Roger's pov.
Gdy się obudziłem, nie było obok mnie Freddiego. Prawdopodobnie obudził się trochę wcześniej. Albo bardzo wcześniej. Twierdzi, że wystarczają mu jedynie 3-4 godziny snu. Według mnie to trochę mało.
Gdy wyszedłem z pokoju, przed łazienką była kolejka składająca się z Briana dobijającego się do drzwi, i Johna który błagał Fredzia by wyszedł. Jeśli wstaliby przed Fredem nie byłoby problemu. A dla Freddiego czas nie istnieje. - John, zostały jeszcze tosty? - spytałem przechodząc obok nich. - Został jeden. Freddie, wychodź!
I co dziwne zadziałało. Szatyn wyszedł. - W końcu się obudziła księżniczka. - zaśmiał się. - Jest już dwunasta. - dodał. - Wow, to ty wiesz, że istnieje czas? - poszedłem do kuchni zjeść tosta. A za mną poszedł Mercury. - Chcesz kawy? - spytał i podszedł do maszyny do kawy. - Nie lubię kawy. - stwierdziłem. Tost którego mi zostawiono był lekko przypalony, jednak dało się go zjeść. - Jak można nie lubić kawy? - spytał. Chwilę później miał zaparzoną kawę. Nie lubiłem zapachu, ani smaku kawy. Smak przyprawiał mnie o mdłości, a zapach o ból głowy. - Fred, możesz iść z kawą gdzieś indziej? Boli mnie od zapachu głowa. - westchnąłem. - Jeśli ci coś przeszkadza w kawie, idź do salonu, skarbie. - odparł nalewając napój do kubka. - Jakoś przeżyję. Nie chcę samemu siedzieć w salonie. - odparłem. Jednak rzeczywiście zaczynała mnie pobolewać głowa. - A...Albo lepiej pójdę. - powiedziałem i szybkim krokiem wyszedłem. Usiadłem sobie na kanapie. Obok mnie siedział Brian. A obok Briana był John. - Nie no, w kuchni kawa, a tu Brian który chce być ze mną. - skrzywiłem się. Za jakie grzechy? - A dla czego, miałbym nie chcieć? Jesteś najbardziej atrakcyjną osobą z naszego zespołu. - odparł. - A dziękuję, May. Ale i tak, wiedz, że nigdy nie przestanę kochać Freddiego, i nigdy nie będę z tobą. - westchnąłem.
~~
Dalej mam brak weny, a poza tym aktualnie jestem w płaczu bo słuchałam These Are The Days Our Lives