Chapter 3
Ace
Μια κοπέλα με μακριά, καστανά μαλλιά εισέβαλε βιαστικά στον χώρο της καφετέριας, τραβώντας την προσοχή μου. Ήμουν έτοιμος να σηκωθώ για να την πλησιάσω.
Αυτές οι γαμημένες παραισθήσεις μου. Νομίζω πως την βλέπω παντού, σε κάθε κορίτσι μέσα σε αυτό το σχολείο. Έχω χάσει το μυαλό μου.
«Μιλάω!»
Ακούστηκε μια ναζιάρικη, σπαστική φωνή από τα αριστερά μου και ξίνισα απευθείας την έκφραση του προσώπου μου.
«Μιλάς, αλλά δεν σε ακούω. Δεν θέλω. Βάλτο στο κεφάλι σου.»
Φώναξα λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε και το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων στον χώρο έστρεψε το βλέμμα του καταπάνω μου, μαζί και η γλυκιά μεσήλικη γυναίκα που δούλευε στην καντίνα.
Τα μάτια της Celine, αν δεν κάνω λάθος, βούρκωσαν, αλλά ήξερα πως το έκανε επίτηδες για να προκαλέσει δράμα. Φαινόταν από την ψεύτικη έκφραση που αποτυπώθηκε στο μονίμως ψυχρό της πρόσωπο. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά δεν με νοιάζει.
Έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου, προσπαθώντας να μην απλώσω το χέρι μου επάνω της. Δεν θα χτυπούσα ποτέ κοπέλα, όσο σπαστική και να είναι. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είχα μάθει από το σπίτι μου, αλλά από την στιγμή που ο ίδιος μου ο πατέρας υιοθετεί τέτοια συμπεριφορά, είναι λίγο δύσκολο.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που χτυπούσε την μάνα μου και ύστερα, μετά τον θάνατο της, την αδερφή μου. Δυστυχώς, δεν κατάφερνα να σώζω πάντα την μητέρα μου από εκείνον. Ήμουν υπερβολικά αδύναμος για κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον είμαι περήφανος που μπορώ να προστατεύω την αδερφή μου και να της μεταφέρω αξίες της μητέρας μου, όχι του μαλάκα που φέρνει λεφτά στο σπίτι και αποκαλείται πατέρας μου.
Χαμένος στις σκέψεις μου, συνειδητοποίησα οτι είχε αδειάσει η καφετέρια και πως είχαν επιστρέψει όλοι στα τμήματα τους.
«Άντε Ace!»
Φώναξε η καθαρίστρια, η οποία ήθελε να καθαρίσει το τραπέζι μας. Σηκώθηκα απότομα και μαζεύοντας την τσάντα μου από το πάτωμα, κατευθύνθηκα προς το γραφείο της Riley. Δεν έχω όρεξη για μάθημα. Έχει κολλήσει το μυαλό μου σε εκείνη και στην παρουσία της.
Ένιωσα περίεργα που ανοίχτηκα εχθές σε εκείνη την άγνωστη κοπέλα στο wattpad. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα αρκετά οικεία μαζί της. Νιώθω ηλίθιος που πιστεύω οτι είναι η Skylar, μα μερικά πράγματα ταιριάζουν τόσο πολύ. Ίσως είναι υπερβολικά φανερό πως είναι εκείνη, αλλά αρνούμαι να πιστέψω οτι την βρήκα. Τόσο εύκολο ήταν;
Πιο οικεία νιώθω με εκείνη παρά με τους ψεύτικους φίλους μου. Τώρα θα απορείς γιατί συνεχίζω να κάνω παρέα μαζί τους αφού δεν ταιριάζουμε και θα έχεις δίκιο. Απλά δεν μπορώ να είμαι μέλος μιας μικρής παρέας. Με το να είσαι φίλος με ελάχιστα άτομα, σημαίνει οτι πρέπει να ανοίγεσαι σε αυτούς και εμένα μου φαίνεται αδύνατο. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
Είναι πολλά επάνω της που μου θυμίζουν την Skylar και άλλα τόσα που φωνάζουν οτι είναι εκείνη, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Δεν είναι τόσο μικρός ο κόσμος, παρόλο που η ιστορία της συγκεκριμένης κοπέλας μοιάζει πολύ με της Sky.
Κάθισα σε ένα παγκάκι και άνοιξα το κινητό μου για να διαβάσω την απάντηση της.
«Και μένα μου λείπει. Μου λείπουν άτομα που πίστευα οτι δεν ήθελα να χω ποτέ στην ζωή μου, αλλά κατέληξα να τα έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Πως γίνεται αυτό; Άτομα που είναι τόσο λάθος μα ταυτόχρονα τόσο σωστά για εμένα. Άτομα που ταιριάζουμε τόσο πολύ, μα κανένας από εμάς δεν το γνωρίζει. Ίσως είναι πολύ αργά τώρα.»
Διάβασα προσεκτικά το μήνυμα της και απάντησα σχεδόν αμέσως.
«Μπορώ να μάθω για ποιόν ή ποια μιλάς; Θα σου πω και εγώ αν χρειαστεί.»
Έστειλα και η απάντηση αργούσε να έρθει. Απορούσα που βρισκόταν. Γιατί να μου έστελνε μήνυμα εν ώρα μαθήματος;
«Είναι πολύ προσωπικό»
Χαμογέλασα.
«Μην ξεχνάς οτι εμείς οι δύο δεν έχουμε πρόσωπα. Δεν ξέρεις ποιος είμαι, δεν ξέρω ποια είσαι και δεν νομίζω να μάθουμε και ποτέ. Δεν θα πάθεις τίποτα αν μου πεις.»
Πληκτρολόγησα βιαστικά, προσπαθώντας να αντλήσω όσες περισσότερες χρήσιμες πληροφορίες—που θα επαλήθευαν τις υποψίες μου— μπορούσα.
«Είναι περίπλοκο. Ας πούμε οτι μιλούσαμε και τον είχα παρεξηγήσει. Δεν περίμενα να ήταν αυτός που απέδειξε τελικά οτι είναι.»
Δάγκωσα απορημένος το κάτω χείλος μου.
«Δηλαδή μιλάμε για αγόρι, ε;»
Ρώτησα το προφανές και απάντησε θετικά.
«Πρέπει όμως να τον ξεχάσω, να ξεχάσω. Έχω βάλει ένα τέλος στο παρελθόν μου και προσπαθώ να κάνω μια καινούργια αρχή.»
Όσο προχωρούσε η συζήτηση, τόσο μου θύμιζε την Skylar, αλλά θα ήμουν πολύ ηλίθιος αν πίστευα οτι μιλάει για εμένα.
«Γιατί να το κάνεις αυτό;»
Ρώτησα.
«Είναι αργά. Το έχω κάνει ήδη. Έχω αλλάξει σχολείο. Έχω φύγει γενικά από την περιοχή που έμενα. Τίποτα δεν με κρατούσε πίσω.»
Απάντησε και ένιωσα απογοήτευση. Ένιωσα πόνο και θυμήθηκα κάθε στιγμή της Sky στο σχολείο και όλες τις ομοιότητες που έχει με το συγκεκριμένο κορίτσι.
«Ποτέ δεν είναι αργά. Μην σταματάς να προσπαθείς ποτέ. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως θα ανταμειφθούμε και οι δύο αν δεν το βάλουμε κάτω.»
Απάντησα και μπορούσα να νιώσω το χαμόγελο της, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Μπορούσα να νιώσω πως το κορίτσι που πληκτρολογεί είναι η Skylar και γινόταν πλέον να το αποδείξω.