Daphne had de hele cel geïnspecteerd, zoekend naar openingen of losse delen, maar alles zat muur en muur vast.
Dat had ze eigenlijk ook wel verwacht aangezien ze onderin de grond zaten. Ze zat al ongeveer vijf uur opgesloten in de kleine cel en had ondertussen haar celmaatjes leren kennen.
De feeks' naam was Xerin. Ze vluchtte van het land van de ondoden omdat zij en haar familie blijkbaar veel problemen hadden. Ze wilde gewoon even rust vinden en de wereld overgaan.
Ze was stiekem via het niemandsland naar het heksenrijk gegaan en bij de grens werd ze gevangen door de handelaren.
Het twaalfjarige meisje, Lilly, was met haar familie gaan kamperen en was door de bandieten meegenomen toen ze brandhout moest halen.
"Mijn vader had nog voorgesteld om mee te gaan, maar ik wou weer perse de grote meid spelen", zei ze met haar kin op haar opgetrokken knieën. Ze speelde met een lok van haar goude haren.
"Nu wou ik dat ik helemaal niet speciaal was". Daphne keek het fraaie meisje spijtig aan. Ze keek kort naar Xerin die tijdens haar verhaal de hele tijd naar de grond keek. Daphne stond zuchtend op en liep naar de tralies.
Ze keek naar de andere wezens in de cellen en zag angstige gezichten. Een voor een ging ze de cellen af, totdat ze recht in de blauwe ogen van een jongeman met spierwit haar keek.
Haar ogen vergrootte bij de realisering van wie hij was. Ze had hem al een keer eerder gezien, maar toen was ze net wakker geworden van onbewustheid en was ze er niet helemaal bij. Nu dat haar brein weer functioneerde, herinnerde ze zich de jongen die haar gered had in Katharos.
Wat deed hij in vredesnaam hier? Ze keek hem verward aan en hij bleef haar aanstaren.
Plots hoorde ze wat gekletter en ze keek in de richting van waar het lawaai vandaan kwam.
De grote ijzeren deur, de enige uitgang van de helhol, ging open en er kwamen een paar mannen naar binnen, inclusief Hike. Achter hun kwam een kleine gedaante naar binnen.
Het wezen had een grote, donkerpaarse mantel aan en een kap die zijn hele gezicht verbergde, maar ookal was het gezicht niet te zien, Daphne kon nog wel aan de rondingen zien dat het een vrouw was.
Achter de vrouw kwam een langere, blonde man tevoorschijn met hier en daar wat grijs en peperdure kleding aan. Hij had zijn kin trots omhoog gestoken en liep minachtend naar binnen. Achter hem liepen ook nog twee sterke mannen die wapens aan hun riemen hadden.
De achterste van de clique sloot de deur achter zich dicht en ze liepen naar de klaargezette heksen ritueel.
Daphne keek om naar de twee meisjes die nieuwsgierig dichterbij kwamen. "Wat gebeurd er?", vroeg Xerin en Daphne keek weer om naar de intimiderende heksen. "Ze gaan beginnen", zei ze en Lilly keek angstig naar de donkere schimmen.
De opgetutte man, rond de vijftig schatte Daphne, liep langs de cirkel heen de donkere ruimte rond. Hij keek elke cel een voor een in en stopte uiteindelijk bij de cel naast die van Daphne.
Daphne zag aan zijn gewaad en de onbetaalbare ringen om zijn vingers dat hij wel de baas moest zijn van deze handeling. Ze kon niet zien wie er in de cel zaten. De man wees naar iemand in de cel en aan de paniekerige welp te horen wees hij naar een vrouw. De man keek om naar de mannen.
"Deze", zei hij en twee mannen liepen naar de cel toe. Ze openden de celdeur en liepen naar binnen, waarna de vrouw angstig begon te smeken.
"Nee... nee alsjeblieft dit kan je niet zomaar doen!", riep ze en Daphne hoorde hoe ze tegenstribbelde. Uiteindelijk werd ze uit de cel getrokken en meegenomen naar de cirkel, met de baas achter zich aan.
De vrouw had glanzend rood haar en een verfrommelde jurk aan. De jurk leek van een duur design te zijn. Wat deed een vrouw met zo'n peperdure jurk in zo'n plek als hier?
De vrouw probeerde met al haar kracht zich los te rukken en begon uiteindelijk te schoppen. "Laat me los jullie stelletje uilskuikens! Is dit hoe je een vrouw van de eerste rang behandeld?! Heh?! Als mijn man hier achterkomt dan-Ah!".
De vrouw werd hardhandig middenin de cirkel op de grond gegooid en de mannen gingen gelijk weer bij de bevorderde man en de mysterieuze dame staan. De vrouw stond gelijk weer op en was van plan weg te rennen, als de gedaante in de mantel haar hand uitsteekt en een rode robijn in de cirkel gooid.
"Nabia", zei de heks in een oude spreukentaal en de cirkel werd omringd door een krachtveld waar de vrouw niet doorheen kon. Ze sloeg een paar keer op het krachtveld, maar het had geen zin.
Ze keek paniekerig om naar de heks en daarna naar de man naast haar.
"Hergem...", begon de vrouw en de bevorderde man keek haar glimlachend aan bij het horen van zijn naam. Ze keek hem smekend aan.
"Alsjeblieft. Doe dit niet. Mijn man zal je alles geven wat je maar wilt, alles! Je hoeft me alleen maar naar hem terug te brengen en hij zal je gunstig prijzen", verzekerde ze en hergem keek haar geamuseerd aan.
"Dat is toevallig! Dat is nou precies wat ik in gedachten had. Jammer genoeg beteken je blijkbaar niet zo veel voor hem als je dacht dat je was", zei hij en ze keek hem verward aan. "Wat?".
"Hoe denk je dat ik je hier gekregen heb, Merolin? Hij wilde zo discreet mogelijk van je af komen omdat je hem een slechte reputatie gaf en hoe beter dan de moord op zijn vrouw? Wat een arme, ongelukkige man", zei hij en het daagde op de haar neer.
Ze keek bedroeft naar de grond. "Geen zorgen Merolin. Je bent waardevol genoeg om hem te veraden en als chantage te gebruiken, dus zal ik je niet te vermoorden. Bovendien gaat de handel niet zo soepel en ik kan al het magische energie gebruiken dat er maar is.", zei hij waarna hij naar achteren stapte en knikte naar de heks.
Merolin snikte zachtjes en plofte neer op de grond. De heks nam een stap dichterbij en deed eindelijk haar kapuchon af. Onder de kap kwam een beeldschone, jonge dame tevoorschijn met een huid dat je deed denken aan gesmolten chocola en ogen die precies leken op de paarse kleuren in de horizon voor zonsopgang.
Ze had bruine, krullende haren en lange, sierlijke wimpers. Ze straalde schoonheid uit, ondanks de wallen onder haar ogen en de grimme gezichtsuitdrukking. Ze leek ongeveer dezelfde leeftijd als Daphne te zijn.
De jongedame ging in kleermakerszit zitten, maakte een gebedshandje en sloot haar ogen. Hergem nam, net als zijn andere soldaatjes, een paar stappen naar achteren en de anderen in de cellen kwamen nieuwsgierig dichterbij kijken.
Het meisje mompelde een paar onverstaanbare woorden en een voor een gingen de kaarsen in de cirkel aan. Merolin bleef bedroefd op de grond snikken met haar hoofd gebogen.
Plots opende de heks haar nu paars lichtgevende ogen en begon harder te spreken. "Ymorai, dastja kerum... ynoria destra kelij...". Tijdens haar spreuk, begon het opeens zachtjes te waaien en de tekens in de cirkel begonnen langzaam steeds meet licht te geven.
"Wat gebeurd er?", vroeg Lilly en Daphne nam diep adem, wetend dat wat ze gingen zien het kleine meisje waarschijnlijk af zou schrikken.
De pinkies van de beoefenende heks vouwde zich overelkaar. Direct daarna begonnen de kaarsen en de tekens feller te branden en ging er een lichtigevende, magische arm van binnenuit Merolin, langzaam naar de robijn toe.
"Wat doet ze?", vroeg Xerin en Daphne keek naar haar om. "Ze slaat haar magische energie op in de robijn", zei ze en Xerin keek haar verbaasd aan, waarna ze zich weer op de heks concentreerde. Merolin begon te hijgen.
"Ymorai, detsria kerum...tynorai, destra kelij", zong de heks terwijl ze haar ringvingers overelkaar vouwde en de magische energie van de roodharige dame iets harder uitgezogen werd. Merolin begon het nu te voelen en kromde pijnlijk haar rug.
Zo ging de heks langzaam verder tot haar laatste duim. Toen ook die overelkaar gevouwen waren zweefde merolin plots de lucht in en werd haar magische energie met kracht uit haar in de robijn gevoerd. Merolin sloot pijnlijk haar ogen en kraste haar tanden op elkaar.
Uiteindelijk was al haar energie uit haar gezogen en viel ze met een plof weer neer op de grond. De heks knipperde met haar ogen, die weer zijn normale uiterlijk kregen en liet haar handen weer los. De mannen achter haar kwamen weer dichterbij en pakten de rode robijn op.
Voordat de heks opstond, fluisterde ze nog snel iets stiekems in merolin's oor. "Kara", zei Hergem waarschuwend en de heks stond snel op en liep op hem af.
Ze overhandigde hem de robijn en hij keek op naar twee van zijn handlangers. Ze knikten en grepen Kara's armen. Daphne fronste. Het leek erop alsof ze gedwongen werd om dit te doen.
Maar ze was een heks! Een machtige ook aan de spreuk en haar methode te zien. Heksenmagie had veel verschillende methodes en aan de methodes kon je zien of het een machtige of een iets minder machtige heks was.
Kara was zeker machtig. Ze kon deze mannen met een vingerknip uitschakelen. Waarom deed ze dat dan niet?
Kara werd naar de deur getrokken en het meisje keek bezorgd achter zich om naar Merolin. Plots schoten haar ogen op naar die van Daphne en ze gaf haar een herkennende blik. Daphne fronste verward en keek toe hoe de deur geforceerd achter haar gesloten werd.
Raar.
Hergem flipte de robijn om in zijn hand, waar nu magische energie in rond zwom en hij keek op naar zijn mannen. "Breng haar weer terug naar haar cel. Straks als we het verkocht hebben gaan we meteen weer verder", zei hij en ze knikten, waarna een van zijn mannen, Hike, Merolin oppikte en naar haar cel toebracht. Hij legde haar weer neer en deed de celdeur weer dicht.
Terwijl hij langs de cellen weer terug liep gaf hij Daphne een grijns, die ze beantwoorde met een woedende blik. De mannen en Hergem gingen de kelder weer uit. Direct nadat de grote deur weer opslot ging, brak er paniek uit.
Bijna iedereen riep naar Merolin en niet lang daarna was ze blijkbaar wakker geworden, want Daphne hoorde haar weer praten.
"Die barbaren... hoe durven ze", zei ze zwakjes en de witharige jongen waarvan Daphne nog steeds geen idee had van wat zijn naam was, drukte zichzelf tegen de tralies aan om de dame te kunnen zien.
"Hebben ze je magische energie gestolen?", vroeg hij en Merolin lachte humorloos. "Nee ze hebben mijn parfum gejat. Wat denk je dat er net is gebeurd?!", zei ze kattig en Daphne mengde zich in het gesprek.
"Ben je helemaal je magie kwijt?", vroeg ze en het was even stil voordat de heks weer verder praatte. "Nee. Ik kan al voelen dat mijn opslag zich weer aan het hervullen is. Ugh... ik ben zo duizelig...".
"U moet uitrusten", zei iemand in een van de cellen. "Ja... ik denk het ook", zei ze en Daphne luisterde toe ze ging liggen en waarschijnlijk in slaap viel.
Ze zuchtte en liep naar de andere kant van de cel waarna ze op de grond neerplofte. Lilly keek naar haar om. "Gaan ze dat met ons allemaal doen?", vroeg ze angstig en Daphne haalde haar schouders op.
Xerin rolde met haar ogen en keek neer op Lilly. "Ja. Ze zijn van plan om ons allemaal helemaal leeg te zuigen van magische energie", zei ze en Daphne keek haar geïrriteerd aan. Er dwelde weer tranen op bij Lilly en ze snoof.
Xerin zuchtte geïrriteerd en ging weer in haar hoekje zitten, niet zo ver van Daphne vandaan. Ze keek op naar het Daphne en keek haar vragend aan. "Wat ben jij trouwens?", vroeg ze en Daphne keek haar betwijfelend aan, waarna ze haar hoofd schudde en naar het plafond keek.
"Als ik het zeg zal je me voor gek verklaren", zei ze en de feeks vouwde haar armen overelkaar. "Probeer maar", zei ze en Daphne keek haar onderzoekend aan. Eerlijk gezegd had ze nog niet grondig gepraat over het feit dat ze een elf was.
Ze wilde er niet over praten met Niko, niet met Dreumitris en zeker niet met Nevelin en zona, die er toch niet waren om mee te praten. Ze vroeg zich af hoe het met ze ging. Hopelijk waren ze veilig-
"Hallo?!", riep Xerin en trok Daphne uit haar fase. Daphne wreef in haar ogen. "Sorry, ik droomde even weg. Wat was je vraag ookalweer?", vroeg ze en Xerin keek haar onderzoekend aan.
"Dat doe je best vaak".
"Wat?".
"Dagdromen. Heb je veel aan je hoofd ofzo?", vroeg ze en Daphne knikte. "Je hebt geen idee", zei ze en Xerin en Lilly kwamen wat dichterbij. "Nou, we hebben hier genoeg tijd. Begin maar eens met wat je bent en waarom je je hier in het heksenrijk bevindt", stelde ze voor en Daphne nam diep adem voordat ze begon.
"Ik ben een elf", zei ze en de twee dames keken haar verbluft aan, waarna ze elkaar een blik gaven en Daphne weer aankeken.
"Je bent een wat?", vroegen ze tegelijkertijd en Daphne begon over haar verhaal...
****
*Skinfen: wolven die katachtige trekken hebben. Ze hebben katachtige ogen, punt oortjes en lange, moeiloze staarten. Zijn een kei in roven en zijn heel beschermend over hun dierbaren. Orgineren uit het feeënrijk.
Hallo mensheid! Kennen jullie het verhaal van de duivelskunstenaar? Ik heb gehoord dat hij de laatste tijd mensenlevens verzamelt om een nieuwe duivel te maken! Geen zorgen, je kan hem afschrikken door op het sterretje onderaan de bladzijde te klikken!
XxloveRead;)