Daphne's lichaam begon een overwelvende hoeveelheid goud licht af te geven en Angela nam wederom weer een paar stappen naar achteren terwijl ze haar ogen tegen het licht afschermde met haar hand. De rest kwam eindelijk de grote ruimte in en zagen Daphne en Angela verderop in de grote grot zitten.
"Angela!", riep Hemlin die langs de anderen heen stapte en de krijger keek naar hem om. "Ga van haar vandaan!", riep hij terwijl Daphne's lichaam steeds harder begon te gloeien.
"Het spijt me zo erg", zei Daphne door haar snikken heen en Niko schudde zijn hoofd. "Nee het is jou schuld niet!", probeerde hij maar het deed niets om haar te kalmeren en uiteindelijk kon ze het niet meer aan. Het werd haar te veel. De brok in haar keel smeekte om eruit gelaten te worden.
Angela liep snel op de rest af, als Daphne's licht plots veranderd in een circulerende aura die al snel groter en groter werd. Kane, die ondertussen ook al was gearriveerd met Dreumitris, zag het en keek Angela bezorgd aan. "Angela ren!", riep hij haastig, maar het was al te laat, want uiteindelijk...
... schreeuwde ze haar hart uit en barstte haar krachten los.
Schreeuwde ze haar hart uit en barstte haar krachten los.
Dreumitris' snelle reflexen zagen het al aankomen en hij creëerde vliegensvlug een sterk, ondoordringbaar krachtveld dat iedereen afschermde, behalve de krijgers. De krijgers, inclusief Angela die het dichtstbij stond, werden in de lucht met een harde klap weggeblazen.
Ook de grot kreeg het te voortduren van de krachtuitbarsting en de hele grot was in elkaar aan het vallen, behalve de ruimte waar Daphne en haar vrienden waren.
Daphne's circulerende aura, een magie effect dat Dreumitris nooit eerder in levende lijven had gezien, hield de vallende rotsblokken buiten hun omgeving om maar alles om hun heen stortte in!
"We moete haar stoppen anders kunnen we hier zo direct niet meer uit!", riep Kuana die eindelijk naar de anderen om zich heen keek en zag tot haar verbazing dat Max Hyacintha ook in het krachtveld had getrokken. De twee familieleden keken elkaar kort aan, voordat hij zijn beschermende armen weer van haar afhield en naar de rest omkeek.
"Hoe verwacht je dat we dat stoppen?!", vroeg hij hard om boven het lawaai te komen terwijl hij naar Daphne's zwevende lichaam wees. De elf was alweer naar de grond gezakt maar keek niet op of om. Ze lag op de grond, met haar handen om zich heen geslagen, haar hart uit te schreeuwen en... te huilen...
Het daagde de vuurmagiër eindelijk en hij kwam op een idee. Hij ging bij de rand van het krachtveld staan en stak langzaam zijn hand erdoorheen om te testen of hij er wel uit kon. De rest keek hem vragend aan. "Niko wat doe je?", vroeg Max en hij keek naar de andere om.
"Ik ga Daphne troosten", zei hij en voordat ze überhaupt konden registreren wat de fee had gezegd, ging hij door het krachtveld heen naar buiten. "Niko!", riep Kuana en ze keken hem allemaal stomverbaasd aan. "Wat ben je aan het doen?!", riep Dreumitris verontrust en de vuurmagiër had moeite zich staande te houden door de continue weerstanden van Daphne's aura.
Hij negeerde het geschreeuw van de anderen en liep langzaam stap voor stap naar Daphne toe, terwijl hij zijn ogen met zijn hand afschermde. De vuurmagiër kwam niet bepaald erg vooruit en zakte neer op de grond door de druk van de magische energie. Hij keek naar haar kleine figuur op.
"Daphne!", schreeuwde hij maar zoals verwacht kreeg hij geen antwoord van haar terug. Hij liet verslagen zijn hoofd zakken, als hem plots een idee te binnen schiet. Het was gekkenwerk en zou hoogstwaarschijnlijk niet lukken en het aller gevaarlijkste ding dat hij ooit zal hebben gedaan, maar hij moest het proberen.
Als vuurmagiër had hij de gave om vuur niet alleen af te geven, maar ook in zich op te nemen. Alleen de feeën met de elementen vuur, water en lucht konden zoiets uitvoeren. Hij heeft het nooit gezien, nor heeft iemand het hem ooit verteld of had hij het zich ooit afgevraagd, maar zou hij dat misschien ook kunnen met een magische aura?
Voor zover hij wist, was dit de breedste aura die er ooit geweest is, dus niemand heeft het ooit uit kunnen proberen. Tot vandaag dan.
Hij concentreerde zich op zijn magie en liet zijn ogen branden. Hij hief zichzelf weer op en ging met grote moeite recht opstaan. Hij zuchtte diep uit, waarna hij zijn krachten activeerde en diep ademde. Naarmate hij inademde nam hij de gouden, circulerende aura van Daphne in zich op via zijn neus en de rest van zijn lichaam.
Hij had niet eens zijn longen volgevreten of de druk werd hem al te veel. Het voelde alsof de krachten nog steeds door zijn lichaam aan het circuleren was en hij voelde een overwelvende hoeveelheid kracht in zijn lichaam rondstromen. Hij keek weer op naar Daphne en zette zich schrap.
"Ok, hier gaan we!", riep hij en klapte zijn vleugels uit, sprong in de lucht en liet een grote hoeveelheid vuur uit zijn voeten en handen komen, dat hem pijlsnel de lucht doorvoerde en in een rap tempo bij Daphne aan liet komen.
Door het kleine hoeveelheid aura dat hij van haar had opgenomen, kreeg hij een grote boost en kwam hij met gemak voort door de zware druk in de lucht.
"Heeft hij nou net...", begon Kuana en Dreumitris knikte verbazingwekkend. "Hij heeft haar magische aura opgenomen... fascinerend...".
Niko landde naast de elf neer en hurkte meteen tot op zijn knieën. Daphne was aan het snikken en haar schouders schokten telkens op en neer. Hij kwam wat dichterbij en trok haar armen uit elkaar, waarna hij ze om zich een sloeg en haar stevig omarmde.
Over een tijdje knuffelde ze hem eindelijk terug en drukte zich stevig tegen hem aan, terwijl ze haar hoofd verder in zijn schouder verstopte.
"H-het spijt me", zei ze met een schraperige stem en hij aaide haar over haar rug heen. "Het is jou schuld niet Daphne", herhaalde hij wederom en na een tijdje verdween langzamerhand haar circulerende krachten in de grot, maar het getril was nog lang niet gestopt.
"Niko! Daphne! We moeten nu wegwezen!", hoorden ze Dreumitris' stem roepen en de twee kameraden lieten elkaar weer los. Niko keek Daphne's gezicht onderzoekend aan. Ze was uitgeput. "Kan je staan?", vroeg hij terwijl hij haar overeind hielp, maar toen ze eenmaal stonden en ze haar eigen kracht waagde te gebruiken, klapte ze bijna meteen weer in elkaar.
Niko kon haar natuurlijk nog opvangen en sloeg haar armen over zijn sterke schouder heen, waarna hij iets bukte en haar met beide benen ophees om haar dan op zijn rug te dragen. "Had nooit verwacht dat we elkaar zo snel alweer in deze positie zouden bevinden", zei Niko grappend en Daphne glimlachte vermoeid.
Hij steeg op en vloog langs de vallende stukken rots naar de overkant van de grot. Dreumitris knikte. "Goed, we gaan snel door deze gang weer-". "Nee...", hoorden ze Daphne's zwakke stem zeggen en ze keken haar afwachtend aan. "Wat zei je Daphne?", vroeg Dreumitris en ze hief moeizaam haar hoofd op.
"Ik weet waar ze zijn... mijn familie", zei ze en Kuana fronste. "Heh? Hoe dan?". "Doet er niet toe", kwam max tussenbeide en ging dichterbij Daphne staan. Hyacintha keek stilletjes toe. "Waar zijn ze?", vroeg hij zacht en ze wees met haar hand naar de gang aan de andere kant de grot.
Moraj zuchtte. "Maar natuurlijk helemaal aan de andere kant van een instortende grot", mompelde hij waarna hij geschrokken aan de kant sprong voor een vallend stuk rots.
Plots hoorden ze een hoop lawaai boven hun hoofd. "Wat was dat?", vroeg Moraj en Dreumitris keek zorgelijk omhoog. "De grot gaat het begeven onder het water druk", zei hij en keek van Daphne naar de gang en weer terug.
Uiteindelijk wenkte hij met zijn hoofd naar de ver weg gelegen gang. "Kom op iedereen. Laten we haar familie terug vinden". Hij liet zijn afscherming gaan en ze renden snel op de gang af.
Max was van plan ook te gaan, als hij zich plots iets herinnerd en zoekend om zich heen kijkt, maar zijn zusje was alweer verdwenen. Hij zuchtte gepijnigd, voordat hij zich omdraaide en de rest volgde.
Het was niet al te makkelijk om aan de andere kant van de grot te komen, maar het was hun alsnog snel en zonder slagen gelukt. Ze liepen de zeer onstabiele gang door en kwamen uiteindelijk bij een grote belemmering. Deze kant van de gang was helemaal in elkaar gezakt.
"Laat mij maar", zei Max en stapte naar voren, waarna hij zijn magie activeerde en een grote ijspegel, bijna net zo groot als de lengte tussen de grond en het plafond zelf, uit zijn ijskoude handen verscheen.
Hij leidde het met zijn krachten keihard op de belemmering af en zo maakte hij de weg vrij om doorheen te lopen.
Daphne was ondertussen nog steeds al haar energie verloren, maar heeft zich nu wel eindelijk bewust van haar omgeving kunnen maken en leidde de groep naar waar haar familie zat opgesloten. Na een eindje lopen kwamen ze uiteindelijk aan bij het einde van de gang en daar aangekomen werden ze begroet door twee deuren.
Kuana opende de eerste deur aan de rechterkant die tot haar verbazing niet op slot zat en liep de dim verlichte kamer binnen. Aan de muur stond een kaars op een kaarsenhouder en ze hief die op, waarna ze ermee verder in de kamer verlichte. In het hoekje van de kamer zag ze twee wezens, een dame en een jonge man, tegen elkaar vastgebonden op de grond zitten.
"Zijn dit ze?", vroeg ze en Daphne klom moeizaam van Niko's rug af, die haar op de grond liet zakken en liep naar binnen, om dan inderdaad Zona en Nevelin op de grond te zien zitten! Ze barstte haast meteen in huilen uit, maar haar tranen waren al op en kwamen niet opwellen.
Ze stortte zich op hun neer en knuffelde ze zo stevig als ze maar kon. "Oh mijn vleugel, eindelijk!", zei ze opgelucht en Niko en Max kwamen erbij om de bindingen los te maken. Zodra ze los waren omarmden ze allebei de jonge elf en lieten haar ook voor een tijdje niet meer los.
"Oh Daphne toch", zei Nevelin zacht terwijl ze Daphne's schouders voelde schokken en aaide haar over haar hoofd. "Zeg ik wist dat je langzaam was maar dit duurde wel erg lang", grapte Zona en ze lachten allemaal. Nadat ze elkaar eindelijk weer losgelaten hadden hielp Niko Daphne weer opstaan.
De elf had weer iets van haar energie teruggevonden, mede dankzij de magische elektronen in de lucht die haar energie weer bijvulde en liep steunend op Niko met de rest naar de andere deur, waarvan Moraj al uitgevonden had dat het de uitgang van het gangenstelsel was.
Bij de trap hief Niko, ondanks Daphne's tegenstribbelende handen, weer op zijn rug en droeg haar achter de anderen aan de trap weer op. De kompanen liepen de laatste ijzeren deur uit die Max met zijn ijskrachten open had gekregen en stapten de wijde, frisse wereld in.
De uitgang leidde zoals de verhalen luidde inderdaad buiten de stad, iets verderop van de grote poorten vandaan bij de groene heuvels en aan de rand van het water naast het kleine, dichtbegroeide bos. Ze vielen uitgeput op de grond en Daphne besprong haar gezicht met het water.
Nevelin kwam bij haar op het gras zitten en aaide haar rug, waarna Daphne naar haar opkeek. "Fijn je weer te zien meisje", zei de beeldschone fee en Daphne glimlachte opgelucht. "Fijn dat ik jullie gevonden heb", beantwoorde ze en zuchtte diep uit. Nevelin zag aan haar dat ze veel achter de rug heeft gehad.
"Veel meegemaakt zie ik?", zei ze en Daphne knikte resoluut. "Je hebt geen idee".
Max stond uiteindelijk op van zijn plek en keek uit naar de stad meters verderop. Niko die naast hem op het gras zat keek hem vragend aan. "Was dat meisje... de prinses?", vroeg hij wat zachter en Max keek hem aan voordat hij knikte. "Weet je waar ze is?", vroeg hij verder en Max keek weer op naar de verte waarna hij zijn hoofdschudde.
"Nee. Maar ik heb zo'n gevoel dat we haar weer snel zullen ontmoeten", mompelde hij, net hard genoeg voor Niko om te horen. Max trok zichzelf uiteindelijk uit zijn trans en richtte zich op de groep. "Nou... en wat nu?", vroeg de ijsmagiër en precies op dat moment hoorden ze opeens luide sirenes uit stad komen.
Iedereen keek gealarmeerd op en ging bij de rand van het water staan. "Beveiliging doorbraak... beveiliging doorbraak", hoorden ze de robotachtige stem luiden, hard genoeg zodat de hele stad het kon horen en Dreumitris keek geschrokken om naar de uitgang van de gangen, waarboven een rood lichtje zat te knipperen.
"Jongens...", begon hij en ze keken hem vragend aan. Hij wees naar het knipperlichtje. "We zijn betrapt". Niet alleen zat er een knipperlichtje, er hing ook een bewakingscamera die recht op hun was gericht.
****
Hey hallo wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Laat alsjeblieft een like achter als je het wat vondt!
Ps: bedankt aan de mensen die me tips hebben gegeven voor me writers block geloof me als ik zeg dat het serieus geholpen heeft💜
XxloverRead;)