Charter 22
Skylar
Χτυπάω το πόδι μου νευρικά στο πάτωμα, καθώς βρίσκομαι σε αναμονή έξω από το γραφείο του διευθυντή.
«Η δεσποινίς Skylar Bretton να προσέλθει στο γραφείο.»
Ο Ace με κοιτάει μπερδεμένος.
«Τι έγινε;»
Ανασήκωσα ανήξερη τους ώμους μου.
«Θες να σε πάω ως εκεί;»
Ρώτησε και σηκώθηκε από το τραπέζι μας, αλλά αρνήθηκα ευγενικά.
«Δεν χρειάζεται. Πήγαινε στον Tyler, κοιτάει επίμονα καθ'όλη την διάρκεια του διαλείμματος και έχω φρικάρει.»
Γέλασε και έγνεψε καταφατικά. Πήρα τον δρόμο προς τον γραφείο και με σταμάτησε, κρατώντας με από τον καρπό μου.
«Μόλις βγεις ενημέρωσε με, εντάξει;»
Είπε και ένιωσα ένα μικρό χάδι στο χέρι μου.
«Εντάξει.»
Άτομα δεν σταματούν να μπαινοβγαίνουν στο γραφείο του. Μα καλά, τι γίνεται σήμερα; Μια κοπέλα βγήκε κλαίγοντας, προκαλώντας μου ένα σφίξιμο στο στήθος και το άγχος μου κορυφώθηκε.
«Skylar Bretton;»
Άκουσα το όνομα μου και σηκώθηκα απότομα από την θέση μου. Ακολούθησα την γραμματέα και έκατσα στην θέση που μου υπέδειξε στο γραφείο του διευθυντή.
«Skylar.»
Μου χαμογέλασε γλυκά και ανταπέδωσα. Τόσο καιρό που βρίσκομαι εδώ ποτέ δεν μου είχε δημιουργήσει κακή εντύπωση, αλλά ούτε και την καλύτερη. Είναι πολύ ουδέτερη η στάση μου απέναντι του.
«Κάθισε, δεν ξέρω πως θα το πάρεις αυτό που θα σου πω.»
Δάγκωσα με αμηχανία τα χείλη μου.
«Όπως γνωρίζεις, έλειπες αρκετό καιρό και παραλίγο να ξεπεράσεις το όριο των απουσιών για την φετινή χρονιά. Απουσίαζες όταν παραδώσαμε τους βαθμούς του τετραμήνου σου, οι οποίοι δυστυχώς είναι χαμηλοί και δεν είναι αρκετοί έτσι ώστε να διατηρήσεις την υποτροφία σου στο σχολείο μας.»
Το σώμα μου κοκάλωσε και το βλέμμα μου πάγωσε επάνω του. Τακτοποιούσε αδιάφορος κάτι χαρτιά.
«Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τον κηδεμόνα σου για να τον ενημερώσουμε, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε.»
Καλύτερα.
«Βρίσκεται σε κλινική.»
Ψέλλισα και ξερόβηξα για να μην ακουστεί η θλίψη στην φωνή μου.
«Ναι, το γνωρίζουμε. Μας είπαν πως βρίσκεται σε απομονωμένο δωμάτιο και δεν επιτρέπεται να επικοινωνεί με κανέναν προς το παρόν. Λυπάμαι πολύ.»
Γούρλωσα τα μάτια μου.
«Μπορώ να πηγαίνω;»
«Ναι, αρκεί να μας ενημερώσεις μέσα στις επόμενες μέρες εάν θα πληρώσεις τα δίδακτρα για να παραμείνεις στο σχολείο και κατά την διάρκεια του δευτέρου τετραμήνου. Αλλιώς θα σε στείλουμε με μεταγραφή στο δημόσιο λύκειο της περιοχής.»
Ένιωθα την καρδία μου να χτυπά γρήγορα και πάλευα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.
«Εντάξει, θα σας ενημερώσω.»
Βγήκα βιαστικά από το γραφείο, καλώντας τον Ace, ξεχνώντας πως είναι στο μάθημα αυτήν την στιγμή.
Δίχως να πολυσκέφτομαι, βγήκα από το γραφείο του διευθυντή και κατευθύνθηκα προς το τμήμα του. Ξεχνώντας κάθε τρόπους που είχα, άνοιξα την πόρτα λαχανιασμένη, διακόπτοντας το μάθημα.
«Συγγνώμη, χρειάζομαι τον Ace. Είναι επείγον.»
Το βλέμμα του πρόδιδε το γεγονός οτι δεν περίμενε τέτοια κίνηση από εμένα. Σηκώθηκε σοκαρισμένος από την θέση του και με ακολούθησε ως έξω, αγνοώντας τον καθηγητή.
«Θα σταματήσεις να περπατάς για να μου εξηγήσεις επιτέλους;»
Γύρισα απότομα προς το μέρος του, ξεχνώντας εντελώς την παρουσία του δίπλα μου. Ήμουν τόσο αναστατωμένη που ήθελα απλά να ξεφύγω, να σταματήσω να σκέφτομαι τι πρόκειται να γίνει από 'δω και πέρα.
Ψάχνω μονίμως να βρω την ηρεμία στην ζωή μου, αλλά μάλλον την έχω χάσει για τα καλά. Δεν είναι γραφτό να ζήσω φυσιολογικά.
«Που είναι ο θείος μου;»
Ρώτησα και πήρα μια βαθιά ανάσα. Η ενοχή στο πρόσωπο του φανέρωνε πως γνώριζε πολύ καλύτερα από εμένα τι συνέβαινε πραγματικά.
«Στην κλινική. Γιατί ρωτάς, τι σε έπιασε; Εσύ δεν ήσουν αυτή που έλεγε πως δεν θέλεις να ασχοληθείς ξανά με αυτό το θέμα;»
Γέλασα, προσπαθώντας να καλύψω την έντονη επιθυμία να κλάψω.
«Όταν είπα πως δεν με ενδιαφέρει δεν εννοούσα οτι μπορούσατε να κάνετε πράγματα πίσω από την πλάτη μου. Μπορώ να μάθω τι έγινε;»
Πέρασε το χέρι του μέσα από τα καστανά μαλλιά του και έκατσε στο παγκάκι πίσω μας.
«Επιτέθηκε θανάσιμα σε υπαλλήλους Sky. Η κατάσταση είναι σοβαρή, ο πατέρας μου τον έχει απομονώσει σε ένα δωμάτιο στην δυτική πτέρυγα.»
Έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου, στην προσπάθεια μου να επεξεργαστώ όλες τις πληροφορίες που συνέλεξα την τελευταία ώρα.
«Γιατί δεν μου είπες τίποτα; Μου είπες να σε εμπιστεύομαι και αλήθεια, προσπάθησα, ακόμα προσπαθώ. Μου είναι δύσκολο, δεν μπορώ να πιστέψω οτι ενδιαφέρεσαι πραγματικά για εμένα. Νιώθω πως είναι κάποιο παιχνιδάκι σου γιατί εσύ αυτό κάνεις, παίζεις με τις κοπέλες, ή μάλλον έπαιζες—γαμώτο μιλάω τόσο πολύ.»
Έκατσα δίπλα του εξαντλημένη από τον μονόλογο μου και ξέσπασα σε βουβό κλάμα.
«Έλα εδώ.»
Είπε και με τράβηξε στην αγκαλιά του, αφήνοντας με να λερώσω την ακριβή μπλούζα του με τα δάκρυα μου.
«Δεν ήθελα να σε αναστατώσω. Είχες αρκετά στο μυαλό σου.»
Απομακρύνθηκα από κοντά του.
«Θέλω να τον δω. Μπορούμε να πάμε από εκεί;»
Έδειχνε σκεπτικός.
«Δεν ξέρω αν θα μας αφήσει ο πατέρας μου. Είναι καλά πάντως.»
«Σίγουρα;»
«Σίγουρα. Εμπιστεύσου με.»