Ο άντρας είχε παραλύσει μπροστά στο ψυχωτικό πρόσωπο του αγοριού. Τα μάτια του έλαμπαν σαν δύο μπλε φλόγες, πιο σκοτεινές κι απ'τη νύχτα, ήταν ορθάνοιχτα και το χαμόγελο ταραζε ολόκληρη την ύπαρξή του.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε φόβο. Αληθινό τρόμο.
«Επιτέλους.» είπε το αγόρι με φωνή παρανοϊκή. «Σε έκανα να ακούσεις.» πέταξε το κλειδί στην πόρτα πίσω του. Έσφιξε το νυστέρι στο χέρι του.
Ο άντρας έκανε να τον αρπάξει. Το αγόρι με μια απλή, απότομη κίνηση κάρφωσε το νυστέρι στο χέρι του άντρα, λίγα εκατοστά μακριά πριν φτάσει το κεφάλι του. Σκούρες, καυτές σταγόνες στιγμάτισαν το λευκό, κάποτε αθώο, πρόσωπό του.
«Είσαι βρόμικος.»
Ο άντρας τράβηξε το χέρι του ουρλιάζοντας.
«Δεν χρειαζόταν να φτάσουμε μέχρι δω αλλά...τώρα είναι αργά. Έπρεπε να ακούσεις. Έπρεπε να είχες ακούσει!» συνέχισε το αγόρι και η φωνή του ακούστηκε διασκεδαστική.
Ο άντρας τον κοίταξε φοβισμένος.
«Σταμάτα! Αυτό ειναι τρελό!» έκανε απελπισμένος σαν ελάφι στριγμωμενο από τον λύκο.
«Τρελό; Όχι,όχι.» είπε το αγόρι χαμογελώντας ψυχωτικα. «Το περίμενες. Όοοολοι το περιμέναμε.»
Ο άντρας δεν πίστευε στα αυτιά του. Δεν ήταν παιδί αυτό.Δεν ήταν καν άνθρωπος.
«Έπρεπε να είχες ακούσει, μπαμπά.» έκανε χαμογελώντας σαρκαστικά ο μικρός. «Δεν είναι πραγματική τιμή; Να σε σκοτώσω; Εγώ; Δεν είναι;»
«Τι ειπες;» γρυλισε ο άθλιος χαμογελώντας. «Θα με σκοτώσεις;»
Ο μικρός τινάχτηκε ελαφρά. Ο άντρας παραξενευτηκε. Το αγόρι ξεφυσηξε με προσποιητη αγανάκτηση, κοροϊδευτικα.
«Μισώ αυτά τα μάτια.» δήλωσε χαμογελώντας ψυχωτικα.
Το τελευταίο πράγμα που είδε ο άντρας ήταν η λεπίδα του νυστεριου λίγα εκατοστά μακριά του. Και ύστερα πόνος.
Η όραση απ'το αριστερό του μάτι χάθηκε.
Ουρλιάζοντας απ'τον πόνο και τον φόβο ο άντρας πάσχιζε απεγνωσμένα να ελευθερωθεί. Μάταια. Δεν μπορούσε να ελευθερώσει τα πόδια του απ'το βάρος του γραφείου. Ήταν παγιδευμένος.
«Δεν είναι ανάγκη να τρέχεις πια. Δεεεν πειράζει.»
Μέσα στο τρομερό του ξέσπασμα ο άντρας τον άκουσε να του μιλά.
«Θα πεθάνεις!» ούρλιαξε μανιασμένα ο άντρας. Κοπανησε το χέρι του στο πάτωμα, χτυπιοταν προσπαθώντας να ελευθερωθεί ή έστω κάποιος να τους ακούσει. «Θα σε σκοτώσω και θα σε αφήσω να σε φάνε τα σκυλιά! Θα πεθάνεις, μπάσταρδο!»
Το αγόρι έγειρε το κεφάλι του στο πλάι.
«Δεν νομίζω ότι μπορείς. Πέθανα ήδη αρκετές φορές.»
«Είσαι...τρελός...» έκανε ο άντρας φανερά φοβισμένος. Δεν υπήρχε ελπίδα...
Γιατί δεν άκουγε κανείς; Που ήταν όλοι;
Για πρώτη φορά στη μίζερη ζωή του ένιωθε αβοήθητος. Αβοηθητος σαν μυρμήγκι, μικροσκοπικός και αδύναμος.
Κανεις ποτέ του δεν είχε καταφέρει να τον κάνει να νιώσει έτσι, να τον φτάσει σε σημείο να ρίξει τους εγωισμούς του και να ζητήσει βοήθεια απελπισμένος.
Παντα εκείνος έλεγε στους άλλους τι να κάνουν, τους διέταζε και έπαιρνε αυτό που ήθελε. Πάντα. Πάντα ήταν ο ισχυρός.
Και οι ρόλοι αντιστράφηκαν μοιραία. Τώρα ο ισχυρός κειτόταν λαβωμένος μπροστά στα μάτια της τρέλας.
Κάπου μέσα του μετανιωσε. Μετάνιωσε που κατέστρεψε ζωές άλλων ανθρώπων. Μετάνιωσε για τα χρήματα που άρπαξε από τους γονείς, τα ψέματα που είπε σε αυτούς τους ανθρώπους καθώς τους κοιτούσε στα μάτια. Είδε την ελπίδα τους να σβήνει σαν καντήλι στο ανοιχτό παράθυρο...
...και τύψη δεν είχε νιώσει καμμία. Μα ήταν πλέον αργά και ο φουσκωμένος εγωισμός και στενομυαλια δεν τον άφηναν να συνειδητοποιήσει τι πράξεις είχε κάνει.
Η Νέμεσις στεκόταν μπροστά στην ίδια του την ύπαρξη.
«Ειμαι αυτός που δημιουργησες...» είπε το αγόρι και το βλέμμα του έγινε κενό. Παγωμένο.
«...Και αυτός που θα σε κάνει να σωπασεις για πάντα.»
«Καταραμένος θα είσαι, Αχιλλέα!» φώναξε ασυνάρτητες φράσεις ο άντρας. Ο φόβος είχε κυριεύσει για καλά το μυαλό του. «Όλος ο κόσμος θα σε μισεί και θα σε απεχθάνεται! Εύχομαι το αίμα που κυλά στις φλέβες σου να σε σκοτώσει αργά και βασανιστικά! Κανένας, ποτέ κανένας δεν θα σε αγαπήσει και κανένας δεν θα σε θεωρήσει άνθρωπο, ακόμα κι όταν πεθάνεις σε κάποιο δρόμο φαγωμενος απ'τα σκυλιά!»
Δεν πρόλαβε να μιλήσει άλλο.Το νυστέρι ειχε χωθεί όλο μέσα στο λαιμό του, εμποδίζοντάς τον να μιλήσει. Σαν ζώο που πέθαινε, πάσχιζε να πάρει ανάσα, βγάζοντας πνιγμενους ήχους.
«Σ'ευχαριστω για την ευχή σου, πατέρα...» είπε σιγανά το αγόρι πιέζοντας το όπλο πιο βαθιά στο λαιμό του άντρα.
Πέρασε ενα λεπτό μέχρι να σταματήσουν εντελώς τα αηχα ουρλιαχτά του.
Είχε γίνει πια παρελθόν.
Το αγόρι στάθηκε για λίγο ακίνητο στο σκοτάδι, με το πτώμα του άντρα στα πόδια του.
Οι ώμοι του άρχισαν να τρέμουν.
Το τρέμουλο εξελίχθηκε αργά σε ενα νευρικό, ψυχωτικό γέλιο.
Γελούσε. Τα είχε καταφέρει.
Τα πάντα ήταν πια παρελθόν.
Δεν τον στοιχειωνε πια. Ήταν ελεύθερος.
Αυτός ο κόσμος θα έπεφτε.