Chapter 15
Skylar
Το να εξηγήσω όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο μήνα της ζωής μου σε κάποιον δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου.. το να διηγηθώ όλα όσα συνέβησαν με κάθε λεπτομέρεια στον Ace Smoker, τον φόβο και τον τρόμο του σχολείου μου—πρώην σχολείου μου μάλλον—ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ να συμβεί.
Αυτό που μου φάνηκε ακόμη πιο περίεργο από τα παραπάνω, είναι η ανταπόκριση του σε όσα άκουσε. Άκουγε με προσοχή, έδειχνε κατανόηση και δεν διέκοπτε καθόλου. Με άφησε να βγάλω τα πάντα από μέσα μου και μπορώ να πω οτι πρώτη φορά αντί να το μετανιώσω, ανακουφίστηκα. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση να με καταβάλλει.
«Και όλα αυτά έγιναν μέσα σε τέσσερις εβδομάδες;»
Ρώτησε σοκαρισμένος και έγνεψα καταφατικά το κεφάλι μου.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου, εξαντλημένη από την εξιστόρηση. Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και σταύρωσα τα χέρια μου.
«Μάλιστα. Είναι πολλές οι πληροφορίες, δεν ξέρω τι να πρωτοσκεφτώ για να βοηθήσω.»
Είπε μπερδεμένος και έμπλεξα τα δάχτυλα μου, παίζοντας αμήχανα με την άκρη της μπλούζας μου.
«Είμαστε σίγουροι πως ο θείος σου έχει βγεί από την κλινική;»
Με ρώτησε και επεξεργάστηκα την ερώτηση του.
«Όχι. Δεν ξέρω εάν βρίσκεται ακόμα εκεί. Πάντως το γεγονός οτι κάλεσε τον Shane τόσο αργά χθες το βράδυ σημαίνει οτι είτε έχει κάποιο μέσο που τον βοηθάει είτε οτι το έχει σκάσει και βρίσκεται έξω.»
Είπα και προσπάθησα να κοιτάξω οπουδήποτε αλλού εκτός από το πρόσωπο του. Ένιωθα το έντονο του βλέμμα να με διαπερνάει και ένιωθα απίστευτη αμηχανία.
«Τέλεια. Θα περάσω από εκεί το βράδυ και θα ρωτήσω με τον τρόπο μου την γραμματέα, όπως και την προηγούμενη φορά.»
Με τον τρόπο του;
«Τι εννοείς;»
Ρώτησα απορημένη.
«Έχω και μια πολύ καλή ιδέα.»
Απέφυγε να μου δώσει κάποια απάντηση στην προηγούμενη μου ερώτηση και συνέχιζε να μου δημιουργεί όλο και περισσότερες απορίες.
«Ίσως υπάρχει ένας πολύ εύκολος τρόπος για να μεταφερθεί ο θείος σου σε μια άλλη κλινική, πιο έμπιστη με περισσότερη επιτήρηση, όπου θα μπορούμε να τον επιβλέπουμε και να γνωρίζουμε τις κινήσεις του, αλλά θα χρειαστώ την βοήθεια σου σε αυτό.»
Είπε και έγνεψα κατευθείαν καταφατικά.
«Πρέπει να εξηγήσεις τα πάντα στον πατέρα μου. Έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να το κάνεις βασικά, για να μάθει γιατί θα μείνεις εδώ προσωρινά.»
Δάγκωσα τρομαγμένη το κάτω χείλος μου.
«Δεν μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία;»
Ρώτησα προσπαθώντας να το αποφύγω όλο αυτό.
«Η κλινική αυτή ανήκει στον πατέρα μου. Ο θείος σου θα παραμείνει εκεί δωρεάν και θα είναι πολύ καλύτερα σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Η θεραπεία του θα έχει αποτελέσματα, εκεί δεν θα μπορέσει να αποφύγει τα φάρμακα. Υπάρχουν κάμερες παντού και το προσωπικό είναι άριστο.»
Είπε και προσπάθησα να σκεφτώ μέσα στον ελάχιστο χρόνο που μου έδωσε, αλλά οτι και να σκεφτόμουν δεν μπορούσα να αρνηθώ.
«Εντάξει, θα το κάνω.»
Είπα και χαμογέλασε. Χαμογέλασε αθώα, γλυκά και ανταπέδωσα μετά από αρκετό καιρό. Χαμογέλασα αληθινά γιατί ένιωθα ασφάλεια με τον άνθρωπο που έβλεπα μπροστά μου.
«Ευχαριστώ. Πολύ.»
Ψέλλισα και ήθελα να τον αγκαλιάσω ξανά, αλλά ήταν πιθανό να τον έφερνα σε δύσκολη θέση.
Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, με πλησίασε και έκατσε ακριβώς δίπλα μου. Πλέον αντικρίζαμε και οι δύο έναν πίνακα με λουλούδια στον απέναντι τοίχο του δωματίου.
«Είσαι το μόνο άτομο που εμπιστεύομαι αυτή την στιγμή.»
Είπα, χωρίς κανέναν δισταγμό. Ήταν η αλήθεια.
«Είσαι το μόνο άτομο που έχω εμπιστευτεί σε όλη μου την ζωή, πέρα από την οικογένεια μου. Και εγώ δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Είναι δύσκολο όταν σε περιτριγυρίζουν ψεύτικοι άνθρωποι.»
Είπε, χωρίς να με κοιτάξει. Μα εγώ τον κοιτούσα ήδη.
«Εσύ επέλεγες την παρέα τους. Πολλές φορές με έκανες να νιώθω σαν σκουπίδι για να μην τους χάσεις.»
Έβγαλα από μέσα μου όσα έκρυβα από τότε που τον γνώρισα. Δεν έχω αφήσει κανένα μυστικό μου κρυμμένο από εκείνον πια.
«Ίσως γιατί φοβόμουν να σε πλησιάσω. Φοβόμουν οτι ένιωθα πράγματα που δεν είχα νιώσει ποτέ με καμία κοπέλα. Με τρόμαζε και με άλλαζε. Έφερνε πίσω τον καλό Ace, τον Ace που πέθανε όταν πέθανε και η μητέρα μου.»
Τα λόγια του με μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο. Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου και χαμήλωσα ντροπαλά το κεφάλι μου. Αρκετά μίλησα σήμερα.
«Ήμουν και εγώ ένας από τους λόγους που σε έκαναν να φύγεις.»
Συνειδητοποίησε ειλικρινά και γέλασα πικρά.
«Δεν πειράζει. Μπροστά στον πιο σημαντικό λόγο, δεν είναι τίποτα αυτό. Απλά πρόσθεσες λίγο παραπάνω ένταση στην άτονη ζωή μου που εκείνη την στιγμή δεν την χρειαζόμουν.»
Ξεφύσηξε.
«Ναι, σίγουρα, γιατί εάν δεν ήμουν εγώ εσένα τώρα θα σε είχε πατήσει κάποιο αυτοκίνητο, επειδή αποφάσισες να τελειώσεις την ζωή σου, ενώ μπορούσες να δώσεις λύση σε αυτό το πρόβλημα που σε ταλαιπωρούσε.»
Είπε και θυμήθηκα την ημέρα που επιθυμούσα να βρω το σώμα μου νεκρό στην καυτή άσφαλτο.
«Κάποιοι άνθρωποι χάνουν την ζωή τους, ενώ την θέλουν όσο τίποτε άλλο στο κόσμο και εσύ πήγες να παραδόσεις το σημαντικότερο πράγμα που μας έχει δοθεί.»
Ένιωθα άσχημα ακούγοντας τα λόγια του. Ξέρω πως η θλίψη που βγάζει αυτή την στιγμή οφείλεται στον θάνατο της μητέρας του.
Η ξαφνική πίεση δημιούργησε κύματα δακρύων που απελευθερώθηκαν απρόσμενα από τα κατακόκκινα μάτια μου. Τα πρώτα δάκρυα οδήγησαν σε κλάμα. Σαν να μην περίμενε τέτοια αντίδραση, με τράβηξε στην αγκαλιά του.
«Δεν ήθελα να σε πιέσω περισσότερο, απλά ήταν οτι πιο ηλίθιο μπορεί να κάνει κάποιος άνθρωπος.»
Είπε και έπιασε το πρόσωπο μου στις παλάμες του, σκουπίζοντας τα δάκρυα μου με τους αντίχειρες του.
«Και μένα είχε περάσει από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Ξέρω οτι δεν φάνηκε ποτέ αυτό γιατί κρύβω καλά τα συναισθήματα μου, αλλά μετά σκέφτηκα πως η μητέρα μου δεν θα ήθελε ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν με έφερε στην ζωή για να την επιστρέψω πίσω. Όλα για κάποιον λόγο γίνονται.»
Είπε, χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά μου. Μιλούσε ασταμάτητα αναλύοντας τα πάντα για την μητέρα του. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να μιλάει τόσο πολύ. Ένιωθα οικεία κοντά του. Τόσο οικεία που ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του, εξουθενωμένη λόγω των τελευταίων ημερών.
«Κοιμήσου. Θα σε ξυπνήσω όταν έρθει ο πατέρας μου.»
Ψέλλισε, αφού στα ήρεμα λόγια του έπιανα τον εαυτό μου να χαλαρώνει.
«Ευχαριστώ για όλα.»
Και κάπως έτσι, παραδόθηκα σε έναν βαθύ ύπνο στην αγκαλιά του.