Zawgyi
" ယြင္းရန္............ ကြၽန္ေတာ္........ ခင္ဗ်ားကို......... ခ်စ္တယ္...."
တုန္ယင္ကာ ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၲာကို အစြမ္းကုန္လႈပ္႐ွားေစၿပီးတဲ့ေနာက္ ခပ္တိုးတိုးအသံေလးႏွင့္အတူ ႏ်ဴးသည္ ေကာင္းကင္ဘုံအစြန္း႐ွိ အသူရာေခ်ာက္နက္ထဲသို႔ ခုန္ခ်ခဲ့ေလေတာ့သည္။
...............................................................
ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္
"ယြမ္ေလး......ယြမ္ေလးေရ..."
"လာၿပီ..... ေမေမ...."
မိခင္၏ေခၚသံေၾကာင့္ သစ္ပင္ကြယ္ေနေသာ ေနရာတစ္ခုမွ ၅ႏွစ္အ႐ြယ္ခန္႔ကေလးေလးတေယာက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ခရီးတေထာင့္နားခ်ိန္တြင္ တျခားတေနရာသို႔သြားကာ ေဆာ့လာေသာ သားျဖစ္သူအား ၾကည့္၍ သူမျပဳံးရယ္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ မိခင္ပီပီသူမ ထိုကေလးအားဆုံးမရေပအုန္းမည္။
ကေလး၏ခ်ဳပ္႐ိုး၊ အဖာရာတို႔ႏွင့္
ျပည့္ေနေသာ အက်ႌအား အသာဖုန္ခါေပးလိုက္ၿပီး
"အေမတို႔နဲ႔ အေဝးႀကီးမွာမေဆာ့ရဘူးေလ
သားကို႐ွာမေတြ႕ေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ......ေျပာ။"
ထိုကေလးေလးသည္ သူမအားမ်က္လုံးမ်ားပိတ္သြားသည္အထိ ရယ္ျပလိုက္ရင္း
"ဟီးဟီး သားအေဝးႀကီးမသြားပါဘူး...."
"ဒီေနရာနဲ႔ တမိုင္အေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ဘုံေက်ာင္းပ်က္တစ္ခု႐ွိတယ္။ မိုးကလည္းေမွာင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဒီညအဲ့ဒီမွာပဲ ေနလိုက္ၿပီး
မနက္ၾကမွ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သြားၾကတာေပါ့။"
"အင္း၊ ေကာင္းသားပဲ ေယာက်္ား။"
သူမက အနားသို႔ေရာက္လာၿပီး ေျပာျပေနေသာ ေယာက်္ားျဖစ္သူ၏ဆုံးျဖတ္ခ်က္အား လိုက္နာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးျဖစ္သူဘက္အား
လွည့္လိုက္ၿပီး
"ယြမ္ေလး....ဗိုက္ဆာေနၿပီလား။."
မိခင္ဆီမွ ထိုေမးခြန္းရသည္ႏွင့္ ကေလးျဖစ္သူက ဝမ္းသာအားရေအာ္ေျပာေလသည္။
"အြန္း....ေပါက္စီ...ေပါက္စီ......"
ဖခင္ျဖစ္သူက ထိုကေလးေ႐ွ႕ ကိုယ္ကိုအသာကုန္းလိုက္ၿပီး ရယ္လ်က္ေျပာသည္။
"ဟားဟား....ရမွာေပါ့ ယြမ္ေလးရဲ႕။
အရင္ဆုံး အနားယူမဲ့ေနရာကိုသြားၾကမယ္ေနာ္.."
"အြန္း......."
...........................................
ဖုန္းခ်ီယြမ္တို႔မိသားစုသည္ ေတာ႐ြာေလးတစ္ခုမွ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္လာေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်ီယြမ္တို႔သည္ မ်ိဳး႐ိုးနိမ့္ေသာ
လူတန္းစားတြင္ပါဝင္သည္။ အေစခံမ်ိဳး႐ိုးေတာ့မဟုတ္ေပ။
ဖခင္က ႐ြာတြင္ ထင္းခုတ္ကာေရာင္းသည္။ တခါတရံ ၿမိဳေတာ္သို႔သြားကာ အလုပ္႐ွာေဖြေလ့႐ွိသည္။ မိခင္က ဖိနပ္ယက္ျခင္း၊ ျခင္းယက္ျခင္း
စသည့္အလုပ္အေသးစားေလးမ်ား လုပ္ကိုင္သည္။
ခ်ီယြမ္က ေပါက္စီအားညပလုတ္ပေလာင္းစားေနရင္း မိခင္အားေမးသည္။
"ေမေမ ....ဘာလို႔သားတို႔က အိမ္ကေနထြက္လာရတာလဲဟင္..."
ခ်ီယြမ္၏ အေမးေၾကာင့္သူမက ေယာက်္ားျဖစ္သူအားၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေယာက်္ားျဖစ္သူက ခ်ီယြမ္ေလးအား ပလုတ္ပေလာင္းစားထား၍ေပက်ံကာေနေသာ ပါးစပ္တဝိုက္ကို
သုတ္ကာေပးလိုက္ရင္း
"ကိစၥ႐ွိလို႔ေပါ့သားရဲ႕။ စားေနာ္.....စားၿပီးရင္ ေမေမ့ေပၚမွာ တေရးအိပ္လိုက္...."
ခ်ီယြမ္က ေပါက္စီအက်န္ေလးအား တက်ိဳက္တည္း ပါးစပ္အတြင္းထိုးထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ဖခင္ျဖစ္သူအား ရယ္ျပလိုက္သည္။
"အြန္း.....ကုန္သြားၿပီ.... အိပ္ေတာ့မယ္.."
"ဝါး...ငါတို႔ယြမ္ေလးက တကယ္ေတာ္တယ္ ၾကည့္စမ္း။ အိပ္ေတာ့ေနာ္။"
မိခင္ျဖစ္သူက ခ်ီယြမ္အတြက္ ပါလာေသာအဝတ္တခ်ိဳ႕ကိုေဘးတြင္ျဖန္႔ကာ ခင္းေပးလိုက္သည္။ သားျဖစ္သူအား လွဲေစၿပီးေက်ာေလးအား အသာပုတ္ကာ ေခ်ာ့သိပ္ေနသည္။ မၾကာမွီတြင္ပင္ ခ်ီယြမ္အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ခ်ီယြမ္တို႔နားေနသည့္ေနရာသည္ ဘုံေက်ာင္းပ်က္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အနည္းငယ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာေတာ့ ေကာင္းလွသည္။ လူသူေဝးေသာေဒသျဖစ္သည့္အတြက္ ဤေနရာသို႔ ေတာလိုက္မုဆိုးမ်ား၊ ကုန္သည္မ်ား၊ ခရီးသြားမ်ားမွလြဲ၍ မလာၾကသျဖင့္ ဘုံေက်ာင္းသည္
အလြန္ေဟာင္းႏြမ္းကာ ဆုပ္ခ်ာလ်က္႐ွိသည္။
ခ်ီယြမ္အေမျဖစ္သူက သူမ၏ေယာက်္ားအား ခပ္တိုးတိုးစကားဆိုသည္။
"ေယာက်ာ္း... ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ႐ွင့္ရဲ႕လူက ေစာင့္ေနမွာေသခ်ာရဲ႕လား။
ကြၽန္မတို႔ဒီပစၥည္းကို ပို႔ေပးၿပီးရင္
ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္။"
"ဟုတ္တယ္ ကိုယ္တို႔သူ႕ဆီကို
ဒီပစၥည္းပို႔ေပးလိုက္ရင္ ကိုယ္တို႔ခ်မ္းသာၿပီ။
ကိုယ့္အလုပ္႐ွင္ေျပာတဲ့ပုံအရ အဲ့ဒီလူကဒီဟာေလးကိုလိုက္႐ွာေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီလို႔ေျပာတယ္။
သူ႕မွာဘာအစြမ္းေတြမ်ား ႐ွိေနလို႔လည္းမသိဘူး"
ထိုသူက သူ၏ အိတ္အတြင္းမွ
ပစၥည္းေလးတခုအားထုတ္ကာ ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ထိုပစၥည္းအား ပိတ္စအမဲျဖင့္အုပ္ထားေသာေၾကာင့္ အတြင္း၌ မည္သည့္အရာ႐ွိေနသည္ကိုမျမင္ရေပ။ ခ်ီယြမ္၏ဖခင္က ထိုပိတ္စအား
အသာလွန္ကာဖြင့္လိုက္သည္။
အလြန္လွပလြန္းေသာ ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ပုံသ႑ာန္ ႏွင့္ အရာေလးသည္ ညအေမွာင္ယံႏွင့္ ၎တို႔ဖိုထားေသာမီးဖိုေလးၾကားတြင္ တလက္လက္ေတာက္ပေနေလသည္။ လက္တဝါးမျပည့္တျပည့္အ႐ြယ္သာ႐ွိေသာ ထိုႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ကေလးအား
ခ်ီယြမ္၏ မိခင္ကေသခ်ာစြာၾကည့္ေနသည္။
"လွလိုက္တာ.........ဘယ္လို ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔မ်ား ေသခ်ာထြင္းထုထားလို႔ အခုလို ေတာက္ပေနရတာလဲ။"
ခ်ီယြမ္၏ဖခင္က ထိုပစၥည္းအားေျမႇာက္ထားလ်က္ပင္
"ကိုယ္လည္းေသခ်ာေတာ့မသိဘူး။ ကိုယ္ဒါကို လင္းယန္ေတာင္ေပၚကေန ထင္းခုတ္ရင္းေတြ႕ခဲ့တာ
ကိုယ့္သူေဌး႐ြာကိုလာတဲ့ေန႔က ဒါကိုေတြ႕ၿပီး အေတာ္အံ့ၾသေနခဲ့တယ္။ သူေပးတဲ့ပမာဏက အရမ္းမ်ားလို႔သာ ကိုယ္ဒါေလးကို ေရာင္းလိုက္တာ.........ကိုယ္တို႔အေႂကြးေတြအကုန္ဆပ္ႏိုင္ပီ။"
"ဟင္း.....အဲ့တာဘာႀကီးလဲ ေဖေဖ...."
ထိုအရာ၏ တလက္လက္အေရာင္ေတာက္ပမႈသည္ ခ်ီယြမ္ေလး၏မ်က္စိအား အသာလာထင္ဟပ္ကာ မ်က္စိစူးသြားေသာေၾကာင့္ ခ်ီယြမ္ႏိုးလာသည္။ သူ၏မ်က္စိအား လက္ျဖင့္ပြတ္ေနရင္း ဖခင္ျဖစ္သူအား အိပ္ခ်င္ေနေသာ
အသံျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
မ်က္ဝန္းတို႔က်ယ္သြားေသာအခါမွ ဖခင္၏ လက္ထဲတြင္႐ွိေသာ ထိုအရာေလးအား ၾကည့္လိုက္သည္။ အလြန္လွပေသာေၾကာင့္
ခ်ီယြမ္၏ထိုအရာအား ထိကိုင္ခ်င္မိသည့္စိတ္သည္တားမရေပ။ ထိုႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ကေလးအားထိကိုင္ရန္ ခ်ီယြမ္လက္လွမ္းလိုက္သည္။
"ထိခိုက္မိမယ္။ အနားသတ္ကအခြၽန္ေတြနဲ႔......"
ဖခင္ျဖစ္သူက အျမန္ေ႐ွာင္လိုက္ၿပီး မထိေစရန္ သတိထားလိုက္ေသာ္လည္း သူ၏ အ႐ွိန္ႏွင့္ခ်ီယြမ္၏ လက္ႏုႏုလာရာအ႐ွိန္သည္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆုံၾကေလသည္။
"အား......"
ထိုပြင့္ခ်ပ္၏ အစြန္းဘက္အခြၽန္ေၾကာင့္
ခ်ီယြမ္၏ လက္ညိဳးထိပ္ဖ်ားေလးသည္ ထိခိုက္မိကာ ေသြးတို႔ထြက္လာေတာ့သည္။
"ေမေမ.....အီး..ဟီးဟီး.... နာတယ္...နာတယ္..."
"ေအးေအး....တိတ္တိတ္...ေမေမလုပ္ေပးမယ္..."
ခ်ီယြမ္က သူ၏ လက္ညိဳးေလးအားေထာင္လ်က္
ငိုေလေတာ့သည္။ ခ်ီယြမ္၏မိခင္က ခ်ီယြမ္၏လက္ကေလးအား ထိကိုင္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္စဥ္ပင္ ႐ုတ္တရက္ဆန္လွေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ ညတာယံႏွင့္မလိုက္ဖက္စြာ ထိုဘုံေက်ာင္းပ်က္ႀကီးထဲတြင္ ျပင္းထန္သည့္ ေလျပင္းမ်ားစတင္ တိုက္ခိုက္ေလေတာ့သည္။
ဆုတ္ျပတ္ကာေနေသာ တံခါးခ်က္မ်ားဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ လႈပ္႐ွားကာ ဆုတ္ၿပဲေနၿပီျဖစ္ေသာ ဘုရားေက်ာင္း၏လိုက္ကာစမ်ားသည္လည္း
အဆက္မပ်က္ လႈပ္ယမ္းေနၾကေတာ့သည္။ ထိုသို႔အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ခ်ီယြမ္ခ်က္ခ်င္းပင္ မိခင္၏ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ ေျပးတိုးဝင္လိုက္သည္။
ငိုသံပါေလးျဖင့္
"ေမေမ.....ဘာျဖစ္တာလဲဟင္... "
သူမကလည္း ခ်ီယြမ္ကိုျပန္လည္ေထြးေပြ႕ထားရင္း ေယာက်္ားျဖစ္သူ၏အက်ႌစအား ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္လာေသာ ေလျပင္းေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း ထိတ္လန္႔ေနၾကသည္။ သူမသည္ ေၾကာက္လန္႔ေနသည့္ၾကားမွခ်ီယြမ္အား ေသခ်ာဖက္ထားရင္း အားေပးေနသည္။
"ယြမ္ေလး....မေၾကာက္နဲ႔.....မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္.....ေမေမ႐ွိတယ္...."
ခ်ီယြမ္ကသူ၏ လက္ညိဳးေလးအား ေထာင္ထားလ်က္ပင္ မိခင္ရင္ခြင္ထဲတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးဝပ္ကာေနသည္။ အေျခအေနသည္ပို၍ ပို၍ဆိုးလာသည့္ႏွယ္ ေလျပင္းတို႔က ပို၍ျပင္းထန္လာေလသည္။ ပတ္ပတ္လည္တြင္႐ွိေနေသာ အရာမ်ား ျပဳတ္က်ပ်က္စီးကုန္ၾကသည္။ ျပတင္းေပါက္႐ွိ တြဲေလာင္းၾကေနေသာ တံခါးခ်ပ္တို႔သည္လည္း
လြင့္ကာျပဳတ္ထြက္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ထိုစဥ္ ခ်ီယြမ္၏မိဘႏွစ္ပါးသည္ ႐ုတ္တရက္ ေလေပၚတြင္ တြဲေလာင္းျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။တစ္စုံတစ္ခုက သူတို႔အားရစ္ပတ္ထားကာ လည္ပင္းညႇစ္ေနသည့္ႏွယ္။ ႏွစ္ဦးသား မိမိတို႔၏ လည္ပင္းအား အေသဆုပ္ကိုင္လ်က္ တန္းလန္းျဖစ္ေနေသာ ေျခေထာက္တို႔ကမူ ကန္ေက်ာက္ေနၾကသည္။
ခ်ီယြမ္ကမူလေနရာတြင္သာ လဲက်ေနလ်က္ပင္ မိဘႏွစ္ပါး၏အျဖစ္ကိုၾကည့္ကာ ေအာ္ငိုေနသည္။ မၾကာမီတြင္ပင္ ခ်ီယြမ္၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္ လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ေနမႈမ်ား ရပ္တန္႔ကာ
ၿငိမ္သက္သြားၾကေတာ့သည္။
တစ္စုံတစ္ခုကပင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားရာမွ လႊတ္ခ်ေပးလိုက္သည့္ႏွယ္ ခ်ီယြမ္၏မိဘႏွစ္ပါးသည္ေျမျပင္သိူ႕ပင္ ဘုန္းခနဲျပန္ျပဳတ္က်လာေတာ့သည္။ ခ်ီယြမ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္
မိဘႏွစ္ပါးဆီသိူ႕ေျပးသြားကာ ကူရာမဲ့ေနသဖြယ္
ေအာ္ငိုလ်က္မိဘႏွစ္ပါးအား တလွည့္စီ လႈပ္ႏိႈးေနသည္။
"ေမေမ...ေဖေဖ....ထပါအုန္း..အီး...ဟင့္...ဟင့္....."
သို႔ေသာ္လည္း ထိုသူႏွစ္ေယာက္သည္ ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ လုံးလုံးမွ်ပင္ လႈပ္႐ွားမလာေတာ့ေပ။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ခ်ီယြမ္ႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္အေမွာင္ထဲမွ တစ္စုံတစ္ခုထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုအရာ၏ မ်က္ဝန္းတို႔သည္ရဲရဲနီလ်က္ အေမွာင္ထဲမွေန၍ေတာက္ပေနသည္။ ထိုအရာက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ပင္ ခ်ီယြမ္၏ ေ႐ွ႕သို႔တိုးကာလာသည္။ ခ်ီယြမ္က မိဘႏွစ္ပါးအား ထိကိုင္ထားလ်က္ပင္ မိမိဆီလာေနေသာ ထိုအရာအား ၾကက္ေသေသကာ ၾကည့္ေနမိသည္။
ဤအရာသည္က လူသားတစ္ဦးႏွင့္ ဆင္တူသည္။ ေျပာရလ်င္ လူသားတစ္ဦးပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုသူ၏ပတ္ပတ္လည္တြင္ ဝန္းရံကာထားေသာ အနက္ေရာင္အေငြ႕တို႔သည္က
ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲေနသည့္ဟန္။ ထိုသူသည္ သူ၏ လက္တဖက္အား ေဝွ႔ယမ္းလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္သူ႕အား ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ ခ်ီယြမ္ေလးသည္ေလေပၚတြင္ ေျမာက္သြားေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ မိခင္ႏွစ္ပါးကဲ့သို႔ အသက္႐ႈက်ပ္ျခင္းမ်ိဳးေတာ့မ႐ွိေပ။ နီးကပ္လာေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ အခိုးေငြ႕တို႔ေၾကာင့္ ခ်ီယြမ္ ထိုသူအား မျမင္ရေပ။ ထိုသူ၏ နီရဲေနေသာမ်က္ဝန္းတို႔ကိုသာ သူျမင္ေတြ႕ရသည္။
ထိုသူကခ်ီယြမ္အား ေခါင္းအစေျခအဆုံးၾကည့္ကာ တခ်က္ျပဳံးလိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်ီယြမ္ေလး၏ဆုတ္ခ်ာညစ္ႏြမ္းေနေသာ
အက်ႌအား ပုခုံးမွ ေလ်ာခ်ကာကြၽတ္ေစသည္။
ေပၚထြက္လာေသာ ပုခုံးေလးႏွင့္ရင္ဘတ္တျခမ္းအား အေတာ္ၾကာစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ
႐ုတ္တရက္ဆန္စြာပဲ ခ်ီယြမ္၏ပုခုံးအား ကိုက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"အား.....ေမေမေရ.....နာတယ္..နာတယ္...အီးဟီးဟီး..."
တခ်ိန္လုံးထိုလူအား ၾကက္ေသေသကာ စိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ ခ်ီယြမ္သည္
႐ုတ္တရက္ ကိုက္ခံလိုက္ရေသာနာက်င္မႈေၾကာင့္
ေအာ္ဟစ္ကာငိုျပန္ေတာ့သည္။ ပုခုံးအား သူ၏သြားအခြၽန္ႏွစ္ဖက္ စိုက္ဝင္သည္အထိ ကိုက္ခဲထားမႈေၾကာင့္ ခ်ီယြမ္၏ ပုခုံးတေလ်ာက္ေသြးတို႔စီးက်လာေတာ့သည္။
ခ်ီယြမ္ ႐ုန္းကန္ေနေသာ္လည္း တစ္ခုခုက မိမိအား အေသခ်ဳပ္ကာထားမႈေၾကာင့္ သူလုပ္ႏိုင္သည္က ငိုယိုလ်က္ ေခါင္းယမ္းေနျခင္းကိုသာ။
ခ်ီယြမ္သည္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ထိုသူ၏ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ခံေနရရင္းပင္ သတိလစ္ကာ ေမ့ေျမာသြားေတာ့သည္ ။
ထိုအခါမွ ထိုသူက သူ၏ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ဝန္းရံလ်က္႐ွိေသာ အနက္ေရာင္အခိုးေငြ႕မ်ားအား႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည္။ ခ်ီယြမ္ေလးအား လြတ္ေပးကာ ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရင္း ခ်ီယြမ္၏ေသြးထြက္ေနေသာလက္ညိဳးေလးအား အသာကိုင္လိုက္ၿပီး မဲ့ျပဳံးတခ်က္ျပဳံးလိုက္သည္။
"ဒီေသြး အနံ႔ကိုငါေစာင့္ေနခဲ့တာ။ အႏွစ္တစ္ေထာင္......"
ၿပီးေနာက္ ခ်ီယြမ္၏ မ်က္ႏွာအားၾကည့္လ်က္
"မင္းအသက္ ၁၈ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခါ မင္းဟာ ငါ့အပိုင္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္........"
ထိုသူေျပာၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ခ်ီယြမ္၏ပုခုံး႐ွိအေပါက္ႏွစ္ေပါက္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ထိုေနရာ၌ပင္ အစားထိုးကာ ထြက္ေပၚလာသည္က ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္သ႑ာန္႐ွိေသာ အနီေရာင္အကြက္ပင္ ျဖစ္သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဖတ္ရအဆင္မေျပမွာစိုးပါ၏
အစပိုင္းမို႔သည္းခံေပးပါ
ဇာတ္ေကာင္ဆုံလာရင္ okလာမွာပါ...😁😁
Unicode
" ယွင်းရန်............ ကျွန်တော်........ ခင်ဗျားကို......... ချစ်တယ်...."
တုန်ယင်ကာ ယိုင်နဲ့နေတဲ့ ကိုယ်ခန္တာကို အစွမ်းကုန်လှုပ်ရှားစေပြီးတဲ့နောက် ခပ်တိုးတိုးအသံလေးနှင့်အတူ နျူးသည် ကောင်းကင်ဘုံအစွန်းရှိ အသူရာချောက်နက်ထဲသို့ ခုန်ချခဲ့လေတော့သည်။
.........................................................................
နှစ်ပေါင်းတစ်ထောင်ခန့်ကြာပြီးနောက်
"ယွမ်လေး......ယွမ်လေးရေ..."
"လာပြီ..... မေမေ...."
မိခင်၏ခေါ်သံကြောင့် သစ်ပင်ကွယ်နေသော နေရာတစ်ခုမှ ၅နှစ်အရွယ်ခန့်ကလေးလေးတယောက် ထွက်ပေါ်လာသည်။ ခရီးတထောင့်နားချိန်တွင် တခြားတနေရာသို့သွားကာ ဆော့လာသော သားဖြစ်သူအား ကြည့်၍ သူမပြုံးရယ်နေမိသည်။ သို့သော် မိခင်ပီပီသူမ ထိုကလေးအားဆုံးမရပေအုန်းမည်။
ကလေး၏ချုပ်ရိုး၊ အဖာရာတို့နှင့်
ပြည့်နေသော အင်္ကျီအား အသာဖုန်ခါပေးလိုက်ပြီး
"အမေတို့နဲ့ အဝေးကြီးမှာမဆော့ရဘူးလေ
သားကိုရှာမတွေ့တော့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ......ပြော။"
ထိုကလေးလေးသည် သူမအားမျက်လုံးများပိတ်သွားသည်အထိ ရယ်ပြလိုက်ရင်း
"ဟီးဟီး သားအဝေးကြီးမသွားပါဘူး...."
"ဒီနေရာနဲ့ တမိုင်အကျော်လောက်မှာတော့ ဘုံကျောင်းပျက်တစ်ခုရှိတယ်။ မိုးကလည်းမှောင်နေပြီဆိုတော့ ဒီညအဲ့ဒီမှာပဲ နေလိုက်ပြီး
မနက်ကြမှ မြို့တော်ကို သွားကြတာပေါ့။"
"အင်း၊ ကောင်းသားပဲ ယောက်ျား။"
သူမက အနားသို့ရောက်လာပြီး ပြောပြနေသော ယောက်ျားဖြစ်သူ၏ဆုံးဖြတ်ချက်အား လိုက်နာလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကလေးဖြစ်သူဘက်အား
လှည့်လိုက်ပြီး
"ယွမ်လေး....ဗိုက်ဆာနေပြီလား။."
မိခင်ဆီမှ ထိုမေးခွန်းရသည်နှင့် ကလေးဖြစ်သူက ဝမ်းသာအားရအော်ပြောလေသည်။
"အွန်း....ပေါက်စီ...ပေါက်စီ......"
ဖခင်ဖြစ်သူက ထိုကလေးရှေ့ ကိုယ်ကိုအသာကုန်းလိုက်ပြီး ရယ်လျက်ပြောသည်။
"ဟားဟား....ရမှာပေါ့ ယွမ်လေးရဲ့။
အရင်ဆုံး အနားယူမဲ့နေရာကိုသွားကြမယ်နော်.."
"အွန်း......."
...........................................
ဖုန်းချီယွမ်တို့မိသားစုသည် တောရွာလေးတစ်ခုမှ မြို့တော်သို့ကိစ္စ တစ်ခုကြောင့်လာရောက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ချီယွမ်တို့သည် မျိုးရိုးနိမ့်သော
လူတန်းစားတွင်ပါဝင်သည်။ အစေခံမျိုးရိုးတော့မဟုတ်ပေ။
ဖခင်က ရွာတွင် ထင်းခုတ်ကာရောင်းသည်။ တခါတရံ မြိုတော်သို့သွားကာ အလုပ်ရှာဖွေလေ့ရှိသည်။ မိခင်က ဖိနပ်ယက်ခြင်း၊ ခြင်းယက်ခြင်း
စသည့်အလုပ်အသေးစားလေးများ လုပ်ကိုင်သည်။
ချီယွမ်က ပေါက်စီအားညပလုတ်ပလောင်းစားနေရင်း မိခင်အားမေးသည်။
"မေမေ ....ဘာလို့သားတို့က အိမ်ကနေထွက်လာရတာလဲဟင်..."
ချီယွမ်၏ အမေးကြောင့်သူမက ယောက်ျားဖြစ်သူအားကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ယောက်ျားဖြစ်သူက ချီယွမ်လေးအား ပလုတ်ပလောင်းစားထား၍ပေကျံကာနေသော ပါးစပ်တဝိုက်ကို
သုတ်ကာပေးလိုက်ရင်း
"ကိစ္စရှိလို့ပေါ့သားရဲ့။ စားနော်.....စားပြီးရင် မေမေ့ပေါ်မှာ တရေးအိပ်လိုက်...."
ချီယွမ်က ပေါက်စီအကျန်လေးအား တကျိုက်တည်း ပါးစပ်အတွင်းထိုးထည့်လိုက်ပြီးနောက်ဖခင်ဖြစ်သူအား ရယ်ပြလိုက်သည်။
"အွန်း.....ကုန်သွားပြီ.... အိပ်တော့မယ်.."
"ဝါး...ငါတို့ယွမ်လေးက တကယ်တော်တယ် ကြည့်စမ်း။ အိပ်တော့နော်။"
မိခင်ဖြစ်သူက ချီယွမ်အတွက် ပါလာသောအဝတ်တချို့ကိုဘေးတွင်ဖြန့်ကာ ခင်းပေးလိုက်သည်။ သားဖြစ်သူအား လှဲစေပြီးကျောလေးအား အသာပုတ်ကာ ချော့သိပ်နေသည်။ မကြာမှီတွင်ပင် ချီယွမ်အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
ချီယွမ်တို့နားနေသည့်နေရာသည် ဘုံကျောင်းပျက်ကြီးတစ်ခုဖြစ်သည့်အလျောက် အနည်းငယ်ခြောက်ခြားဖွယ်ရာတော့ ကောင်းလှသည်။ လူသူဝေးသောဒေသဖြစ်သည့်အတွက် ဤနေရာသို့ တောလိုက်မုဆိုးများ၊ ကုန်သည်များ၊ ခရီးသွားများမှလွဲ၍ မလာကြသဖြင့် ဘုံကျောင်းသည်
အလွန်ဟောင်းနွမ်းကာ ဆုပ်ချာလျက်ရှိသည်။
ချီယွမ်အမေဖြစ်သူက သူမ၏ယောက်ျားအား ခပ်တိုးတိုးစကားဆိုသည်။
"ယောကျာ်း... မြို့တော်မှာရှင့်ရဲ့လူက စောင့်နေမှာသေချာရဲ့လား။
ကျွန်မတို့ဒီပစ္စည်းကို ပို့ပေးပြီးရင်
ပိုက်ဆံတွေအများကြီးရတော့မှာပေါ့နော်။"
"ဟုတ်တယ် ကိုယ်တို့သူ့ဆီကို
ဒီပစ္စည်းပို့ပေးလိုက်ရင် ကိုယ်တို့ချမ်းသာပြီ။
ကိုယ့်အလုပ်ရှင်ပြောတဲ့ပုံအရ အဲ့ဒီလူကဒီဟာလေးကိုလိုက်ရှာနေတာ အတော်ကြာပြီလို့ပြောတယ်။
သူ့မှာဘာအစွမ်းတွေများ ရှိနေလို့လည်းမသိဘူး"
ထိုသူက သူ၏ အိတ်အတွင်းမှ
ပစ္စည်းလေးတခုအားထုတ်ကာ မြှောက်ကြည့်လိုက်သည်။
ထိုပစ္စည်းအား ပိတ်စအမဲဖြင့်အုပ်ထားသောကြောင့် အတွင်း၌ မည်သည့်အရာရှိနေသည်ကိုမမြင်ရပေ။ ချီယွမ်၏ဖခင်က ထိုပိတ်စအား
အသာလှန်ကာဖွင့်လိုက်သည်။
အလွန်လှပလွန်းသော နှင်းပွင့်ချပ်ပုံသဏ္ဍာန် နှင့် အရာလေးသည် ညအမှောင်ယံနှင့် ၎င်းတို့ဖိုထားသောမီးဖိုလေးကြားတွင် တလက်လက်တောက်ပနေလေသည်။ လက်တဝါးမပြည့်တပြည့်အရွယ်သာရှိသော ထိုနှင်းပွင့်ချပ်ကလေးအား
ချီယွမ်၏ မိခင်ကသေချာစွာကြည့်နေသည်။
"လှလိုက်တာ.........ဘယ်လို ကျောက်စိမ်းနဲ့များ သေချာထွင်းထုထားလို့ အခုလို တောက်ပနေရတာလဲ။"
ချီယွမ်၏ဖခင်က ထိုပစ္စည်းအားမြှောက်ထားလျက်ပင်
"ကိုယ်လည်းသေချာတော့မသိဘူး။ ကိုယ်ဒါကို လင်းယန်တောင်ပေါ်ကနေ ထင်းခုတ်ရင်းတွေ့ခဲ့တာ
ကိုယ့်သူဌေးရွာကိုလာတဲ့နေ့က ဒါကိုတွေ့ပြီး အတော်အံ့သြနေခဲ့တယ်။ သူပေးတဲ့ပမာဏက အရမ်းများလို့သာ ကိုယ်ဒါလေးကို ရောင်းလိုက်တာ.........ကိုယ်တို့အကြွေးတွေအကုန်ဆပ်နိုင်ပီ။"
"ဟင်း.....အဲ့တာဘာကြီးလဲ ဖေဖေ...."
ထိုအရာ၏ တလက်လက်အရောင်တောက်ပမှုသည် ချီယွမ်လေး၏မျက်စိအား အသာလာထင်ဟပ်ကာ မျက်စိစူးသွားသောကြောင့် ချီယွမ်နိုးလာသည်။ သူ၏မျက်စိအား လက်ဖြင့်ပွတ်နေရင်း ဖခင်ဖြစ်သူအား အိပ်ချင်နေသော
အသံဖြင့်မေးလိုက်သည်။
မျက်ဝန်းတို့ကျယ်သွားသောအခါမှ ဖခင်၏ လက်ထဲတွင်ရှိသော ထိုအရာလေးအား ကြည့်လိုက်သည်။ အလွန်လှပသောကြောင့်
ချီယွမ်၏ထိုအရာအား ထိကိုင်ချင်မိသည့်စိတ်သည်တားမရပေ။ ထိုနှင်းပွင့်ချပ်ကလေးအားထိကိုင်ရန် ချီယွမ်လက်လှမ်းလိုက်သည်။
"ထိခိုက်မိမယ်။ အနားသတ်ကအချွန်တွေနဲ့......"
ဖခင်ဖြစ်သူက အမြန်ရှောင်လိုက်ပြီး မထိစေရန် သတိထားလိုက်သော်လည်း သူ၏ အရှိန်နှင့်ချီယွမ်၏ လက်နုနုလာရာအရှိန်သည် ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံကြလေသည်။
"အား......"
ထိုပွင့်ချပ်၏ အစွန်းဘက်အချွန်ကြောင့်
ချီယွမ်၏ လက်ညိုးထိပ်ဖျားလေးသည် ထိခိုက်မိကာ သွေးတို့ထွက်လာတော့သည်။
"မေမေ.....အီး..ဟီးဟီး.... နာတယ်...နာတယ်..."
"အေးအေး....တိတ်တိတ်...မေမေလုပ်ပေးမယ်..."
ချီယွမ်က သူ၏ လက်ညိုးလေးအားထောင်လျက်
ငိုလေတော့သည်။ ချီယွမ်၏မိခင်က ချီယွမ်၏လက်ကလေးအား ထိကိုင်ရန်ကြိုးစားလိုက်စဉ်ပင် ရုတ်တရက်ဆန်လှသော အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာတော့သည်။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော ညတာယံနှင့်မလိုက်ဖက်စွာ ထိုဘုံကျောင်းပျက်ကြီးထဲတွင် ပြင်းထန်သည့် လေပြင်းများစတင် တိုက်ခိုက်လေတော့သည်။
ဆုတ်ပြတ်ကာနေသော တံခါးချက်များဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက် လှုပ်ရှားကာ ဆုတ်ပြဲနေပြီဖြစ်သော ဘုရားကျောင်း၏လိုက်ကာစများသည်လည်း
အဆက်မပျက် လှုပ်ယမ်းနေကြတော့သည်။ ထိုသို့အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ချီယွမ်ချက်ချင်းပင် မိခင်၏ရင်ခွင်အတွင်းသို့ ပြေးတိုးဝင်လိုက်သည်။
ငိုသံပါလေးဖြင့်
"မေမေ.....ဘာဖြစ်တာလဲဟင်... "
သူမကလည်း ချီယွမ်ကိုပြန်လည်ထွေးပွေ့ထားရင်း ယောက်ျားဖြစ်သူ၏အင်္ကျီစအား ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ရုတ်တရက်ဖြစ်လာသော လေပြင်းကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း ထိတ်လန့်နေကြသည်။ သူမသည် ကြောက်လန့်နေသည့်ကြားမှချီယွမ်အား သေချာဖက်ထားရင်း အားပေးနေသည်။
"ယွမ်လေး....မကြောက်နဲ့.....မကြောက်နဲ့နော်.....မေမေရှိတယ်...."
ချီယွမ်ကသူ၏ လက်ညိုးလေးအား ထောင်ထားလျက်ပင် မိခင်ရင်ခွင်ထဲတွင် ငြိမ်ငြိမ်လေးဝပ်ကာနေသည်။ အခြေအနေသည်ပို၍ ပို၍ဆိုးလာသည့်နှယ် လေပြင်းတို့က ပို၍ပြင်းထန်လာလေသည်။ ပတ်ပတ်လည်တွင်ရှိနေသော အရာများ ပြုတ်ကျပျက်စီးကုန်ကြသည်။ ပြတင်းပေါက်ရှိ တွဲလောင်းကြနေသော တံခါးချပ်တို့သည်လည်း
လွင့်ကာပြုတ်ထွက်ကုန်ကြတော့သည်။
ထိုစဉ် ချီယွမ်၏မိဘနှစ်ပါးသည် ရုတ်တရက် လေပေါ်တွင် တွဲလောင်းဖြစ်ကုန်ကြတော့သည်။တစ်စုံတစ်ခုက သူတို့အားရစ်ပတ်ထားကာ လည်ပင်းညှစ်နေသည့်နှယ်။ နှစ်ဦးသား မိမိတို့၏ လည်ပင်းအား အသေဆုပ်ကိုင်လျက် တန်းလန်းဖြစ်နေသော ခြေထောက်တို့ကမူ ကန်ကျောက်နေကြသည်။
ချီယွမ်ကမူလနေရာတွင်သာ လဲကျနေလျက်ပင် မိဘနှစ်ပါး၏အဖြစ်ကိုကြည့်ကာ အော်ငိုနေသည်။ မကြာမီတွင်ပင် ချီယွမ်၏ မိဘနှစ်ပါးသည် လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေမှုများ ရပ်တန့်ကာ
ငြိမ်သက်သွားကြတော့သည်။
တစ်စုံတစ်ခုကပင် ချည်နှောင်ထားရာမှ လွှတ်ချပေးလိုက်သည့်နှယ် ချီယွမ်၏မိဘနှစ်ပါးသည်မြေပြင်သိူ့ပင် ဘုန်းခနဲပြန်ပြုတ်ကျလာတော့သည်။ ချီယွမ်သည် ချက်ချင်းပင်
မိဘနှစ်ပါးဆီသိူ့ပြေးသွားကာ ကူရာမဲ့နေသဖွယ်
အော်ငိုလျက်မိဘနှစ်ပါးအား တလှည့်စီ လှုပ်နှိုးနေသည်။
"မေမေ...ဖေဖေ....ထပါအုန်း..အီး...ဟင့်...ဟင့်....."
သို့သော်လည်း ထိုသူနှစ်ယောက်သည် ငြိမ်သက်နေလျက် လုံးလုံးမျှပင် လှုပ်ရှားမလာတော့ပေ။ ထိုအချိန်၌ပင် ချီယွမ်နှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အမှောင်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုအရာ၏ မျက်ဝန်းတို့သည်ရဲရဲနီလျက် အမှောင်ထဲမှနေ၍တောက်ပနေသည်။ ထိုအရာက တဖြည်းဖြည်းနှင့်ပင် ချီယွမ်၏ ရှေ့သို့တိုးကာလာသည်။ ချီယွမ်က မိဘနှစ်ပါးအား ထိကိုင်ထားလျက်ပင် မိမိဆီလာနေသော ထိုအရာအား ကြက်သေသေကာ ကြည့်နေမိသည်။
ဤအရာသည်က လူသားတစ်ဦးနှင့် ဆင်တူသည်။ ပြောရလျင် လူသားတစ်ဦးပင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုသူ၏ပတ်ပတ်လည်တွင် ဝန်းရံကာထားသော အနက်ရောင်အငွေ့တို့သည်က
ပြင်းထန်စွာပေါက်ကွဲနေသည့်ဟန်။ ထိုသူသည် သူ၏ လက်တဖက်အား ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက်သူ့အား ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသော ချီယွမ်လေးသည်လေပေါ်တွင် မြောက်သွားတော့သည်။
သို့သော် မိခင်နှစ်ပါးကဲ့သို့ အသက်ရှုကျပ်ခြင်းမျိုးတော့မရှိပေ။ နီးကပ်လာသော မျက်နှာတစ်ခုဖြစ်သော်လည်း ရှုပ်ထွေးနေသော အခိုးငွေ့တို့ကြောင့် ချီယွမ် ထိုသူအား မမြင်ရပေ။ ထိုသူ၏ နီရဲနေသောမျက်ဝန်းတို့ကိုသာ သူမြင်တွေ့ရသည်။
ထိုသူကချီယွမ်အား ခေါင်းအစခြေအဆုံးကြည့်ကာ တချက်ပြုံးလိုက်ပြီးနောက် ချီယွမ်လေး၏ဆုတ်ချာညစ်နွမ်းနေသော
အင်္ကျီအား ပုခုံးမှ လျောချကာကျွတ်စေသည်။
ပေါ်ထွက်လာသော ပုခုံးလေးနှင့်ရင်ဘတ်တခြမ်းအား အတော်ကြာစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ
ရုတ်တရက်ဆန်စွာပဲ ချီယွမ်၏ပုခုံးအား ကိုက်ချလိုက်တော့သည်။
"အား.....မေမေရေ.....နာတယ်..နာတယ်...အီးဟီးဟီး..."
တချိန်လုံးထိုလူအား ကြက်သေသေကာ စိုက်ကြည့်နေမိသော ချီယွမ်သည်
ရုတ်တရက် ကိုက်ခံလိုက်ရသောနာကျင်မှုကြောင့်
အော်ဟစ်ကာငိုပြန်တော့သည်။ ပုခုံးအား သူ၏သွားအချွန်နှစ်ဖက် စိုက်ဝင်သည်အထိ ကိုက်ခဲထားမှုကြောင့် ချီယွမ်၏ ပုခုံးတလျောက်သွေးတို့စီးကျလာတော့သည်။
ချီယွမ် ရုန်းကန်နေသော်လည်း တစ်ခုခုက မိမိအား အသေချုပ်ကာထားမှုကြောင့် သူလုပ်နိုင်သည်က ငိုယိုလျက် ခေါင်းယမ်းနေခြင်းကိုသာ။
ချီယွမ်သည် နာကျင်မှုကြောင့် ထိုသူ၏ ချုပ်ကိုင်မှုကို ခံနေရရင်းပင် သတိလစ်ကာ မေ့မြောသွားတော့သည် ။
ထိုအခါမှ ထိုသူက သူ၏ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင်ဝန်းရံလျက်ရှိသော အနက်ရောင်အခိုးငွေ့များအားရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။ ချီယွမ်လေးအား လွတ်ပေးကာ ဖမ်းဆုပ်လိုက်ရင်း ချီယွမ်၏သွေးထွက်နေသောလက်ညိုးလေးအား အသာကိုင်လိုက်ပြီး မဲ့ပြုံးတချက်ပြုံးလိုက်သည်။
"ဒီသွေး အနံ့ကိုငါစောင့်နေခဲ့တာ။ အနှစ်တစ်ထောင်......"
ပြီးနောက် ချီယွမ်၏ မျက်နှာအားကြည့်လျက်
"မင်းအသက် ၁၈နှစ်ပြည့်တဲ့အခါ မင်းဟာ ငါ့အပိုင်ဖြစ်လာလိမ့်မယ်........"
ထိုသူပြောပြီးသည်နှင့်တပြိုင်နက် ချီယွမ်၏ပုခုံးရှိအပေါက်နှစ်ပေါက်သည် ချက်ချင်းပင်ကွယ်ပျောက်သွားပြီး ထိုနေရာ၌ပင် အစားထိုးကာ ထွက်ပေါ်လာသည်က နှင်းပွင့်ချပ်သဏ္ဍာန်ရှိသော အနီရောင်အကွက်ပင် ဖြစ်သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဖတ်ရအဆင်မပြေမှာစိုးပါ၏
အစပိုင်းမို့သည်းခံပေးပါ
ဇာတ်ကောင်ဆုံလာရင် okလာမှာပါ...😁😁