ko saka ininom ang tubig niya habang nakatingin sa gusali ng academy, malayo-layo kasi kami kaya kitang-kita mula rito ang kalahati ng academy.
"Rain Vermillion, huh?" I heard him speak, but I didn't look at him.
I am enjoying looking at the view and the fresh air that hits my light skin.
"You seemed familiar."
Hindi ako sumagot kasi nagtatampo pa rin ako sa kaniya.
"Hey, answer me." Mahina niya akong siniko, pero umusog lang ako palayo sa kaniya at hindi ulit siya pinansin. Paki ko sa kaniya. "Ah, so you're ignoring me now."
Uminom ako ng tubig para itago ang ngiti ko dahil nakakatawa ang mukha niya habang nakatingin sa akin, iyon ang klase ng ekspresyon na parang mukhang natatae.
Pagkatapos kong uminom ay luminga-linga ako sa paligid, pero iniiwasan ko pa rin tumingin sa kaniya. I can see him clenching his jaw in my peripheral vision.
"Oh, you didn’t know?" sabi pa niya. "That last person who ignored me is now in his bed, sleeping peacefully."
Biglang nanlaki ang mga mata ko saka mabilis na nilingon siya. "Totoo?! Anong ginawa mo?"
He smirked—a creepy one. "Binugbog ko siya hanggang sa malumpo siya.” He shrugged. “He disrespected my sister. He’s a pervert, so he deserved it."
"Sinungaling!" Pinalo ko siya sa braso. "Hindi mo 'yon kayang gawin."
"Hahaha, paano mo nasabi?" he said, chuckling. "Hindi ka naniniwala sa akin, bakit?"
"Hindi naman gano'n ang pagkakakilala ko sa 'yo." Umiwas ako ng tingin. "Ang pagkakakilala ko sa 'yo ay matulungin, mabait slight, arrogant—”
"—guwapo."
Tinaasan ko siya ng kilay nang sumingit siya. "And annoying, not sometimes but always!"
"At least guwapo." Ngumisi siya dahilan para mapairap ako.
"Your sister is beautiful," ani ko. "Ewan ko kung anong nangyari sa mukha mo."
"Aba! Guwapo kaya ako!"
I rolled my eyes. "Ang hangin ngayon, sobra!"
"Baka umutot lang si Sky."
"Kapag ba humangin ng malakas ibig sabihin umutot si Sky?" Kunot nuong tanong ko.
Nagtakha ako nang bigla na lamang siyang tumawa ng malakas, sabay palo sa braso ko kaya muntik ng sumubsob ang mukha ko sa lupa.
"Hahaha! Seryoso ka?"
"Nagtatanong ako ng seryoso tapos tatawanan mo lang." Inis ko siyang inirapan bago ibinalik ang tingin sa gusali ng academy.
Marami ng nagsisilabasang estudyante sa mga classroom nila, mukhang tapos na ang klase ngayong umaga.
Tumingala ako sa maliwanag na kalangitan. Bagama’t nakatago kami sa ilalim ng puno ay dama ko pa rin ang init na hatid ng araw.
"Say..." Nilingon ko si Nath nang magsalita siya. "Do you have a brother?”
"Why'd you ask?" I gulped while looking at his serious face; gone was the playful Nath earlier.
"Just answer me, Rain Vermillion." Nagulat ako dahil sa sobrang lamig ng boses niya.
Does this mean that he is serious?
"Yes." Umiwas ako ng tingin sabay kagat ng labi ko. "But he's long gone."
Wala akong maalala tungkol sa nakakatandang kapatid ko, pero alam kong mayroon ako. Hindi malinaw ang mga pangyayari na naaalala ko. Like a past memory about to be buried in the depths of my mind, it’s fading.
"I see..."
Mula sa gilid ng mata ko ay nakita kong bumaba ang tingin niya sa lupa. Malamig ang mga mata niya habang nakatingin doon, walang kaemo-emosyon. I noticed that he was hesitant to say something, as if he's wondering if he should tell me or not.
"So, why did you ask?"
Ilang segundo siyang hindi umimik, naghintay ako ng sagot ngunit wala akong narinig mula sa kaniya, kaya tumayo na ako habang hawak-hawak ang boteng naglalaman pa ng kalahating tubig. Sunod kong pinagpagan ang damit ko.
I was about to go when suddenly my eyes stopped at the sky. Tumigil ako at nagsalubong ang kilay ko nang mapansing unti unting natatabunan ng mga maiitim na ulap ang malinaw na kalangitan.
"I have a little sister." I turned to him, and when our eyes met, an unknown feeling suddenly rushed through me. "But people took her away from us."
"Why?" Biglang bumigat ang aking pakiramdam.
My heartbeat fastened as I looked at his dull, fire-like eyes. While looking at him, an image suddenly flashed in my head, making it throb in pain.
"A-Ah!"
"They said that we’re the children of the demon."
"Argh!"
Dahan dahan akong napaluhod sa lupa. The pain in my head gets worse, as if my skull is about to split open.
Each heartbeat sends waves of torment coursing through me, blurring my senses and clouding my thoughts. Nagsimula ng mamuo ang luha sa gilid ng aking mga mata, but I can’t find the strength to cry out.
"Rain, what's going on?" His hand extended towards me until it gently brushed against my shoulder. He leaned in closer as he checked me, panicking and showing a hint of worry.
My head hurts as I touch it, and I see lots of pictures flashing quickly in my mind. The pain gets worse as the pictures flash faster and faster. They keep coming back, and I can't keep up!
The air became thinner as my vision became blurry. Napakuyom ako ng kamay at walang nagawa kundi ang malakas na sumigaw sa sakit.
"Rain!" Naramdaman kong niyugyog ako ni Nath. "Rain! Shit! What is happening to you?!"
Nanlaki ang mga mata ko nang maramdaman kong tumigil ang pag-tibok ng puso ko.
I can't breathe!
My head hurts! I can't breathe! It feels like I've been punished by the gods. My body is throbbing as it pulsates. My throat is burning as I try to speak a word, but eventually I can’t.
"AHHHHHHH!"
Napatakip na lamang ako sa tainga ko nang may marinig ako na nakakabinging sigaw, kasabay no'n ang pagbalik ng tibok ng puso ko pati na rin ang paghinga ko. Habol-habol ko ngayon ang aking hininga habang mahigpit na nakahawak sa mga braso ni Nath.
Nakayakap siya sa 'kin, and he is muttering something that I think is a spell.
"Shit!" Rinig kong bulong ni Nath habang nakatingin sa direksyon ng academy.
Dahan-dahan akong lumingon sa kung saan siya nakatingin at gano'n na lamang ang aking pangingilabot ng makita ang mga nahuhulog mula sa kalangitan.
Tears streamed down my face, my hands shaking uncontrollably as I gazed upon the gruesome sight before me. The peaceful field turned into a scary place, with blood everywhere and dead ravens lying around.
With each passing moment, my heart weighed heavier with sorrow and dread, knowing that this scene would forever be etched into my memory.
Napahikbi ako habang hindi inaalis ang tingin sa buong field na puno ng patay na ibon.
"Ravens..."
Dead ravens...
━━
Votes and feedback are highly appreciated.♡